“หน้ากากเป็นของเขา แต่ชีวิตของข้าจะไม่เป็นเช่นเขา ชีวิตข้าเป็นของข้า อยู่ในมือข้า หาใช่ของผู้อื่น แม้แต่ฟ้าก็ลิขิตเส้นทางของข้าไม่ได้”
เบื้องหน้าเป็นหุบเหวลึก อีกฟากเลยหุบเหวเขตกั้นพรมแดนไปคือแคว้นลั่ว บนหลังอาชาไนยสีขาวตัวเขื่อง บุรุษร่างใหญ่กำยำในชุดเกราะเหล็ก สวมหมวกเหล็ก กระตุกบังเ**ยนชะลอให้ม้าหยุดวิ่ง ดวงตาเข้มลึกพลันมืดหม่น เบื้องหลังมีทหารนับร้อยนั่งคุกเข่ามานานราวหนึ่งก้านธูป
บุรุษผู้ห้าวหาญถอดหน้ากากสีเงินสะท้อนกับแสงจันทราออก ก่อนจะยกดาบขึ้นชู แสงจากดาบสีเงินยวงสะท้อนเป็นเงาวาววับ
“ข้ายังกลับไปตอนนี้ไม่ได้ พวกเจ้ากลับไปที่แคว้นลั่ว ไปได้แล้ว”
น้ำเสียงไม่ร้อนไม่เย็นเอ่ยขึ้น แต่หากกวาดสายตาเยียบเย็นมองไปที่ผู้ใดเขากลับทำให้คนที่ถูกมองแข็งไปทั้งตัว
“แต่องค์จักรรพรรดิ์ให้ม้าเร็วส่งสานส์ขอให้องค์ชายรองรีบเสด็จกลับเข้าเมืองพ่ะย่ะค่ะ”
“ฮ่องเต้เคยสั่งข้าได้หรือ” น้ำเสียงนั้นคล้าย
