“เป็นหน้าที่ของบ่าวอยู่แล้วขอรับ” พ่อบ้านเฉิงรีบตอบรับ แรกได้สนทนาพ่อบ้านชราก็รู้สึกประทับใจถึงความเป็นมิตรของฮูหยินน้อยผู้นี้ “ปกติเสื้อผ้าของท่านประมุขจะไม่ชอบให้ซ่อมแซม ท่านประมุขชอบใส่เสื้อผ้าใหม่ๆไม่มีรอยขาดมากกว่าขอรับ แต่เมื่อเช้าท่านประมุขกลับสั่งให้บ่าวหาเข็มกับด้ายให้ท่าน นับว่าเป็นเรื่องแปลก”
ฮุ่ยชิงขมวดคิ้ว “ท่านพี่ต้าหลงมีทรัพย์สมบัติมากมายแต่ข้าอยากช่วยเขาประหยัด เขาคงคิดว่าข้าเป็นเมียที่ไม่ดีหรือไม่ ทำให้เขาต้องอายหรือเปล่า ที่ต้องมาซ่อมแซมเสื้อผ้าให้เขา”
พ่อบ้านเฉิงยิ้ม “หากท่านประมุขไม่ยินยอมใครก็บังคับไม่ได้ขอรับ”
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว” แสดงว่าหยางต้าหลงไม่ว่าอะไร เท่านี้นางก็พอใจแล้ว “พ่อบ้านเฉิงท่านมีอะไรไปทำก็ไปเถอะ” ฮุ่ยชิงบอกแล้วหยิบกล่องเข็มกับด้ายเดินกลับไปที่ห้อง ระหว่างทางนางมองไปที่ลานด้านหน้า เห็นบรรดาศิษย์ในสำนักคุ้มภัยต่างฝึกยุทธ์กันอยู่อย่างขะมักเขม้น
การเป
