ร่างบางถูกโยนไว้บนโซฟา เเธอตั้งท่าจะตะกายหนี ลุกจับข้อมือทั้งสองแล้วใช้ลำตัวทาบทับสองร่างเบียดเสียดกันบนโซฟาตัวยาวในห้อง
“ปล่อยนะ! จะทำอะไรฉัน! ปล่อยเดี๋ยวนี้!”เธอกรีดร้องอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“หุบปากซะ ถ้าไม่อยากโดนปล้ำ!”
หญิงสาวชะงักหยุดดิ้นรนด้วยความกลัว เขายอมปล่อยร่างบางเป็นอิสระแล้วหันไปหยิบกระดาษผลตรวจที่ได้รับจากโรงพยาบาลมาให้ดู เธอรับมาจ้องมองสีหน้าสับสน
“อะไรคะ!”
“ผลการตรวจบอกว่าฉันเป็นพ่อของไทม์” ลุคส์กระตุกยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะ
ปรางค์ปรียากัดฟันด้วยความขุ่นเคือง ทำไมเขาต้องไล่ต้อนเธอขนาดนี้ด้วย
“ผลตรวจบ้าบออะไร คุณจะตรวจได้ยังไงกันในเมื่อไทม์อยู่กับฉันตลอด!”
“ฉันเอาเส้นผมของไทม์ไปตรวจ... เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง!”
แย่แล้ว... ต้องเป็นวันนั้นแน่ วันที่เขาไปหาไทม์ เธอไม่น่าสะเพร่าเลย แล้วเธอจะทำยังไงหากเขาฟ้องเพื่อจะเอาลูกไป เขามีเงินมากมายขนาดนั้น จะไปสู่รบปรบมือได้อยไงไร น้ำตา
