“ผ้าห่มมีกลิ่นเหม็นหรือเจ้าคะ” ฮุ่ยชิงจับปลายผ้าขึ้นดม “ข้าไม่ได้กลิ่นเลย”
“แต่ข้าได้กลิ่นเหม็นสาบ”
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะเปลี่ยนผ้าห่มผืนใหม่ให้เจ้าค่ะ” นางพูดไปแล้วถึงเพิ่งนึกได้ว่าผ้าห่มอีกผืนที่อยู่ในตู้ถูกนางนำมาใช้แล้ว “ท่านพี่ใช้ผ้าห่มผืนนี้ก่อน ข้าเพิ่งนำมาห่มเมื่อครู่ ส่วนของท่านนำมาให้ข้า เราแลกกันนะเจ้าคะ”
“ข้าบอกว่าผ้าผืนนี้เหม็นเจ้าก็ยังจะใช้อีกหรือ” หยางต้าหลงเลิกคิ้วถาม มองใบหน้าหวานละมุนดั่งดอกท้อยามแรกผลิบานแล้วยิ่งจ้อง แต่คนถูกมองกลับใจคอไม่ดี ไม่รู้ว่าเขามองจ้องทำไม เขาเป็นอะไรถึงได้กราดเกรี้ยว เอาแต่ใจกับนางนัก
“ข้าไม่เหม็น ข้าจะใช้เอง” ฮุ่ยชิงตัดความรำคาญ นางชักจะเริ่มมีโทสะจนเผลอชักสีหน้าแง่งอน เมื่อเห็นเขาไม่พูดนางจึงรวบผ้าห่มเขามาแล้วเอาของนางให้เขา นางคิดว่าจะจบเรื่องแล้วแต่เขากลับไม่ยินยอม
“ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังได้กลิ่นเหม็นวนเวียนในห้อง”
คนที่ล้มตัวลงนอนหันหลังให
