เมียซ่อนร้าย

บทที่ 4 ทริปเปรี้ยวอมหวาน (1)

เมื่อสุดสัปดาห์มาถึง พวกเขาทั้งหมดก็พากันไปเที่ยวทะเลตามที่ได้นัดกันเอาไว้

ครั้งนี้พวกเขาลงความเห็นกันว่าควรไปเที่ยวทะเลอันดามัน จึงเลือกไปที่จังหวัดภูเก็ต หนึ่งในจังหวัดที่เป็นจุดมุ่งหมายของนักท่องเที่ยวต่างชาติ ทำให้ค่าครองชีพของที่นี่ค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับจังหวัดอื่น ๆ ของประเทศไทย

หลังจากเดินทางมาถึงโรงแรม พวกเขาทุกคนก็ได้เช็กอินเข้าพักคนละห้องเพื่อความเป็นส่วนตัว

และนัดเจอกันอีกทีช่วงเย็นของวันเพื่อรับประทานอาหาร

ด้วยความที่ไม่อยากนอนพักและไม่อยากให้เวลาผ่านไปอย่างเสียเปล่า อัญชรินทร์จึงโทรหาพี่ชายแล้วชวนไปเดินเล่นเป็นเพื่อน พร้อมกับบอกว่าเธอได้โทรชวนไข่มุกไปด้วยแล้ว ชายหนุ่มจึงตอบตกลง จากนั้นไม่นาน พวกเขาทั้งสามคนก็มาเจอกันที่หน้าโรงแรม

แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกจากโรงแรม ก็ได้ยินเสียงทักทายของพลอยใสดังเข้ามาในโสตประสาท

“ทุกคนจะไปไหนกันเหรอ ไม่เห็นชวนกันบ้างเลย” พลอยใสก้าวเท้าฉับ ๆ เดินมาหาทั้งสามคนอย่างเคือง ๆ ที่จะออกไปเที่ยวแต่ไม่ชวนเธอ ใบหน้างอง้ำเล็กน้อยอย่างคนเอาแต่ใจ ก่อนจะปรายตามองไปยังไข่มุกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อชิระในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ต่างจากเธอที่จัดเต็มตั้งแต่หัวจดเท้า ทำให้ใครเห็นเป็นต้องมอง โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ

เธอเดินลงมาข้างล่างของโรงแรมเพื่อไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ แต่สายตาดุจเหยี่ยวหันมาเห็นทั้งสามคนเสียก่อน

“คือเลิฟอยากไปเดินเล่นแถว ๆ นี้น่ะค่ะ เห็นว่ามีร้านกาแฟ

สวย ๆ หลายร้านเลย”

“งั้นพี่ไปด้วยสิ รักกับมุกไม่มีปัญหาใช่ไหมถ้าเราจะไปด้วย”

สองหนุ่มสาวส่ายหน้าพร้อมกันแต่ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา

อัญชรินทร์จึงทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดด้วยการเดินนำทุกคนไปที่ร้านกาแฟซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่พัก

ในระหว่างทางที่เดิน พลอยใสก็ชวนอชิระคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อย และเดินตัวติดชายหนุ่มไม่ยอมห่าง ในขณะที่เพิร์ลช่วยอัญชรินทร์ดูทางตามที่ทางร้านเขียนเอาไว้บนหน้าเพจ แต่ในใจก็แอบนึกหมั่นไส้พลอยใสไม่น้อย ไม่ต่างจากน้องสาวของชายหนุ่ม

ด้วยความที่อยากได้ไข่มุกเป็นพี่สะใภ้มากกว่า เธอจึงคิดแผนการดี ๆ ออกเมื่อเห็นมีจุดถ่ายรูปสวย ๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน

“พี่พลอย เราไปถ่ายรูปตรงนั้นดีไหมคะ เลิฟว่าพี่พลอยถ่ายตรงนั้นจะต้องสวยมากแน่เลย” เสียงตื่นเต้นของอัญชรินทร์ทำให้พลอยใสอดตื่นเต้นตามไม่ได้ เธอยิ่งเป็นพวกบ้ายออยู่ด้วย ใครบอกถ่ายรูปตรงไหนสวยเธอก็อยากถ่ายไปหมด

“จริงเหรอน้องเลิฟ” หญิงสาวมองตามที่อัญชรินทร์ชี้

“จริงสิคะ บรรยากาศดี ๆ กับคนสวย ๆ รูปต้องออกมาเลิศแน่นอน พี่พลอยจะได้มีรูปลงใน IG ด้วยไง” เธอให้เหตุผลที่ไม่อาจทำให้พลอยใสปฏิเสธได้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนของพี่ชายคนนี้ชอบการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ ชอบโอ้อวดลงโซเชียลมีเดียบ่อย ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้

“พี่รักกับพี่มุกล่วงหน้าไปกันก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวพวกเราสองคนตามไป” เธอขยิบตาให้พี่ชายหนึ่งทีพร้อมกับดึงพลอยใสให้เดินตามตนเองไป

ชายหนุ่มอมยิ้มด้วยความถูกอกถูกใจที่น้องสาวช่วยให้ได้อยู่กับไข่มุกตามลำพัง

“เราไปกันเถอะ เดี๋ยวสองคนนั้นถ่ายรูปเสร็จก็ตามมาเองแหละ”

“อืม ว่าแต่ เราจะไม่ชวนเคตะกับพิพัฒน์มาด้วยเหรอ”

“ไม่เอา ขี้เกียจ” อชิระยักไหล่อย่างไม่สนใจ เขาจะชวนสองคนนั้นมาเป็นก้างขวางคอทำไม แค่พลอยใสคนเดียวก็จะตายอยู่แล้ว เขาคิดขณะจ้องหน้าคนข้างกายที่กำลังทำหน้าเหวอ

“อ้าว มีงี้ด้วย งั้นก็ไปกันเถอะ ยืนตรงนี้นาน ๆ ร้อนเหมือนกัน”

“ร้อนมากใช่ไหมเนี่ย เหงื่อออกเต็มหน้าเลย”

ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบคว้าข้อมือหญิงสาวแล้วเดินลิ่ว ๆ ไปข้างหน้าทันที ไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงร้านกาแฟที่ตามหา

เขาสั่งให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะหันไปหยิบทิชชูมาซับเหงื่อบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา หญิงสาวตกใจเล็กน้อยและทำตัวไม่ถูกกับความใกล้ชิดในครั้งนี้ ใบหน้าจึงแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งอากาศร้อนด้วย หน้าของเพิร์ลจึงยิ่งแดงขึ้นไปอีก

“เราว่าเราเช็ดเองดีกว่า รักไปนั่งเถอะ” เธอย่นคอหนี ไม่อยากให้ชายหนุ่มเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แต่อชิระไม่ยอม

“ไม่เป็นไร เราทำได้ มุกอย่าขยับหนีสิ อยู่นิ่ง ๆ เลย”

หญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไร จึงได้แต่ยอมนั่งนิ่งให้ชายหนุ่มซับเหงื่อให้พร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยได้รับความเอาใจใส่จากผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย แม้กระทั่งบิดา เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา

เธอถูกเลี้ยงดูมาแบบให้ดูแลตัวเองได้ เข้มแข็ง ห้ามอ่อนแอ ห้ามร้องไห้ให้ใครเห็น จึงรู้สึกหวั่นไหวกับความเอาใจใส่ของอชิระไม่น้อย

“ขอบใจนะ” คนตัวเล็กเอ่ยเบา ๆ หลังจากที่คนตัวโตเดินไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเรียบร้อย

แต่ทั้งคู่ต่างไม่มีใครหันไปมองทางเข้า จึงไม่เห็นว่าตอนนี้พลอยใสกับอัญชรินทร์ก็เดินมาถึงร้านแล้วเช่นกัน แววตาของพลอยใสแทบจะลุกเป็นไฟยามที่เห็นความใกล้ชิดของสองคนนั้น

ทำไมคนที่อชิระสนใจต้องเป็นไข่มุกตลอด

ทำไมไม่เป็นเธอบ้าง

เธอมีดีกว่าไข่มุกทุกอย่าง มีมากกว่าด้วยซ้ำไป ทำไมอชิระถึงไม่เคยหันมามองเลย

พลอยใสคิดอยู่ในใจ มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นราวกับคนกำลังโกรธ

“น่ารักจังเลยนะคะ พี่ไข่มุกกับพี่รักเนี่ย พี่พลอยเห็นด้วยไหมคะ”

แม่น้องสาวตัวดีทำหน้าตาใสซื่อพลางหันไปถามคนข้าง ๆ แต่ในใจกลับมีแผนร้าย เหมาะแล้วที่เป็นคนของตระกูลแอมเมอร์สัน ยิ่งได้เห็นสีหน้ากับแววตาของพลอยใส เธอก็ยิ่งสะใจ ผู้หญิงที่สวยแต่รูปจูบไม่หอมแบบนี้ไม่เหมาะกับพี่ชายของเธอหรอก

“คงงั้นมั้ง ดูเหมือนน้องเลิฟจะชอบไข่มุกเอามาก ๆ เลยนะคะ” พลอยใสหันมาถามอัญชรินทร์ด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ แววตาตัดพ้อของเธอไม่ได้สร้างความน่าสงสารแต่อย่างใด

“ใช่ค่ะ เพราะพี่มุกน่ารัก ไม่ตอแหล นิสัยตรงไปตรงมาดี อีกอย่างพี่มุกยังไม่เคยมีแฟนเลย เหมือนพี่รักเด๊ะ”

“ไม่เคยมีแฟนก็ไม่ได้หมายความว่าจะโสดและซิงนะ” เธอหลุดปากก่อนจะนึกขึ้นได้

“พี่พลอยพูดอย่างนี้หมายความว่าไงคะ” อัญชรินทร์ตั้งคำถามด้วยความสงสัย เพื่อนพี่ชายของเธอคนนี้เหมือนมีอะไรอยู่ในใจ แต่พลอยใสกลับปฏิเสธ ก่อนจะชวนน้องสาวของอชิระเข้าไปในร้านด้วยน้ำเสียงเหวี่ยง ๆ ประหนึ่งรำคาญ

“พี่ก็พูดไปเรื่อยแหละ ไม่มีอะไรหรอก เราเข้าไปข้างในเถอะ”