ฮุ่ยชิงได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนางมากมาย แต่นางปรือตาไม่ขึ้น รู้สึกร่างกายหมดแรง สมองว่างเปล่าก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป แต่นางไม่รู้อย่างหนึ่งว่าร่างกายของนางไม่ได้ล้มตึงลงไปกับพื้นเสียทีเดียว แต่มีมือแข็งแรงคู่หนึ่งเข้ามาช้อนอุ้มนางไว้ได้ทัน
“ตัวเล็กๆ ทำไมหนักราวกับนุ่นแช่น้ำ”
“ท่าน!”
“ฮุ่ยชิง” เขาพูดเบาๆ “เจ้าดีใจหรือที่เจ้าบ่าวกลายเป็นข้า”
นางมองเขาแล้วเห็นเป็นภาพหยางต้าหลงหลายคนซ้อนทับกัน ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง หยางต้าหลงอมยิ้ม นึกถึงตอนนั้นที่นางหมดสติไป ทุกคนต่างตกใจในอาการของเจ้าสาว หยางต้าหลงจึงต้องรีบพานางไปพักและบอกให้แขกคลายความกังวล
“ไม่ต้องกังวล เจ้าสาวแค่ตื่นเต้นที่ได้แต่งงาน”
แขกเหรื่อพากันลอบยิ้ม หยางต้าหลงคิดอย่างใจเย็นนางเป็นลมไปก็ดีเขาก็เมื่อยไปหมดแล้ว ต้องสนทนากับคนโน้นทีคนนั้นที รวบรัดเข้าหอไปเลยเขาจะได้พักเหนื่อยบ้าง
“ฮุ่ยชิง ฮุ่ยชิง เป็นอย่างไรบ้าง”
“ท่านแม่ ข้า
