หยางต้าหลงคิดบางอย่างออก เมื่อวานเขาพบห้องหนึ่งโดยบังเอิญทว่ายังไม่ได้เข้าไปสำรวจ รอวันนี้สะดวกแล้วเขาจึงจะไปดูเสียหน่อย สายตาเฉียบคมเบนไปทางเรือนที่ถูกปล่อยทิ้งร้างหลังสวนดอกท้อ เขาเหลือบเห็นมีศิษย์คนหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหน้าคล้ายคอยเฝ้าดูแลเรือนนี้
“เจ้าไปพักได้ ข้าจะเข้าไปดูอะไรหน่อย” เขาตั้งใจว่าปีหน้าจะซ่อมแซมเรือนหลังนี้จึงอยากไปสำรวจอย่างละเอียด
“ขอรับ” กล่าวจบเขาก็ไม่ลืมมองหน้าลูกศิษย์ที่ทำสีหน้างงงวยไม่ขยับ
“ทำไมเจ้ายังไม่ไป”
เหยียนเปาเอ่ยขึ้น “เอ่อ ท่านประมุขสั่งว่าไม่ว่าเกิดอะไรอย่างน้อยต้องมีคนเฝ้าเรือนนี้หนึ่งคน ห้ามลืมอย่างเด็ดขาด”
“ข้าเป็นผู้ออกคำสั่ง” หยางต้าหลงขมวดคิ้วชี้นิ้วแกร่งเข้าหาตัวเอง
“ขอรับ”
หยางต้าหลงไม่ยอมให้ใครจับพิรุธได้ เขาสั่งเสียงเข้มงวด หน้าตาบึ้งตึง “เหตุใดข้าจะเปลี่ยนคำสั่งไม่ได้ ไปได้แล้ว” หยางต้าหลงลอบถอนใจ “เจ้าโง่นี่ ไม่รู้จักยืดหยุ่น ข้าออกคำ
