คุณเมียน้อย
1280 คำ
ตอนที่6 คุณเมียน้อย
กวินเดินออกมาที่หน้าบ้านก็เจอกับรถของลูกชายกำลังขับเช้ามาในเขตบ้านและหยุดกึกเมื่อเจอพ่ออย่างเขายืนมองอยู่
“เหอะ ไอ้ลูกเวร”
เมื่อบิดาขับรถออกไปรัชชานนท์จึงขับมาจอดหน้าบ้าน หากว่าบิดาจะยังอยู่เขาก็พร้อมเลี้ยวรถกลับ สองเท้าหนาลงจากรถและก้าวยาว ๆ เข้ามาในบ้าน เสียงสะอื้นของมารดาที่เขาเห็นแต่แผ่นหลังของท่านทำอารมณ์ครุกรุ่นของเขาพุ่งสูง
“เขาทำอะไร!”
“เรย์!” เพียงเสี้ยวหน้าที่ได้เห็นหน้าของมารดาชายหนุ่มก็ต้องกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างเห็นได้ชัด เดือนเพ็ญลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาลูบอกลูกชายให้เย็นใจลง
“แม่จะรั้งเขาไว้ทำไม เขาทำขนาดนี้แล้ว”
“ไม่เป็นอะไรหรอกนะเรย์ แม่ไม่เป็นไร”
“...” รัชชานนท์กัดฟันกรอดยิ่งได้เห็นรอยช้ำใกล้ ๆ ถ้าไม่ติดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อคงได้พังกันไปข้าง
“ที่มันเป็นแบบนี้ก็นังเมียน้อยเป่าหูพ่อของเรย์ จริง ๆ แล้วพ่อเขาไม่ทำร้ายแม่หรอก”
“เดี๋ยวผมทายาให้” คนลูกพูดเสียงเหนื่อยหน่าย ไม่ว่ายังไงมารดาก็ปกป้องคนที่ท่านรักเสมอ และโยนความผิดให้ผู้หญิงคนนั้นเต็ม ๆ ‘แต่เธอก็ผิด’
พระพายเปลี่ยนจุดลงจากแท็กซี่เพราะหลีกเลี่ยงการถูกรังควานจากผู้ชายคนนั้น เธอเดินเร็ว ๆ บนรองเท้าคัทชูส้นเตี้ยลืมมองเบื้องหน้าไปสนิทใจ
ปึก
“อ๊ะ”
“พ่อฉันมีประชุมสำคัญเลยปล่อยเมียน้อยคนโปรดนั่งแท็กซี่มาได้สินะ”
“ขวางทางฉันทำไมคะ”
“หน้าด้านจริง ๆ นะผู้หญิงประเภทเธอ ทำครอบครัวเขาร้าวฉานยังลอยหน้าลอยตาได้อยู่อีก”
“ทำไมไม่ตักเตือนพ่อของคุณก่อนล่ะคะถึงจะมาต่อว่าคนอื่น”
“พอกัน หน้าหนาทั้งชายทั้งหญิง” พระพายหน้าถอดสีเมื่อรอบ ๆ บริเวณนี้ไม่มีใครอีกเลย เธอก็พิเรนธ์เข้าหลังด้านหลังแล้วก็ยังมาเจอเขาอีก
“อย่ามายุ่งกันได้มั้ยคะ ต่างคนต่างอยู่”
“แม่ฉันเกือบจะตายตั้งหลายครั้งเพราะเมียน้อยอย่างเธอเอาของรักของเขาไป เห็นทีจะต่างคนต่างอยู่ยากหน่อย”
พรึ่บ
“โอ๊ย!”
หญิงสาวถลาตามแรงกระชากของคนตัวสูงที่อารมณ์เดือดปุดพร้อมขย้ำเธอให้แหลก ยิ่งนึกถึงภาพที่มารดาต้องทนทุกข์เขายิ่งอยากให้เธอเจ็บกว่านั้นหลายร้อยเท่า
“แก่ ๆ อย่างเขาคงจะจัดให้เธอไม่อิ่มเท่าไหร่ เดี๋ยวลูกชายที่ดีอย่างฉันจะจัดให้เธออิ่มเองพระพาย”
“กรี๊ดด ช่วยด้วย!” หญิงสาวร้องสุดเสียงเผื่อว่าใครจะผ่านมาช่วยเธอไว้ได้ ไม่อายว่าใครอาจจะมาเห็นเธอในสภาพที่ไม่ดี
รัชชานนท์ฉุดกระชากหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำที่มีคู่ชายหญิงกำลังเสพสุขกัน เมื่อเห็นเธอกับเขาสองคนนั้นก็พากันแยกย้ายเป็นพัลวัล
“เดี๋ยวค่ะ ช่วยด้วย!”
“แหกปากให้ตายก็ไม่มีใครช่วยหรอกคุณเมียน้อย จำชื่อฉันไว้ฉันคือไอ้เรย์”
พลั่ก
“อ๊ะ!” พระพายถูกเหวี่ยงเข้าไปในมุมหนึ่งของห้องน้ำ เธอไม่ได้เจ็บแต่หวาดกลัวเขาจนหน้าซีดปากสั่นให้รัชชานนท์เย้ยหยันอย่างชอบใจ
“คุณ..คุณเรย์...อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ”
“เลิกยุ่งกับพ่อฉัน ทำได้มั้ย”
“ฉันไม่เคยยุ่งกับพ่อของคุณค่ะ”
“แล้วใครยุ่ง?” พระพายกัดริมฝีปากที่เบะคว่ำอย่างแรง เธอพูดไม่ได้ทั้งยังจะร้องไห้อีก
“คุณเมียน้อย เธอเอากับคนแก่รุ่นพ่อได้จะกลัวอะไรกับรุ่นลูกอย่างฉันล่ะ” รัชชานนท์ขู่หญิงสาวเสียงเย็นเยือก
“ฉะ..ฉันเป็นเมียพ่อคุณ คุณยิ่งไม่ควรยุ่งนะคะ”
“สนใจด้วยเหรอเรื่องศีลธรรมอะไรนั่น เธอไม่เคยมีมันแต่แรกแล้ว” ท่อนแขนแกร่งกักขังเธอไว้ ดวงตาคมกริบดุจนกอินทรีจ้องพระพายราวกับเธอเป็นเหยื่อที่ไร้หนทางสู้
“แสดงเก่ง”
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“โทรไปฟ้องพ่อฉันสิ บอกเขา...ว่ากำลังเล่นชู้อยู่กับฉัน”
กรี๊ดดด!
เสียงที่ดังขึ้นภายในห้องน้ำทำให้ยามรักษาความปลอดภัยที่ปั่นจักรยานผ่านไปเมื่อครู่กำเบรคมือหยุดกึก เขาจอดจักรยานไว้แล้วเดินหาต้นเสียงนั้นจนมั่นใจว่าดังมาจากห้องน้ำแน่ ๆ แต่เสียงนั้นก็เงียบหายไป
“สงสัยหูแว่วเว้ย”
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าคอมแบทห่างหายออกไปเรื่อย ๆ จนเงียบกริบ แต่รัชชานนท์ยังไม่ปล่อยกลีบปากอ่อนนุ่มให้เป็นอิสระ ยิ่งพระพายตัวอ่อนปวกเปียกเขายิ่งได้ใจประคองเธอไว้ด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียวและตักตวงจูบหวานล้ำจากเธออยู่อย่างนั้นจนเกิดเสียงแห่งความมูมมามขึ้น
จ๊วบบ
“อื้ออ”
“แค่นี้ก็ตัวอ่อน พ่อฉันทำให้คงไม่ถึงใจเธอ”
“ออกไป” พระพายรวบรวมลมหายใจเปล่งเสียงที่เบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน แต่คนที่เพิ่งผละจากจูบนั้นได้ยินชัดเจน
“อื้ออ” คนตัวสูงล็อกใบหน้าหญิงสาวให้แหงนขึ้นรับจูบจากเขาอีกระลอก จากที่ไม่คิดจะแตะต้องผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้กลายเป็นว่าหยุดยั้งตัวเองได้ยากเสียอย่างนั้น ‘คนดีไว้ให้คนโง่เป็นเถอะ’
มือหนาไล่ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของหญิงสาวตามอารมณ์ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ มือเล็ก ๆ ของเธอไม่สามารถผลักไสเขาออกไปได้เลยแม้ว่าเธอจะทั้งจิก ทั้งทุบตีแผ่นหลังของเขา จนกระทั่งสบโอกาส
กึด
“อ๊ะ!” ชายหนุ่มรีบผละจากจูบหวาน ๆ นั่นก่อนที่ลิ้นของตนจะขาด แต่เขายังกักขังเธอไว้ในวงแขน
“ซาดิสต์?”
“ปล่อยนะ! ช่วยด้วย!” พระพายร้องจนเสียงแหบแห้งแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะมีใครมาช่วยเธอได้ในตอนนี้ อาจเพราะตรงนี้ไกลจากอาคาร และเป็นเวลาน่าจะเข้าเรียนกันแล้ว
“กรี๊ดด ปล่อย!”
ปึก!
ร่างบอบบางถูกจับหันไปแนบกับกำแพงแน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้เมื่อร่างสูงเบียดชิดเธออยู่อย่างนั้น เสียงเหมือนเขากำลังฉีกซองอะไรสักอย่างยิ่งทำให้เธอกลัวเขาสุดขีด และยิ่งตอนที่กระโปรงนักศึกษาของเธอถูกดึงขึ้นพระพายก็เริ่มรู้สึกหมดหวัง
“แยกขาออก”
“ไม่! ปล่อย” เมื่อเธอไม่ยอมง่าย ๆ รัชชานนท์จึงจัดการรั้งกางเกงในของหญิงสาวให้หลีกทางอย่างง่าย ๆ เขาไม่ทันได้มองเห็นความสดสวยของเธอด้วยซ้ำแต่พยายามดุนดันท่อนเนื้อที่มีถุงยางสวมเข้าไปในตัวเธอ
“กรี๊ดดด”
“เฮ้ย!”
รัชชานนท์ผละถอยออกห่างเล็กน้อยอย่างตกใจ ในขณะที่พระพายรีบดึงกระโปรงของเธอลงและทรุดลงนั่งร้องไห้โฮ ก่อนจะก้มหน้าลงเพราะภาพตรงหน้านั้นอุจาดตาสิ้นดี
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของชายหนุ่ม เขาดึงถุงยางที่สวมอยู่ทิ้งพรางมองเต้าอวบที่โผล่พ้นจากบราสีขาวนั้นออกมาด้วยสายตาบางอย่าง
“ออกไปได้แล้ว”
พรึ่บ
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก ฮืออ”
“รอดจากฉันก็ใช่ว่าจะรอดจากคนอื่นถ้าจะเดินโชว์นมออกไป” มือที่สั่นระริกติดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างร้อนรนจนคนที่เพิ่งเก็บเจ้านั่นตัวเองเสร็จต้องช่วยเธออีกมือด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
- ผู้เขียน
