หยางต้าหลงยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาสงสารสตรีตรงหน้าที่ถูกลงโทษทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด “เจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไรเป็นการตอบแทนหรือไม่”
“ไม่ต้องตอบแทนข้าหรอก ท่านรีบกลับไปจะดีต่อข้ามากกว่า”
เหตุใดเขาจึงคิดว่าถูกนางขับไล่ “แต่ข้าไม่เคยติดค้างบุญคุณใคร เจ้าลองตรองให้ดีอาจมีสักเรื่องที่อยากให้ข้าช่วย” หยางต้าหลงถามอีกครั้ง ดวงตาแน่วนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลายากจะคาดเดาอารมณ์
ฮุ่ยชิงพลันขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจหรืออย่างไรว่านางไม่ต้องการให้เขามาตอบแทนอะไรทั้งนั้น นางช่วยคนไม่หวังผลตอบแทน ก็เหมือนช่วยหมา แมว
“ข้าช่วยคนไม่หวังผลตอบแทน ข้าช่วยลูกหมาที่ถูกคนตีขาหัก ช่วยกระต่ายที่บาดเจ็บ เหล่านี้ล้วนช่วยด้วยความเต็มใจ ท่านก็เหมือนกับเจ้าหมาแมวที่ข้าช่วยไว้ ข้าไม่ต้องการของตอบแทน”
หยางต้าหลงนิ่งงันไปครู่หนึ่งนางเปรียบเขาเป็นหมาขาหัก กระต่ายบาดเจ็บ ใครต่างชื่นชมว่าเขาเป็นเจ้าสำนักคุ้มภัยที่เก่งกล้าที่สุดในปฐพ
