ตอนที่ 3.4
1856 คำ
ฉันเดินกลับมาหาอัยย์ที่กำลังยืนกระวนกระวายอยู่ในมุมหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง ข้างหลังเธอมีคาวะคอยยืนคุ้มกันอยู่ สองคนนี้เดินแยกออกมาตอนที่ฉันกับทาโร่ตรงไปคุยกับสส.ซาคาอิ เจ้าของงานวันเกิด
“ซายูริ”
อัยย์รีบโผเข้ามาจับมือฉันเอาไว้ทันที ดูเหมือนว่าการเห็นหน้าฉันจะทำให้เธออุ่นใจขึ้นและหายประหม่ากับบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยได้
“กินอะไรหรือยังอัยย์”
“อื้อ พี่คาวะตักให้แล้วล่ะ อยู่บนโต๊ะน่ะแต่อัยย์รอซายูริก่อน”
“อ่อ” ฉันหันไปมองอาหารไม่กี่อย่างบนโต๊ะที่มีไว้สำหรับคนคนเดียวอย่างไม่ใส่ใจ เพราะไม่เคยคาดหวังอยู่แล้วว่าคาวะจะคิดถึงฉัน ฉันบอกให้อัยย์ทำตัวตามสบายและทานอะไรไปก่อนเพราะฉันยังต้องไปทักทายคนรู้จักอีกหลายคน อัยย์ทำหน้าเหงาเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังน้อยใจนั่นเห็นแล้วแทนที่จะเบื่อแต่กลับน่าหยิกแก้มแทน
ขนาดงอนยังน่าเอ็นดูแบบนี้มิน่าล่ะคาวะถึงได้หวงนักหนา
“หรืออัยย์อยากจะไปกับฉันด้วย”
“ท่านซายูริ” ทาโร่เรียกชื่อฉันอย่างเตือนๆ ขณะที่คาวะเองก็แสดงสีหน้ายุ่งยากใจออกมาและเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่เพราะเสียงทาโท่ดังขึ้นก่อน คาวะเลยเงียบ
ฉันไม่คิดมากกับเสียงปรามของทาโร่อยู่แล้วแต่การยั่วโมโหคาวะเป็นอะไรที่แค่คิดก็หวานหอมสำหรับฉันแล้ว ฉันอยากเห็นหมอนั่นร้อนใจเพราะมันน่าสนุกดี
“ไปเถอะอัยย์”
“อ๊ะ ซายูริ”
“หยุด!”
ฉันกำลังจะพาอัยย์ออกไปแต่คาวะคว้ามือห้าม
“พี่คาวะ”
“ถ้าอยากได้คนไปเป็นเพื่อนฉันไปกับเอง ฝากอัยย์ด้วยคุณทาโร่”
“เอ๊ะ! คา... นี่ปล่อยนะ”
คาวะดึงมือฉันกับออกจากกันแล้วบีบมือฉันแรงๆ ดึงให้เดินตามออกไป ฉันโวยวายได้ไม่กี่คำก็ต้องรีบเงียบเสียงเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นจะตกใจ
“คาวะปล่อยมือ”
ฉันกดเสียงต่ำ ถลึงตาใส่คนตรงหน้า คาวะแสยะยิ้มแล้วดึงฉันเข้าไปกว่าเดิมอีก ฉันพยายามดึงมือออกอย่างร้อนรน ถ้าคนอื่นเห็นจะคิดยังไง
“อ้าวหนูซายูริ”
เสียงทักนั่นดึงสายตาฉันให้หันไปมอง หัวใจฉันกระตุกวูบ “คุณลุงซาโต้...”
ร่างท้วมสูงของชายวัยกลางคนเดินยิ้มแป้น ดวงตาหยีเล็กตรงเข้ามา ด้านหลังลุงซาโต้มีสาวสวยชุดแดงโฉบเฉี่ยวก้าวตามมาติดๆ
มือที่ถูกคาวะจับหลุดออกทันที ฉันเก็บมือไว้ข้างลำตัว ส่งยิ้มทักทายลุงซาโต้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
“อื้อ ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนะซายูริ”
“ค่ะคุณลุง”
“หือ... นี่ลูกน้องคนใหม่เหรอ” ลุงซาโต้ส่งสายตาไปที่คาวะ
“ใช่ค่ะ”
ฉันหันมามองคาวะแวบหนึ่งแบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะเห็นสายตาของหมอนั่นจ้องไปที่สาวสวยด้านหลังของลุงซาโต้ราวกับรู้จักกันมาก่อน
“ได้ยินว่าจินเข้าโรงพยาบาล ลุงใจไม่ดีเลย กำลังคิดว่าจะส่งคนของลุงไปช่วยคุ้มกันหนูซายูริระหว่างที่จินไม่อยู่”
เสียงนั่นทำฉันหันกลับมา ฉันส่งยิ้มเบาบางให้คนตรงหน้า ลุงซาโต้เป็นพ่อเคนมะคู่หมั้นฉันเอง เดิมทีฉันไม่ค่อยได้ข้องแวะกับครอบครัวนี้ มีแต่คุณพ่อที่ชอบไปออกรอบกันบ่อยๆ เพื่อคุยเรื่องธุรกิจกัน “ถึงจินไม่อยู่แต่คนอื่นก็คุ้มกันได้ ไม่จำเป็นต้องลำบากคุณลุงเลย”
“งั้นรึ... จริงสิ อีกไม่นานเจ้าเคนมะก็จะกลับมาแล้วนะ ต่อไปถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้เพราะยังไงอนาคตก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน ปัญหาของซูซาคุก็เหมือนปัญหาของเจ้านั่นด้วย”
“ค่ะคุณลุง” ฉันยิ้มรับอย่างไปตามเรื่อง ไม่ได้ขัดแย้งหรือแสดงท่าทีไม่เห็นด้วยออกมาให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองใจ แต่พอคิดว่าวันหนึ่งฉันจะต้องลงเอยกับเคนมะที่ไม้แต่จะรู้จักนิสัยใจคอแล้วก็รู้สึกหนักหน่วงเหมือนโดนใครเอาโซ่มาล่ามคอไว้ พลันเกิดความสงสัยเบาๆ ในใจ ถ้าหากฉันเจอกันที่ชอบขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง
ฉันคุยกับลุงซาโต้ต่ออีกสักอีกฝ่ายก็ผละตัวออกไป ทว่าสาวสวยชุดแดงที่ยืนอยู่ด้านหลังลุงซาโต้ก่อนหน้านี้ยังนิ่งอยู่กับที่ เธอมองฉันแล้วกรีดยิ้มออกมา
“ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะท่านซายูริ คุณซาโต้คงไม่เห็นความสำคัญจึงไม่ได้แนะนำฉัน ฉันชื่อริเอะค่ะเป็นเรขาป้ายแดงของคุณซาโต้แทนคนเก่าที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุ”
ริเอะยื่นมือเรียวยาวที่ทาเล็บสีแดงจัดเหมือนชุดออกมา ฉันเห็นแล้วก็รู้สึกคลื่นไส้ตวัดสายตาขึ้นมองหน้าริเอะแล้วยิ้มให้แทน
“ยินดีที่ได้รู้จักริเอะ”
ริเอะลดมือที่ยกค้างลง รอยยิ้มยังคงแต้มอยู่บนใบหน้า
“ท่านซายูริยังเด็กอยู่เลยนะคะ แต่ก็ดูเก่งเกินอายุมาก น่าชื่นชมจังเลยค่ะเห็นแล้วอยากมีน้องสาว คงจะภูมิใจมาก”
ริเอะพูดกับฉันจบก็ตวัดสายตาไปมองคาวะครู่หนึ่งก่อนดึงสายตากลับมาที่ฉัน
“ขอตัวก่อนนะคะท่านซายูริ ถ้ามีโอกาสเราคงได้คุยกันอีก”
“มีอะไรคาวะ” ฉันเห็นคาวะมองตามริเอะที่เดินออกไปอย่างไม่ละสายตาเอ่ยถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว ตั้งแต่ริเอะเดินตามหลังลุงซาโต้มาบรรยากาศรอบตัวคาวะก็ตึงเครียดขึ้นผิดหูผิดตา
“ยัยนั่นคือคนที่ส่งหมายฆ่าเธอมาให้ฉัน อัยย์!”
จู่ๆ คาวะก็เอ่ยชื่ออัยย์ออกมา ดวงตาคมกริบตวัดกลับไปมองที่โต๊ะด้วยท่าทางร้อนใจก่อนจะหุนหันเดินออกไป ฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้เกี่ยวกับริเอะและยังไม่ทันสรุปความคิดในหัวได้ก็ต้องรีบสาวเท้าตามหมอนั่นมาติดๆ
“อัยย์อยู่ไหน”
น้ำเสียงคาวะถึงจะเบาแต่ก็สั่งกร้าวไปด้วยความโกรธเมื่อกลับมาที่โต๊ะแล้วไม่เจออัยย์ มีแต่ทาโร่ที่กำลังยืนคุยกับแขกในงานของสส.ซาคาอิ
“อ้อ คุณหนูอัยย์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำครับ อีกเดี๋ยวก็คงกลับ”
“ไปนานแค่ไหน”
“เมื่อสักครู่นี้เอง หืม...”
ทาโร่พูดยังไม่จบดีคาวะก็รีบร้อนเดินออกไปอย่างไม่เสียเวลารอฟัง
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับท่านซายูริ”
“ทาโร่ ช่วยหาข้อมูลของริเอะเลขาคนใหม่ของลุงซาโต้ให้ทีและก็บอกคนของเราให้เตรียมพร้อมเผื่อเกิดเรื่องไม่คาดคิดด้วย”
“ครับ!?”
ทาโร่ทำหน้างุนงงแต่ไม่นานก็ปรับตัวได้ เขาแสดงสีหน้าเคร่งขรึมได้เนียน หันไปขอตัวกับคนที่กำลังคุยค้างอย่างสุภาพเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ก่อนเดินตามฉันออกมาและซักถามรายละเอียดเพิ่ม
“นี่คงไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณหนูอัยย์หรอกนะครับ”
“ไม่รู้ แต่คาวะท่าทางรีบร้อน เราต้องเตรียมรับมือไว้ก่อน”
“ท่านซายูริ”
จู่ๆ ทาโร่ที่เดินตามฉันออกจากงานมาเพื่อจะตรงไปที่ห้องน้ำหญิงก็หยุดฝีเท้า ฉันหันกลับไปมองอย่างสงสัยเพราะกำลังรีบ
“ถึงจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นมันก็ไม่สำคัญนี่ครับ”
“ทาโร่!”
“ผมเข้าใจความห่วงใยของท่านซายูริดี แต่คนที่ควรระวังตัวคือท่านซายูรินะครับ”
“ถึงงั้นอัยย์ก็เป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ฉันมีชีวิตรอด ถ้าอัยย์เป็นอะไรไปคิดว่าคาวะจะอยู่เฉยๆ เหรอ”
“งั้นเราก็จัดการเขาก่อนที่เขาจะแว้งกัดเราสิครับ”
“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วทาโร่ ตอนนี้หมอนั่นเป็นพวกของเรานะ”
ฉันสะบัดหน้าใส่ทาโร่ที่คิดแต่จะตัดปัญหาทิ้ง ไม่สนใจสายตาทาโร่ที่มองฉันเหมือนเด็กอ่อนหัด เดินจ้ำอ้าวตรงไปที่ห้องน้ำหญิงด้วยความรู้สึกร้อนรุ่ม
กรี๊ด!~
เสียงกรีดร้องแตกตื่นของสาวๆ ดังแว่วออกมาตามทางเดินห้องน้ำหญิง ฉันเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นก่อนจะเห็นร่างสูงของคาวะเดินสวนออกมาจากข้างใน
“อัยย์ล่ะ?”
ฉันถามทันทีที่เราเผชิญหน้ากัน คาวะตวัดสายตายะเยือกลงมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่ต้นคอ
พลั่ก!
“อึก! คา... คาวะ”
ร่างฉันเหวี่ยงกระแทกกับผนังใกล้ๆ อย่างแรง รู้ตัวอีกทีก็ถูกมือหนากำคอแน่นจนหายใจไม่ออก “เพราะเธอซายูริ! ถ้าอัยย์เป็นอะไรไปเธอต้องชดใช้”
“อ่อก! เจ็บ คาวะปล่อย”
แรงกดที่คอแน่นขึ้นทุกขณะจนฉันไม่เหลือแรงตอบโต้ มองสบสายตาเดือดดาลของคาวะอย่างใจจะขาด คิดจะฆ่ากันให้ตายตอนนี้เลยใช่ไหม เจ็บ...
“คาวะ! ปล่อยท่านซายูริ”
ทาโร่ปรี่เข้ามาห้ามท่ามกลางความแตกตื่นตกใจของคนที่มาเข้าห้องน้ำ คาวะกัดฟันกรอดสายตาคมกริบเหลือบมองไปรอบๆ อย่างเพิ่งรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตา เขาสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุเอาไว้แล้วปล่อยมือจากคอฉันในที่สุด
“แค่กๆ”
ร่างฉันทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ลำคอปวดแปลบไปถึงช่องหู แม้แต่กลืนน้ำลายยังยาก ฉันเอามือจับคอหอยตัวเองเผื่อจะช่วยทุเลาความเจ็บลงแต่ก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
น้ำตาฉันรื้นคลอเบ้า ทาโร่ช่วยจับร่างฉันให้ลุกขึ้นมา
“ท่านซายูริ”
“ทาโร่... สั่งให้คนออกตามหาอัยย์” ฉันสั่งเสียงเบาหวิว จ้องตอบใบหน้าร้อนรุ่มของคาวะตาไม่กะพริบ เผื่อเขายังไม่รู้ว่าฉันก็เป็นห่วงอัยย์ไม่น้อยเหมือนกัน
คาวะขบกรามแน่นอย่างระงับอารมณ์เพราะความร้อนใจที่มีต่ออัยย์ทำให้เขาไม่อาจลงโทษฉันตอนนี้ได้ หมอนั่นรีบดึงสติตัวเองกลับมา ก่อนจะรีบร้อนออกไปตามหาอัยย์อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง
“ท่านซายูริ...” ทาโร่เรียกชื่อฉันอย่างเป็นห่วงและไม่พอใจที่ฉันปล่อยให้คาวะเหิมเกริมขนาดนั้น แต่อย่าลืมว่าหมอนั่นไม่ใช่คนในซูซาคุ เขาย่อมไม่มีความเคารพต่อฉันอยู่แล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างฝืนกลั้นความเจ็บช้ำที่คอ พูดออกมาด้วยเสียงที่ต้องรับผิดชอบ
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอัยย์มันก็คือความผิดของฉัน”
ไกด์ไลน์ซาโต้ พ่อ เคนมะ คู่หมั้นนางเอกที่ตอนนี้กำลังจะบินมาหาริเอะ นักฆ่าสาวผู้มีปมอยู่ด้านหลังทาโร่ เลขาประจำซูซาคุกรุปส์
- ผู้เขียน
