พื้นที่อันตราย

1240 คำ
ตอนที่7 พื้นที่อันตราย น้ำค้างนอนกอดเขาที่นั่งแผ่นหลังพิงหัวเตียงไว้หลวม ๆ เธอผล็อยหลับลงเพราะความอ่อนเพลียอีกเช่นเคย ถึงจะเป็นคนขึ้โรคแต่ก็เกลียดการเข้าโรงพยาบาลสุดใจ และที่เขารู้ก็เพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน “เรย์...” “นอนเถอะ” “จะไปไหน” หญิงสาวรั้งไว้เมื่อเขากำลังผละออกจากเธอ “นัดพวกไอ้เจษไว้” “จะกลับมานอนด้วยกันมั้ย” “ฉันไม่อยากกวนเธอ” “ไม่กวนหรอก กลับมานะ” รัชชานนท์มองหญิงสาวแววตาอ่อนโยนกว่าแววตาที่ใช้มองใคร ก่อนจะพยักหน้ารับ “อืม” ใบหน้าคมเข้มมองดูเหมือนคนมีเรื่องวิตกตลอดเวลา เรียวคิ้วหนาขมวดมุ่นแต่เจ้าตัวนั้นไม่รู้เลยว่าสีหน้าแสดงออกไปมากขนาดไหน “มึงน่าจะอยู่กับเมีย ถ้ามาแล้วจะหน้าหงิกขนาดนี้” “น้ำค้างไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็เหมือนทุกที” “สงสารน้ำค้าง ไม่ค่อยแข็งแรงแล้วยังมีผัวหื่นอย่างมึงอีก” รัชชานนท์ปรายตามองเพื่อนเล็กน้อย ในสายตาของพวกมันคงมองเขาป่าเถื่อนขั้นสุดที่คิดว่าเขาจะทำทั้งที่เธอป่วย “นั่งด้วยได้มั้ยคะ พอดีว่าเพื่อนยังมาไม่ถึง” เจษฎากับตะวันมองหน้าคนถูกถามอย่างลุ้นคำตอบ และคำตอบของเขาก็คือขยับให้เหลือพื้นที่ว่างข้าง ๆ ให้เธอ “กูล่ะอยากให้น้ำค้างมาเห็น” “เห็นแล้วทำอะไรได้” “เออว่ะ” ดวงตาดุดันราวสัตว์นักล่ามองเหยื่อที่เอาตัวเองมาติดกับแววตาแววระยับ แม้เขาและเธอจะไม่ได้พูดอะไรกันแต่ก็รู้ในความต้องการของอีกฝ่ายดี ..... หญิงสาวที่นอนซมคนเดียวในห้องคอนโดสุดหรูน้ำตาไหลเอ่อ แฟนหนุ่มของเธอสัญญาว่าจะกลับมานอนด้วยแต่นี่ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว หากกลับมาใกล้เช้าจะเรียกว่านอนด้วยกันได้อยู่เหรอ ตืดด ตืดด “ฮัลโหล” ปากบางคลี่ยิ้มเล็กน้อยที่ไม่ว่าเขาจะยุ่งหรือหลับก็ไม่เคยไม่รับสาย “เรย์อยู่ไหนเหรอ” “ผับ” “ผับปิดแล้วใช่มั้ยเงียบมากเลย” “เดี๋ยวกลับ” เขาเอ่ยทิ้งท้ายแล้ววางสายไปก่อนจะถูกซักไซร้ หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเกือบจะไร้สีเลือดฝาดหยัดตัวลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะไปนั่งรอรับเขาที่โซฟาหน้าห้องนอน ..... “มาเจอกันอีกได้นะคะ” “เรื่องนี้ห้ามใครรู้ เธอรู้ใช่มั้ยว่ามีแฟนแล้ว” “รู้ค่ะ” “อย่าอยากมีตัวตน” “สรุปว่าเรายังจะมาเจอกันอีกนะคะ” “เจอก็ได้เจอ แต่ห้ามติดต่อมา” รัชชานนท์เดินติดกระดุมเสื้อออกมาจากห้อง ๆ หนึ่งในโรงแรมหรู เขากดลิฟต์ลงมายังชั้นล่างและเมื่อก้าวเดินไปยังลานจอดรถเขาก็เจอกับคนที่ไม่น่าจะเจอเท่าไร “ไอ้เรย์ แกมาทำอะไรที่นี่” คนตัวสูงปรายตามองคนที่เอ่ยทักเขาก่อนเล็กน้อย แต่ก็เมินเฉยต่อคำถามของบิดาและเดินไปที่รถของตัวเอง “จองหองนักนะแก” “คุณกวินมีอะไรจะพูดเหรอครับ” คนที่เปิดประตูรถแต่ยังไม่ขึ้นถามกลับหน้าตายียวน “อย่ามากวนประสาทฉันนะ!” “จะเอายังไงล่ะ ไม่คุยด้วยก็ว่าจองหองอีก” “บ้านช่องไม่กลับเที่ยวเตร่แต่ปากเอาแต่พูดว่ารักแม่ รักแล้วแกไม่อยู่ดูแลล่ะถ้าแม่แกตายคนเดียวที่บ้านจะมาโทษว่าฉันเป็นคนทำอีก” “แล้วผัวแม่ผมเขามัวไปทำอะไรอยู่ ปล่อยให้เมียตายคนเดียวจะไม่ดูเลวเหรอ” “ไอ้เรย์!” กวินตวาดเสียงดังลั่นโรงจอดรถ และเพราะเวลานี้ไร้เสียงรบกวนอื่น ๆ มันจึงก้องกังวาลทั่วบริเวณ “แน่จริงก็ไปพูดให้แม่แกยอมหย่าซะสิ” “ทำไม อยากเปิดตัวเมียน้อยจะแย่?” “ทุกวันนี้ฉันก็ไม่ได้ปิด แม่แกมันดึงดันก็ให้นอนน้ำตานองทะเบียนสมรสอยู่แบบนั้นแหละ” รัชชานนท์ขบกรามแน่นมองตามแผ่นหลังของบิดาด้วยความแค้นเคือง สงสัยว่าผู้ชายที่ชื่อกวินเคยรักแม่ของเขาบ้างไหม เคยรักลูกที่เกิดจากเขาทั้งสองคนบ้างไหม กวินขับรถไปยังบ้านที่เขาเป็นคนซื้อให้พิมล ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนเธอก็เต็มใจตื่นมารอรับเขาเสมอ และเธอก็ปล่อยให้เขานอนพักผ่อนไปจนกว่าจะพอ “พี่พิมทำอะไรเยอะแยะคะ” “พี่กวินมา” พระพายมองออกไปที่บ้านก็เจอรถของกวินจอดอยู่จริง ๆ และมันพาลให้เธอนึกถึงลูกชายเขากับเรื่องที่ทำกับเธอ “พี่พิม” “ว่าไง” “จะมีวันที่พี่ไปจากลุงกวินมั้ยคะ” พิมลเหลือบมองน้องสาวแววตาผิดกับก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง “แกมีปัญหาอะไรอีกพระพาย” “พายถูกลูกชายลุงกวินรังแกค่ะ” “กว่าฉันจะมาอยู่ตรงนี้ได้ก็ไม่ได้สุขสบาย” พิมลมองหน้าน้องสาวที่เธอต้องเลี้ยงมาโดยลำพังนานกว่าสี่ปี พ่อแม่ล้มละลายพากันตายหนีทิ้งสองพี่น้องไว้ด้วยกันอย่างน่าสมเพส “ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่พิมต้องลำบาก” พระพายเดินหน้าเศร้ากลับขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองที่ถ้าไม่ใช่เพราะเงินของกวินก็คงได้นอนเบียดกันในห้องเช่าแคบ ๆ เธออยู่ได้แต่ก็สงสารพี่สาวที่ต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาด บรื้นนน พระพายเดินไปมองที่หน้าต่างเห็นรถของกวินขับออกไปก็โล่งอก ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่นี่เธอต้องหวาดระแวงแม้กระทั่งเสียงของตกเบา ๆ ยังทำให้ขวัญหาย แอดด “ลุง!” พระพายดีดตัวลุกขึ้นยืนอัตโนมัติเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาคือคนที่เธอระแวง “กลัวลุงเหรอ” “ลุงเข้ามาในห้องพายทำไม!” พระพายถอยกรูดแต่พยายามไม่ทำให้ตัวเองจนมุมแบบที่ลูกชายเขาต้อน ดวงตากลมโตกลิ้งไปมาหาอาวุธหากว่าวันนี้สิ่งที่เธอระแวงมันจะเกิดขึ้นจริง ๆ “พระพาย... หนูอยากสบายมั้ย” “ไม่ค่ะ ลุงกวินออกไปจากห้องด้วยไม่งั้นพายจะร้องให้คนช่วย” “ไม่มีใครอยู่หรอก พิมเอารถไปล้างนานเลลลยกว่าจะกลับ” เรียวปากของหญิงสาวสั่นริก พลางมองระเบียงห้องไว้อย่างไม่ลังเล หากเขาเข้ามาเธอจะโดดลงไป “พิม อยู่หรือเปล่าเอ่ยพี่เอากล้วยบวชชีมาฝาก” พระพายผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อกวินรีบออกไปจากห้องของเธอทันทีที่รู้ว่ามีคนอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย หญิงสาวรีบหนีจากพื้นที่อันตรายอยากจะก้มกราบแทบเท้าเพื่อนบ้านที่เข้ามาได้อย่างตรงจังหวะ “น้ามด!” “อะไรน้าตกใจหมดเรียกซะเสียงดังเลย” พระพายวิ่งไปกอดเพื่อนบ้านอย่างแรงจนกล้วยบวชชีในถ้วยเกือบหก แม้จะถูกมองด้วยสายตาสงสัยแต่เธอก็ปริปากพูดในสิ่งที่เพิ่งเจอมาเพราะกวินเป็นคนที่ดูน่านับถือกลัวจะถูกมองว่ากรุเรื่องขึ้นมา “ขอบคุณนะคะน้ามดที่เอาขนมมาให้ ฮืออ” “เอ้าแล้วร้องไห้ทำไมยัยเด็กนี่”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม