EPISODE 2 ค่าตัว
1128 คำ
ค่าตัว 2
“ฮือ เจ็บ"
ใบหน้าสวยซบลงบนไหล่กว้าง สะบัดหน้าไปมาจนน้ำตาชื้นไหล่ของอีกคนไปหมด
“ชู่วว ไม่ร้อง”
สิงกัดฟันตัวเองแน่น ความอ่อนนุ่มบีบรัดเขาแน่นแทบขาดแต่เขาไม่กล้าขยับเพราะสงสารคนตัวเล็กในอ้อมกอด
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่ตั้งอยู่บนชั้นเหนือหัวทำให้สิงต้องเอื้อมมือไปหยิบมากดรับ
อีกมือข้างที่ว่างก็คอยลูบแผ่นหลังเนียนเพื่อปลอบโยนโดยที่เขาเองไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำมัน
“ฮัลโหลมีไร”
“นายครับ ผู้หญิงที่เสี่ยกำธรส่งมารออยู่หน้าห้องนานแล้วนะครับ”
“มึงว่าอะไรนะ!!”
สิงเบิกตากว้าง มองกลับไปยังสาวสวยที่กำลังพยายามดึงตัวออกห่างจากเขา
ถ้าผู้หญิงที่มาเป็นของขวัญเขาอยู่หน้าห้อง แล้วคนบนตักเขาตอนนี้เป็นใคร
“ก็ของขวัญที่ผมแจ้งนายไปก่อนหน้านี้”
“เออ กูจำได้”
“แล้วจะให้ผม...”
“กลับไปให้หมด ห้ามใครรบกวนอีก”
ปากก็สั่งลูกน้องไป มือก็คอยดึงรั้งร่างบางไว้ไม่ให้ลุกหนี
“นิ่งๆ ได้ไหม”
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
สิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ โยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วหันมาจับพอเพียงให้หันหน้ามาทางเขา
“ฉันไม่ชอบฝืนใจใคร”
“แต่นี่คุณกำลัง อ๊ะ”
ใบหน้าสวยเหยเกเมื่อสิงขยับ ทำให้ความใหญ่โตด้านล่างสัมผัสช่องทางอ่อนนุ่มของเธอมากขึ้น
“ถ้าเธอไม่เต็มใจ ฉันจะหยุด”
“...”
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อ
นั่นทำให้สิงยกยิ้มมุมปาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขาอยู่แล้ว
“ฉันต่อนะ”
ก่อนที่สิงจะเริ่มขยับกาย มือเล็กก็ยกขึ้นดันอกเขาไว้ ส่ายหน้ารัวเร็ว
“ไม่ค่ะ ปล่อยฉันเถอะ”
“เธอหมายความว่าอะไร!?”
“คือ พอแค่นี้เถอะค่ะ”
“ฉันให้เธอคิดใหม่”
ราชสิงห์ขบกรามเข้าหากันแน่น ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาและเขาก็ไม่เคยเรือล่มปากอ่าวแบบนี้
“ปล่อยพอเพียงเถอะค่ะ”
“ตามใจ”
เมื่อผู้หญิงไม่ยินยอมคนอย่างราชสิงห์ก็ไม่คิดบังคับ
เขาอุ้มร่างบางออกจากอ่างน้ำก่อนที่ตัวเองจะเดินแยกออกไปยังห้องน้ำอีกฝั่งและไม่ลืมที่จะหันมาสั่งเธอ
“อาบน้ำ แต่งตัวแล้วมาเจอฉันด้านนอก”
ห้องพักของราชสิงห์เป็นห้องสวีตชั้นบนสุดของโรงแรมไทเกอร์ นั่นคือโรงแรมของเสือพี่ชายเขา ฉะนั้น ชั้นนี้เลยมีแค่ห้องพักของเขาและเสือ
“นั่งสิ”
สิงผายมือให้พอเพียงนั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมนั่ง เขาเลยทำท่าจะลุกเข้าไปหา
“หรือต้องให้ฉันจับมานั่ง”
“พอเพียงนั่งเองค่ะ นั่งได้ นั่งเอง”
สิงหัวเราะในลำคอเล็กน้อยกับท่าทางเหมือนกระต่ายตื่นตูมของเธอ
เธอใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวของเขาแทนเสื้อตัวเดิมที่เปียกไป ผมยาวสลวยถูกมัดขึ้นลวกๆ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังดูสวยมากอยู่ดี
“ฉันขอโทษ”
“คะ?”
“เรื่องเมื่อกี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด”
ไม่ใช่ว่าพอเพียงไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องเมื่อครู่ แต่เธอถูกสอนมาให้เป็นคนเก็บซ่อนอารมณ์ สงบนิ่งและใจเย็นกับทุกอย่าง
“ไม่เป็น...”
เธอกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเธอเองก็มีส่วนผิดที่ปล่อยตัวปล่อยใจแต่ถ้อยคำเหล่านั้นถูกกลืนหายลงคอเมื่อได้ยินสิ่งที่ราชสิงห์พูดต่อ
“เพื่อเป็นการขอโทษ เธอต้องการเท่าไรว่ามาเลย”
ราชสิงห์พูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแอปพลิเคชันสำหรับโอนเงินยื่นให้พอเพียง
“ไม่เป็นไรค่ะ”
พอเพียงพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น แม้จะรู้สึกคล้ายถูกลากออกมาตบ เธอรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวกับสิ่งที่ได้ยิน
“หรือจะเอากระเป๋า เครื่องประดับ?”
ร่างกายของพอเพียงเหมือนถูกแช่แข็งแล้วผลักลงให้จมดิ่งลงไปก้นบึ้งของท้องทะเล ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเลือกที่จะยิ้มออกมา
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่ต้องการ”
พอเพียงลุกขึ้นยืน เตรียมจะเดินออกไปจากตรงนี้
“ฉันไม่ได้ดูถูกนะ ฉันแค่อยากรับผิดชอบ”
ราชสิงห์นิ่งไปเมื่อได้รับรอยยิ้มเฉยชาจากอีกคน เขาไม่ได้โกรธที่เธอยิ้มแบบนั้นแต่เขารู้สึกปวดหนึบตรงอกข้างซ้ายมากกว่า ราวกับเขากำลังรู้สึกผิดต่อเธอ
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว”
ถึงแม้พอเพียงจะเดินออกจากห้องไปเกือบชั่วโมงแล้วแต่ราชสิงห์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
เขานั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองที่ยากจะอธิบายและกลิ่นหอมที่ติดตัวเขาก็ยิ่งย้ำเตือนให้คิดถึงคนที่เพิ่งจากไป
“ไอ้สิงพรุ่งนี้ไปแดกเหล้ากัน”
เสือเดินเข้ามาในห้องน้องชายด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่คนอย่างเสือก็หงุดหงิดตลอดเวลาอยู่แล้ว
“มึงหายแล้วรึไง”
สิงถามถึงอาการของเสือ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเขาโดนศัตรูลอบทำร้าย อาการสาหัสถึงขั้นต้องจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลถึงบ้าน
“เออ พยาบาลแม่ง ไม่เห็นสนใจกูเลย”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น หันมองหน้าพี่ชายก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“มึงน้อยใจพยาบาลว่างั้น”
สิงเคยเจอพยาบาลของพี่ชายอยู่สองสามครั้ง ถึงแม้บุคคลิกจะดูเหวี่ยง หน้าตาและหุ่นควรเป็นนางแบบมากกว่าพยาบาล แต่เธอนิสัยดีเลยทีเดียว
“เลอะเทอะ ว่าแต่มึงเถอะ นั่งทำเหี้ยไรคนเดียว”
“เสือก”
“ครับคุณน้องชาย ไม่เสือกก็ได้ครับ”
เสือพูดพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมจะออกจากห้องน้องชายเพราะต้องไปจัดการธุระอย่างอื่น
“เดี๋ยวเสือ”
“หือ?”
“มึงว่าเงินนี่แสดงความรับผิดชอบได้ไหมวะ”
“ก็ได้นะ แต่ไม่ใช่กับทุกเรื่อง บางเรื่องมึงก็ต้องใช้การกระทำแสดงความรับผิดชอบให้มากกว่าเงิน”
“มึงใช่พี่กูปะเนี่ย”
“เดี๋ยวกูโบก หลบดิ มีธุระ” นาฬิกาบ่งบอกว่าใกล้ถึงเวลานัดสำคัญแล้ว
สิงเดินเข้าห้องน้ำทั้งที่สมองยังคิดถึงคำพูดของพี่ชาย หรือบางทีสิ่งที่เขาทำมันไม่ควรทำ
เฮ้อ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยต้องมานั่งคิดเรื่องผู้หญิงนี่แหละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เจอกันไม่ถึงวันจะมีอิทธิพลต่อเขาขนาดนี้
เคร้ง
“แว่นยัยนั่นนี่”
ราชสิงห์หยิบแว่นขึ้นมาใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะต้องหยุดพักความคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนเพราะเขามีงานสำคัญต้องทำ
- ผู้เขียน
