คุณเมียน้อย

1280 คำ
ตอนที่6 คุณเมียน้อย กวินเดินออกมาที่หน้าบ้านก็เจอกับรถของลูกชายกำลังขับเช้ามาในเขตบ้านและหยุดกึกเมื่อเจอพ่ออย่างเขายืนมองอยู่ “เหอะ ไอ้ลูกเวร” เมื่อบิดาขับรถออกไปรัชชานนท์จึงขับมาจอดหน้าบ้าน หากว่าบิดาจะยังอยู่เขาก็พร้อมเลี้ยวรถกลับ สองเท้าหนาลงจากรถและก้าวยาว ๆ เข้ามาในบ้าน เสียงสะอื้นของมารดาที่เขาเห็นแต่แผ่นหลังของท่านทำอารมณ์ครุกรุ่นของเขาพุ่งสูง “เขาทำอะไร!” “เรย์!” เพียงเสี้ยวหน้าที่ได้เห็นหน้าของมารดาชายหนุ่มก็ต้องกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างเห็นได้ชัด เดือนเพ็ญลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาลูบอกลูกชายให้เย็นใจลง “แม่จะรั้งเขาไว้ทำไม เขาทำขนาดนี้แล้ว” “ไม่เป็นอะไรหรอกนะเรย์ แม่ไม่เป็นไร” “...” รัชชานนท์กัดฟันกรอดยิ่งได้เห็นรอยช้ำใกล้ ๆ ถ้าไม่ติดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อคงได้พังกันไปข้าง “ที่มันเป็นแบบนี้ก็นังเมียน้อยเป่าหูพ่อของเรย์ จริง ๆ แล้วพ่อเขาไม่ทำร้ายแม่หรอก” “เดี๋ยวผมทายาให้” คนลูกพูดเสียงเหนื่อยหน่าย ไม่ว่ายังไงมารดาก็ปกป้องคนที่ท่านรักเสมอ และโยนความผิดให้ผู้หญิงคนนั้นเต็ม ๆ ‘แต่เธอก็ผิด’ พระพายเปลี่ยนจุดลงจากแท็กซี่เพราะหลีกเลี่ยงการถูกรังควานจากผู้ชายคนนั้น เธอเดินเร็ว ๆ บนรองเท้าคัทชูส้นเตี้ยลืมมองเบื้องหน้าไปสนิทใจ ปึก “อ๊ะ” “พ่อฉันมีประชุมสำคัญเลยปล่อยเมียน้อยคนโปรดนั่งแท็กซี่มาได้สินะ” “ขวางทางฉันทำไมคะ” “หน้าด้านจริง ๆ นะผู้หญิงประเภทเธอ ทำครอบครัวเขาร้าวฉานยังลอยหน้าลอยตาได้อยู่อีก” “ทำไมไม่ตักเตือนพ่อของคุณก่อนล่ะคะถึงจะมาต่อว่าคนอื่น” “พอกัน หน้าหนาทั้งชายทั้งหญิง” พระพายหน้าถอดสีเมื่อรอบ ๆ บริเวณนี้ไม่มีใครอีกเลย เธอก็พิเรนธ์เข้าหลังด้านหลังแล้วก็ยังมาเจอเขาอีก “อย่ามายุ่งกันได้มั้ยคะ ต่างคนต่างอยู่” “แม่ฉันเกือบจะตายตั้งหลายครั้งเพราะเมียน้อยอย่างเธอเอาของรักของเขาไป เห็นทีจะต่างคนต่างอยู่ยากหน่อย” พรึ่บ “โอ๊ย!” หญิงสาวถลาตามแรงกระชากของคนตัวสูงที่อารมณ์เดือดปุดพร้อมขย้ำเธอให้แหลก ยิ่งนึกถึงภาพที่มารดาต้องทนทุกข์เขายิ่งอยากให้เธอเจ็บกว่านั้นหลายร้อยเท่า “แก่ ๆ อย่างเขาคงจะจัดให้เธอไม่อิ่มเท่าไหร่ เดี๋ยวลูกชายที่ดีอย่างฉันจะจัดให้เธออิ่มเองพระพาย” “กรี๊ดด ช่วยด้วย!” หญิงสาวร้องสุดเสียงเผื่อว่าใครจะผ่านมาช่วยเธอไว้ได้ ไม่อายว่าใครอาจจะมาเห็นเธอในสภาพที่ไม่ดี รัชชานนท์ฉุดกระชากหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำที่มีคู่ชายหญิงกำลังเสพสุขกัน เมื่อเห็นเธอกับเขาสองคนนั้นก็พากันแยกย้ายเป็นพัลวัล “เดี๋ยวค่ะ ช่วยด้วย!” “แหกปากให้ตายก็ไม่มีใครช่วยหรอกคุณเมียน้อย จำชื่อฉันไว้ฉันคือไอ้เรย์” พลั่ก “อ๊ะ!” พระพายถูกเหวี่ยงเข้าไปในมุมหนึ่งของห้องน้ำ เธอไม่ได้เจ็บแต่หวาดกลัวเขาจนหน้าซีดปากสั่นให้รัชชานนท์เย้ยหยันอย่างชอบใจ “คุณ..คุณเรย์...อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” “เลิกยุ่งกับพ่อฉัน ทำได้มั้ย” “ฉันไม่เคยยุ่งกับพ่อของคุณค่ะ” “แล้วใครยุ่ง?” พระพายกัดริมฝีปากที่เบะคว่ำอย่างแรง เธอพูดไม่ได้ทั้งยังจะร้องไห้อีก “คุณเมียน้อย เธอเอากับคนแก่รุ่นพ่อได้จะกลัวอะไรกับรุ่นลูกอย่างฉันล่ะ” รัชชานนท์ขู่หญิงสาวเสียงเย็นเยือก “ฉะ..ฉันเป็นเมียพ่อคุณ คุณยิ่งไม่ควรยุ่งนะคะ” “สนใจด้วยเหรอเรื่องศีลธรรมอะไรนั่น เธอไม่เคยมีมันแต่แรกแล้ว” ท่อนแขนแกร่งกักขังเธอไว้ ดวงตาคมกริบดุจนกอินทรีจ้องพระพายราวกับเธอเป็นเหยื่อที่ไร้หนทางสู้ “แสดงเก่ง” “ปล่อยฉันไปเถอะนะ” “โทรไปฟ้องพ่อฉันสิ บอกเขา...ว่ากำลังเล่นชู้อยู่กับฉัน” กรี๊ดดด! เสียงที่ดังขึ้นภายในห้องน้ำทำให้ยามรักษาความปลอดภัยที่ปั่นจักรยานผ่านไปเมื่อครู่กำเบรคมือหยุดกึก เขาจอดจักรยานไว้แล้วเดินหาต้นเสียงนั้นจนมั่นใจว่าดังมาจากห้องน้ำแน่ ๆ แต่เสียงนั้นก็เงียบหายไป “สงสัยหูแว่วเว้ย” ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าคอมแบทห่างหายออกไปเรื่อย ๆ จนเงียบกริบ แต่รัชชานนท์ยังไม่ปล่อยกลีบปากอ่อนนุ่มให้เป็นอิสระ ยิ่งพระพายตัวอ่อนปวกเปียกเขายิ่งได้ใจประคองเธอไว้ด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียวและตักตวงจูบหวานล้ำจากเธออยู่อย่างนั้นจนเกิดเสียงแห่งความมูมมามขึ้น จ๊วบบ “อื้ออ” “แค่นี้ก็ตัวอ่อน พ่อฉันทำให้คงไม่ถึงใจเธอ” “ออกไป” พระพายรวบรวมลมหายใจเปล่งเสียงที่เบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน แต่คนที่เพิ่งผละจากจูบนั้นได้ยินชัดเจน “อื้ออ” คนตัวสูงล็อกใบหน้าหญิงสาวให้แหงนขึ้นรับจูบจากเขาอีกระลอก จากที่ไม่คิดจะแตะต้องผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้กลายเป็นว่าหยุดยั้งตัวเองได้ยากเสียอย่างนั้น ‘คนดีไว้ให้คนโง่เป็นเถอะ’ มือหนาไล่ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของหญิงสาวตามอารมณ์ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ มือเล็ก ๆ ของเธอไม่สามารถผลักไสเขาออกไปได้เลยแม้ว่าเธอจะทั้งจิก ทั้งทุบตีแผ่นหลังของเขา จนกระทั่งสบโอกาส กึด “อ๊ะ!” ชายหนุ่มรีบผละจากจูบหวาน ๆ นั่นก่อนที่ลิ้นของตนจะขาด แต่เขายังกักขังเธอไว้ในวงแขน “ซาดิสต์?” “ปล่อยนะ! ช่วยด้วย!” พระพายร้องจนเสียงแหบแห้งแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะมีใครมาช่วยเธอได้ในตอนนี้ อาจเพราะตรงนี้ไกลจากอาคาร และเป็นเวลาน่าจะเข้าเรียนกันแล้ว “กรี๊ดด ปล่อย!” ปึก! ร่างบอบบางถูกจับหันไปแนบกับกำแพงแน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้เมื่อร่างสูงเบียดชิดเธออยู่อย่างนั้น เสียงเหมือนเขากำลังฉีกซองอะไรสักอย่างยิ่งทำให้เธอกลัวเขาสุดขีด และยิ่งตอนที่กระโปรงนักศึกษาของเธอถูกดึงขึ้นพระพายก็เริ่มรู้สึกหมดหวัง “แยกขาออก” “ไม่! ปล่อย” เมื่อเธอไม่ยอมง่าย ๆ รัชชานนท์จึงจัดการรั้งกางเกงในของหญิงสาวให้หลีกทางอย่างง่าย ๆ เขาไม่ทันได้มองเห็นความสดสวยของเธอด้วยซ้ำแต่พยายามดุนดันท่อนเนื้อที่มีถุงยางสวมเข้าไปในตัวเธอ “กรี๊ดดด” “เฮ้ย!” รัชชานนท์ผละถอยออกห่างเล็กน้อยอย่างตกใจ ในขณะที่พระพายรีบดึงกระโปรงของเธอลงและทรุดลงนั่งร้องไห้โฮ ก่อนจะก้มหน้าลงเพราะภาพตรงหน้านั้นอุจาดตาสิ้นดี ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของชายหนุ่ม เขาดึงถุงยางที่สวมอยู่ทิ้งพรางมองเต้าอวบที่โผล่พ้นจากบราสีขาวนั้นออกมาด้วยสายตาบางอย่าง “ออกไปได้แล้ว” พรึ่บ “เดี๋ยว” “อะไรอีก ฮืออ” “รอดจากฉันก็ใช่ว่าจะรอดจากคนอื่นถ้าจะเดินโชว์นมออกไป” มือที่สั่นระริกติดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างร้อนรนจนคนที่เพิ่งเก็บเจ้านั่นตัวเองเสร็จต้องช่วยเธออีกมือด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม