เขาจ้องนางด้วยสายตาแหลมคมพลางหัวเราะ หยางต้าหลงคีบขาเป็ดมาชิ้นหนึ่ง ได้กลิ่นหอมอ่อนๆชวนน้ำลายไหล เขาส่งเข้าปาก ทันทีที่ขาเป็ดแตะโดนลิ้นก็ให้ความรู้สึกกลมกล่อม หวานหอมจนต้องตักคำที่สอง
“รสชาติไม่เลว”
“ทานเยอะๆนะเจ้าคะ ข้าจะได้ดีใจ”
หยางต้าหลงพยักหน้า คีบกินอีกคำ แต่ก็ยังเห็นฮุ่ยชิงมองอยู่
“เจ้ายังมีคำถามอะไรอีกหรือไม่ ทำอาหารให้ข้ากิน เจ้าต้องการอะไร”
ฮุ่ยชิงยิ้ม “ข้าอยากขอบคุณท่านพี่ที่ช่วยให้ท่านแม่ของข้าพ้นโทษไม่ต้องถูกท่านพ่อกักบริเวณอีก ข้ารู้ว่าเป็นเพราะท่านพี่ช่วย ไม่เช่นนั้นท่านพ่อคงไม่ปล่อยท่านแม่”
หยางต้าหลงวางตะเกียบ “หากข้าบอกว่าข้าไม่ได้ทำอะไรล่ะ ข้าแค่ต้องผ่านไปแถวนั้นจึงแวะไปคาราวะท่านอัครเสนาบดี” เขาแสร้งไปเยี่ยมกุ้ยไป๋เทียน นำของดีมากมายทั้งรังนก ทับทิม เนื้อสัตว์อย่างดีและถามถึงมารดาของฮุ่ยชิง กุ้ยไป๋เทียนจึงไปเชิญออกมาพบ เขาบอกว่าจะนำของมาเยี่ยมนางบ่อยๆ เพราะฮุ่ยชิง
