ชายหนุ่มขบกรามแน่นรวบเอวบางแล้วรั้งเข้ามาหาตนเอง รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากเป็นแบบนี้แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องไปหวั่นไหวกับคำพูดของเธอ ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วย ในเมื่อคนอย่างเขาไม่เคยรู้สึกผิดอะไรกับสิ่งที่ทำ และไม่เคยสงสารใคร แต่ทุกอย่างกลับตรงกันข้ามเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้
“อย่ามาบีบน้ำตากับฉัน คนอย่างฉันไม่สงสารใครเพราะน้ำตาหรอกนะปรางค์ปรียา...”
ใจเขาไม่ได้อยากพูดออกไปแบบนี้ แต่กลับพูดจาเชือดเฉือนให้เธอเจ็บปวดซะได้ ปกติไม่เคยอ่อนโยนกับผู้หญิง ไม่รู้ว่าตัวเองควรปลอบใจหรือทำอย่างไรให้อีกฝ่ายสบายใจ พอมาเจอแบบนี้เขาทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่แสดงสีหน้าท่าทางขึงขังเช่นนี้
“คุณทำแบบนี้แล้วคุณมีความสุขอย่างนั้นเหรอ การที่คุณเห็นใครทุกข์ทรมานเพราะคุณมันทำให้คุณมีความสุขมากใช่ไหม! คงเพราะคุณไม่เคยได้รับความรักจากใครคุณถึงได้เห็นคนอื่นไม่มีค่าไม่มีความหมาย!” หญิงสาวต่อว่า
