ทันทีที่หยางต้าหลงกลับมาถึงสำนักคุ้มภัย เขาพลิกตัวลงจากหลังม้าแล้วเอื้อมไปรับตัวฮุ่ยชิงลงมา นางมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยแต่แฝงแววตัดพ้อไม่เข้าใจ นางเป็นฮูหยินของเขาแต่เขากลับไม่บอกอะไรนาง ดีแต่ออกคำสั่งให้ทำโน่น ทำนี่ เผด็จการมากไปแล้ว ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีประโยชน์และดีกว่าคนที่จวนสกุลกุ้ยนี่เป็นเหตุผลที่นางพอจะให้อภัย
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวก่อน เจ้าทำหน้าเช่นนี้เป็นอะไรหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ข้าแค่จะทำตามที่ท่านพี่สั่ง คืออยู่แต่ในสำนักคุ้มภัย ไม่ถามอะไรมาก หากท่านพี่ให้ทำสิ่งใดก็ทำแต่สิ่งนั้น”
เห็นแววตาของนางนึกหรือว่าคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชนทั้งที่อายุยังไม่มากอย่างเขาจะมองไม่ออก “เจ้ากำลังเสียดสีข้า นึกหรือว่าข้ามองไม่ออกเจ้าประชดข้า”
ฮุ่ยชิงไม่ตอบ แต่เบือนหน้าหนี
“ท่านพี่ วันนี้ข้าไม่ทำครัวนะเจ้าคะ รู้สึกเพลีย อยากพักผ่อน เชิญท่านพี่กินอาหารเย็นที่พ่อครัวทำ ข้าขอต
