“ข้ารู้ แล้วข้าก็กินมันเข้าไปถึงสามใบ”
ฮุ่ยชิงยืนตัวแข็งเหมือนหุ่น หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอาหารชนิดนี้อยู่ในตำรับยาสูตรโบราณ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะกินมัน แม้แต่นางผู้ปรุงยังไม่กล้ากลืนกินไข่ต้มฉี่เด็กลงท้อง
ร่างสูงกำยำชุ่มไปด้วยเหงื่อ มองร่างเล็กที่กำลังเนื้อตัวสั่น “ข้าเคยพูดไว้ ถ้าข้าจับได้ว่าใครเป็นคนทำไข่ต้มนั้นข้า จะจับมันตัดนิ้วออกสามนิ้ว”
“ท่านพี่จะตัดนิ้วข้าจริงหรือเจ้าคะ ท่านจะมีฮูหยินนิ้วด้วน”
หยางต้าหลงพยักหน้า “มีฮูหยินนิ้วด้วนไม่เห็นเป็นไร”
หัวใจดวงน้อยแทบเต้นทะลุออกมานอกอกเมื่อเขาปรายตามองนิ้วของนางอย่างหมายมั่น ฮุ่ยชิงหน้าซีดพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
“ข้าใช้ส่วนอื่นจากร่างกายเจ้าเพียงพอแล้ว เหตุใดต้องพึ่งพานิ้วเล็กๆ ของเจ้า”
ฮุ่ยชิงหน้าแดงเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู นางได้ยิน ได้ฟังมาตลอด ประมุขหยางแห่งสำนักคุ้มภัยมักแสดงสีหน้าเฉยชา เปี่ยมได้ด้วยความน่ายำเกรง ทว่าผู้ที่ยืนอย
