ดวงตาคู่เล็กมองมารดาด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ยินยอมทำตามความต้องการของแม่ เด็กชายพยักหน้ารับรู้
“แม่ดีใจนะครับที่ไทม์เข้าใจแม่ เชื่อฟังแม่”
รถยนต์จอดเทียบหน้ารั้วบ้าน ปรางค์ปรียาเปิดประตูลงพร้อมกับลูก พินอาภาโบกมือลาแล้วขับเคลื่อนออก มาถึงบ้านเธอจอดรถแล้วลงมา สาวเท้าเข้าด้านในเห็นบิดานั่งดูรายกายโทรทัศน์ หญิงสาวรีบหย่อนกายลงเคียงข้าง
ใบหน้าบูดบึ้งของบุตรสาว ส่งผลให้คนเป็นพ่อต้องกดปิดโทรทัศน์ วันนี้ลูกของเขาจะนำปัญหาอะไรมาให้อีกกันหนอ
“มีอะไรกับพ่ออีกล่ะยัยพิน ทำหน้าแบบนี้”
“พ่อคะ ย้ายปรางค์ไปทำงานที่สาขาต่างจังหวัดเถอะค่ะ”
“ทำไมล่ะ ปรางค์ทำงานเก่งมากนะแบบนี้เสียทรัพยากรบุคคลหมด”ภูมิชัยย้อน
“หนูขอร้องได้ไหมคะพ่อ ให้ปรางค์ไปอยู่สาขาเถอะค่ะ”หญิงสาวพยายามอ้อนวอนบิดาอีกครั้ง
“หาเหตุผลมาก่อน ไม่อย่างนั้นพ่อก็ให้ไปไม่ได้หรอก”
“โอ้ย! หนูปวดหัวแล้วนะคะพ่อ ทำไมพ่อต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยล่ะคะ!
