เรียวคิ้วโก่งงามขมวดมุ่น “ยังไม่ถึงครึ่งที่แม่ใหญ่ทำไว้กับข้าเจ้าค่ะ”
หยางต้าหลงพูดเสียงเข้มจนร่างเล็กสะดุ้ง เขาไม่อยากฟังต่อแล้ว “พอได้แล้ว ใครให้เจ้าเล่าต่อ ข้าไม่อยากฟังเรื่องริษยาของสตรีอีกแล้วไม่ว่าจะเป็นวังหลวง จวนอัครเสนาบดี หรือแม้แต่เรือนของชาวบ้านยากไร้ เหตุใดสตรีถึงได้คอยแต่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น เจ้าก็ด้วยช่างฟ้องนัก ไม่เห็นแก่บุญคุณฮูหยินใหญ่สกุลกุ้ยที่เคยชุบเลี้ยงเจ้ามาบ้างหรือ” ดวงตาคมกริบมองนางอย่างดุดัน แล้วบีบมือเล็กนุ่มนิ่มบอบบางเอาไว้แน่นราวกับจะฝากคำสัญญาแต่ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา
“เจ้าเองก็ช่างฟ้องไม่เบา”
ร่างเล็กกัดริมฝีปากแน่น เขาเป็นคนสั่งให้นางเล่า แล้วยังดุนางว่าช่างฟ้อง หยางต้าหลงเป็นคนแบบไหน
ฮุ่ยชิงน้ำตาไหลอาบหน้าก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างลำบาก “ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้าไม่ควรนำเรื่องไม่ดีของสกุลกุ้ยมาเล่าให้ท่านพี่ฟัง”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”
หัวใจดวงเดิมที่โลดแล่นเมื่อชั่วครู่
