ตอนที่ 3.4

1856 คำ
ฉันเดินกลับมาหาอัยย์ที่กำลังยืนกระวนกระวายอยู่ในมุมหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง ข้างหลังเธอมีคาวะคอยยืนคุ้มกันอยู่ สองคนนี้เดินแยกออกมาตอนที่ฉันกับทาโร่ตรงไปคุยกับสส.ซาคาอิ เจ้าของงานวันเกิด “ซายูริ” อัยย์รีบโผเข้ามาจับมือฉันเอาไว้ทันที ดูเหมือนว่าการเห็นหน้าฉันจะทำให้เธออุ่นใจขึ้นและหายประหม่ากับบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยได้ “กินอะไรหรือยังอัยย์” “อื้อ พี่คาวะตักให้แล้วล่ะ อยู่บนโต๊ะน่ะแต่อัยย์รอซายูริก่อน” “อ่อ” ฉันหันไปมองอาหารไม่กี่อย่างบนโต๊ะที่มีไว้สำหรับคนคนเดียวอย่างไม่ใส่ใจ เพราะไม่เคยคาดหวังอยู่แล้วว่าคาวะจะคิดถึงฉัน ฉันบอกให้อัยย์ทำตัวตามสบายและทานอะไรไปก่อนเพราะฉันยังต้องไปทักทายคนรู้จักอีกหลายคน อัยย์ทำหน้าเหงาเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังน้อยใจนั่นเห็นแล้วแทนที่จะเบื่อแต่กลับน่าหยิกแก้มแทน ขนาดงอนยังน่าเอ็นดูแบบนี้มิน่าล่ะคาวะถึงได้หวงนักหนา “หรืออัยย์อยากจะไปกับฉันด้วย” “ท่านซายูริ” ทาโร่เรียกชื่อฉันอย่างเตือนๆ ขณะที่คาวะเองก็แสดงสีหน้ายุ่งยากใจออกมาและเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่เพราะเสียงทาโท่ดังขึ้นก่อน คาวะเลยเงียบ ฉันไม่คิดมากกับเสียงปรามของทาโร่อยู่แล้วแต่การยั่วโมโหคาวะเป็นอะไรที่แค่คิดก็หวานหอมสำหรับฉันแล้ว ฉันอยากเห็นหมอนั่นร้อนใจเพราะมันน่าสนุกดี “ไปเถอะอัยย์”  “อ๊ะ ซายูริ” “หยุด!” ฉันกำลังจะพาอัยย์ออกไปแต่คาวะคว้ามือห้าม  “พี่คาวะ” “ถ้าอยากได้คนไปเป็นเพื่อนฉันไปกับเอง ฝากอัยย์ด้วยคุณทาโร่”  “เอ๊ะ! คา... นี่ปล่อยนะ” คาวะดึงมือฉันกับออกจากกันแล้วบีบมือฉันแรงๆ ดึงให้เดินตามออกไป ฉันโวยวายได้ไม่กี่คำก็ต้องรีบเงียบเสียงเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นจะตกใจ “คาวะปล่อยมือ” ฉันกดเสียงต่ำ ถลึงตาใส่คนตรงหน้า คาวะแสยะยิ้มแล้วดึงฉันเข้าไปกว่าเดิมอีก ฉันพยายามดึงมือออกอย่างร้อนรน ถ้าคนอื่นเห็นจะคิดยังไง “อ้าวหนูซายูริ” เสียงทักนั่นดึงสายตาฉันให้หันไปมอง หัวใจฉันกระตุกวูบ “คุณลุงซาโต้...” ร่างท้วมสูงของชายวัยกลางคนเดินยิ้มแป้น ดวงตาหยีเล็กตรงเข้ามา ด้านหลังลุงซาโต้มีสาวสวยชุดแดงโฉบเฉี่ยวก้าวตามมาติดๆ มือที่ถูกคาวะจับหลุดออกทันที ฉันเก็บมือไว้ข้างลำตัว ส่งยิ้มทักทายลุงซาโต้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “สวัสดีค่ะคุณลุง” “อื้อ ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนะซายูริ” “ค่ะคุณลุง” “หือ... นี่ลูกน้องคนใหม่เหรอ” ลุงซาโต้ส่งสายตาไปที่คาวะ “ใช่ค่ะ”  ฉันหันมามองคาวะแวบหนึ่งแบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะเห็นสายตาของหมอนั่นจ้องไปที่สาวสวยด้านหลังของลุงซาโต้ราวกับรู้จักกันมาก่อน “ได้ยินว่าจินเข้าโรงพยาบาล ลุงใจไม่ดีเลย กำลังคิดว่าจะส่งคนของลุงไปช่วยคุ้มกันหนูซายูริระหว่างที่จินไม่อยู่” เสียงนั่นทำฉันหันกลับมา ฉันส่งยิ้มเบาบางให้คนตรงหน้า ลุงซาโต้เป็นพ่อเคนมะคู่หมั้นฉันเอง เดิมทีฉันไม่ค่อยได้ข้องแวะกับครอบครัวนี้ มีแต่คุณพ่อที่ชอบไปออกรอบกันบ่อยๆ เพื่อคุยเรื่องธุรกิจกัน “ถึงจินไม่อยู่แต่คนอื่นก็คุ้มกันได้ ไม่จำเป็นต้องลำบากคุณลุงเลย” “งั้นรึ... จริงสิ อีกไม่นานเจ้าเคนมะก็จะกลับมาแล้วนะ ต่อไปถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้เพราะยังไงอนาคตก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน ปัญหาของซูซาคุก็เหมือนปัญหาของเจ้านั่นด้วย” “ค่ะคุณลุง” ฉันยิ้มรับอย่างไปตามเรื่อง ไม่ได้ขัดแย้งหรือแสดงท่าทีไม่เห็นด้วยออกมาให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองใจ แต่พอคิดว่าวันหนึ่งฉันจะต้องลงเอยกับเคนมะที่ไม้แต่จะรู้จักนิสัยใจคอแล้วก็รู้สึกหนักหน่วงเหมือนโดนใครเอาโซ่มาล่ามคอไว้ พลันเกิดความสงสัยเบาๆ ในใจ ถ้าหากฉันเจอกันที่ชอบขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง ฉันคุยกับลุงซาโต้ต่ออีกสักอีกฝ่ายก็ผละตัวออกไป ทว่าสาวสวยชุดแดงที่ยืนอยู่ด้านหลังลุงซาโต้ก่อนหน้านี้ยังนิ่งอยู่กับที่ เธอมองฉันแล้วกรีดยิ้มออกมา “ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะท่านซายูริ คุณซาโต้คงไม่เห็นความสำคัญจึงไม่ได้แนะนำฉัน ฉันชื่อริเอะค่ะเป็นเรขาป้ายแดงของคุณซาโต้แทนคนเก่าที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุ” ริเอะยื่นมือเรียวยาวที่ทาเล็บสีแดงจัดเหมือนชุดออกมา ฉันเห็นแล้วก็รู้สึกคลื่นไส้ตวัดสายตาขึ้นมองหน้าริเอะแล้วยิ้มให้แทน “ยินดีที่ได้รู้จักริเอะ” ริเอะลดมือที่ยกค้างลง รอยยิ้มยังคงแต้มอยู่บนใบหน้า “ท่านซายูริยังเด็กอยู่เลยนะคะ แต่ก็ดูเก่งเกินอายุมาก น่าชื่นชมจังเลยค่ะเห็นแล้วอยากมีน้องสาว คงจะภูมิใจมาก” ริเอะพูดกับฉันจบก็ตวัดสายตาไปมองคาวะครู่หนึ่งก่อนดึงสายตากลับมาที่ฉัน “ขอตัวก่อนนะคะท่านซายูริ ถ้ามีโอกาสเราคงได้คุยกันอีก” “มีอะไรคาวะ” ฉันเห็นคาวะมองตามริเอะที่เดินออกไปอย่างไม่ละสายตาเอ่ยถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว ตั้งแต่ริเอะเดินตามหลังลุงซาโต้มาบรรยากาศรอบตัวคาวะก็ตึงเครียดขึ้นผิดหูผิดตา “ยัยนั่นคือคนที่ส่งหมายฆ่าเธอมาให้ฉัน อัยย์!” จู่ๆ คาวะก็เอ่ยชื่ออัยย์ออกมา ดวงตาคมกริบตวัดกลับไปมองที่โต๊ะด้วยท่าทางร้อนใจก่อนจะหุนหันเดินออกไป ฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้เกี่ยวกับริเอะและยังไม่ทันสรุปความคิดในหัวได้ก็ต้องรีบสาวเท้าตามหมอนั่นมาติดๆ “อัยย์อยู่ไหน” น้ำเสียงคาวะถึงจะเบาแต่ก็สั่งกร้าวไปด้วยความโกรธเมื่อกลับมาที่โต๊ะแล้วไม่เจออัยย์ มีแต่ทาโร่ที่กำลังยืนคุยกับแขกในงานของสส.ซาคาอิ “อ้อ คุณหนูอัยย์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำครับ อีกเดี๋ยวก็คงกลับ” “ไปนานแค่ไหน” “เมื่อสักครู่นี้เอง หืม...” ทาโร่พูดยังไม่จบดีคาวะก็รีบร้อนเดินออกไปอย่างไม่เสียเวลารอฟัง “เกิดอะไรขึ้นหรือครับท่านซายูริ” “ทาโร่ ช่วยหาข้อมูลของริเอะเลขาคนใหม่ของลุงซาโต้ให้ทีและก็บอกคนของเราให้เตรียมพร้อมเผื่อเกิดเรื่องไม่คาดคิดด้วย”  “ครับ!?” ทาโร่ทำหน้างุนงงแต่ไม่นานก็ปรับตัวได้ เขาแสดงสีหน้าเคร่งขรึมได้เนียน หันไปขอตัวกับคนที่กำลังคุยค้างอย่างสุภาพเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ก่อนเดินตามฉันออกมาและซักถามรายละเอียดเพิ่ม “นี่คงไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณหนูอัยย์หรอกนะครับ” “ไม่รู้ แต่คาวะท่าทางรีบร้อน เราต้องเตรียมรับมือไว้ก่อน” “ท่านซายูริ” จู่ๆ ทาโร่ที่เดินตามฉันออกจากงานมาเพื่อจะตรงไปที่ห้องน้ำหญิงก็หยุดฝีเท้า ฉันหันกลับไปมองอย่างสงสัยเพราะกำลังรีบ “ถึงจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นมันก็ไม่สำคัญนี่ครับ” “ทาโร่!” “ผมเข้าใจความห่วงใยของท่านซายูริดี แต่คนที่ควรระวังตัวคือท่านซายูรินะครับ” “ถึงงั้นอัยย์ก็เป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ฉันมีชีวิตรอด ถ้าอัยย์เป็นอะไรไปคิดว่าคาวะจะอยู่เฉยๆ เหรอ” “งั้นเราก็จัดการเขาก่อนที่เขาจะแว้งกัดเราสิครับ” “เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วทาโร่ ตอนนี้หมอนั่นเป็นพวกของเรานะ” ฉันสะบัดหน้าใส่ทาโร่ที่คิดแต่จะตัดปัญหาทิ้ง ไม่สนใจสายตาทาโร่ที่มองฉันเหมือนเด็กอ่อนหัด เดินจ้ำอ้าวตรงไปที่ห้องน้ำหญิงด้วยความรู้สึกร้อนรุ่ม  กรี๊ด!~ เสียงกรีดร้องแตกตื่นของสาวๆ ดังแว่วออกมาตามทางเดินห้องน้ำหญิง ฉันเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นก่อนจะเห็นร่างสูงของคาวะเดินสวนออกมาจากข้างใน “อัยย์ล่ะ?” ฉันถามทันทีที่เราเผชิญหน้ากัน คาวะตวัดสายตายะเยือกลงมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่ต้นคอ พลั่ก! “อึก! คา... คาวะ” ร่างฉันเหวี่ยงกระแทกกับผนังใกล้ๆ อย่างแรง รู้ตัวอีกทีก็ถูกมือหนากำคอแน่นจนหายใจไม่ออก “เพราะเธอซายูริ! ถ้าอัยย์เป็นอะไรไปเธอต้องชดใช้” “อ่อก! เจ็บ คาวะปล่อย”  แรงกดที่คอแน่นขึ้นทุกขณะจนฉันไม่เหลือแรงตอบโต้ มองสบสายตาเดือดดาลของคาวะอย่างใจจะขาด คิดจะฆ่ากันให้ตายตอนนี้เลยใช่ไหม เจ็บ... “คาวะ! ปล่อยท่านซายูริ” ทาโร่ปรี่เข้ามาห้ามท่ามกลางความแตกตื่นตกใจของคนที่มาเข้าห้องน้ำ คาวะกัดฟันกรอดสายตาคมกริบเหลือบมองไปรอบๆ อย่างเพิ่งรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตา เขาสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุเอาไว้แล้วปล่อยมือจากคอฉันในที่สุด “แค่กๆ” ร่างฉันทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ลำคอปวดแปลบไปถึงช่องหู แม้แต่กลืนน้ำลายยังยาก ฉันเอามือจับคอหอยตัวเองเผื่อจะช่วยทุเลาความเจ็บลงแต่ก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด  น้ำตาฉันรื้นคลอเบ้า ทาโร่ช่วยจับร่างฉันให้ลุกขึ้นมา  “ท่านซายูริ” “ทาโร่... สั่งให้คนออกตามหาอัยย์” ฉันสั่งเสียงเบาหวิว จ้องตอบใบหน้าร้อนรุ่มของคาวะตาไม่กะพริบ เผื่อเขายังไม่รู้ว่าฉันก็เป็นห่วงอัยย์ไม่น้อยเหมือนกัน คาวะขบกรามแน่นอย่างระงับอารมณ์เพราะความร้อนใจที่มีต่ออัยย์ทำให้เขาไม่อาจลงโทษฉันตอนนี้ได้ หมอนั่นรีบดึงสติตัวเองกลับมา ก่อนจะรีบร้อนออกไปตามหาอัยย์อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง “ท่านซายูริ...” ทาโร่เรียกชื่อฉันอย่างเป็นห่วงและไม่พอใจที่ฉันปล่อยให้คาวะเหิมเกริมขนาดนั้น แต่อย่าลืมว่าหมอนั่นไม่ใช่คนในซูซาคุ เขาย่อมไม่มีความเคารพต่อฉันอยู่แล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างฝืนกลั้นความเจ็บช้ำที่คอ พูดออกมาด้วยเสียงที่ต้องรับผิดชอบ “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอัยย์มันก็คือความผิดของฉัน” ไกด์ไลน์ซาโต้ พ่อ เคนมะ คู่หมั้นนางเอกที่ตอนนี้กำลังจะบินมาหาริเอะ นักฆ่าสาวผู้มีปมอยู่ด้านหลังทาโร่ เลขาประจำซูซาคุกรุปส์  
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม