ตัดขาด!
2622 คำ
เช้าวันต่อมา
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
"สะใภ้ใหญ่ สะใภ้ใหญ่หล่อนเปิดประตูบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไม่ได้ยินที่ฉันเรียกรึยังไง ออกมา!"
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงแม่เฒ่าซูดังลั่นตั้งแต่เช้าตรู่ ขนาดฝนตกนางยังมีความพยายามในการฝ่าสายฝนมาหาเรื่องคนในบ้านเล็กที่ยังนอนไม่ตื่น
"แม่คับ แม่ย่ามา ใจ๋ใจ๋ได้ยินเสียงย่าอยู่หน้าบ้าน"
เด็กชายตัวน้อยที่มีประสาทรับรู้ไวกว่าผู้เป็นแม่ รีบเขย่าตัวแม่ที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ ด้วยความกลัว
"ใจเย็นก่อนลูก แล้วใครมาเคาะประตูบ้านเรานะ?"
อันเล่อที่คุ้นชินกับการตื่นสายต้องถามเอาคำตอบจากลูกชายอีกครั้ง แต่ลูกสาวกลับรีบตอบขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใบหน้าเล็กหันมองสิ่งของด้วยความเสียดาย กลัวว่าคนเป็นย่าจะมาแย่งทุกอย่างไปให้อาสะใภ้ที่กำลังตั้งท้องอยู่
"ย่าค่ะแม่ จึ..จือจือกลัว ย่าต้องแย่งของทุกอย่างของพวกเรากลับไปให้อาสะใภ้แน่ ๆ "
"ชู่ว์ จือจือตั้งสติ ไม่ต้องกลัว แม่จะเก็บของในห้องเข้ามิติ เสร็จแล้วจะไปเก็บของในครัวต่อ ถึงตอนนั้นพวกลูกค่อยไปเปิดประตูให้ย่านะ"
"ครับแม่"
"ค่า"
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
อันเล่อรีบเก็บของในห้องเข้ามิติทั้งหมดภายในเวลาอันรวดเร็ว ตามด้วยโต๊ะพับที่กางเอาไว้กินข้าวกลางบ้าน ก่อนจะรีบเดินไปที่ครัวเพื่อเก็บข้าวสารกับเครื่องปรุงเข้าครัวด้วย ในความทรงจำของร่างนี้ อันเล่อไม่ค่อยถูกชะตากับแม่สามีสักเท่าไหร่ แต่ที่ต้องยอมแบ่งเงินให้เพราะเธอยังต้องอาศัยอยู่ที่นี่
เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีสิ่งของดี ๆ แม่เฒ่าซูมักจะมาแย่งชิงไปให้ลูกชายคนรองเสียหมด เพราะแบบนั้นหวังอันเล่อคนเก่าถึงไม่ซื้ออะไรเข้าบ้าน ด้วยทุนเดิมที่เป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่แล้วเธอยิ่งไม่ยินยอมที่จะให้คนอื่นมาเอาเปรียบเธอ
แอดดดด
"เจ้าพวกไร้ประโยชน์! หูหนวกรึยังไง กว่าจะมาเปิดประตูได้ตัวฉันเปียกไปหมดแล้ว แล้วแม่ของพวกแกอยู่ไหน"
พอเข้ามาในบ้านได้แม่เฒ่าซูก็เดินปรี่เปิดดูห้องนั้นห้องนี้เหมือนหมาป่าที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ แต่นางก็ต้องพบกับความผิดหวังเพราะพบเพียงความว่างเปล่า ก่อนจะปรี่ไปหาลูกสะใภ้ในครัวแต่ก็ถูกอันเล่อเดินมาขวางไว้เสียก่อน
"อ้าวคุณแม่ ทำไมมาแต่เช้าละคะ"
"หลบไป! หล่อนเอาเนื้อหมูไว้ไหนห๊ะ! รีบบอกฉันมาเร็วเข้า"
คนแก่ที่เห็นแก่ตัวรีบเดินสำรวจหาเนื้อหมูตามไหนตามหม้อต่าง ๆ นั่นเป็นเพราะอาหารที่อันเล่อแบ่งให้พ่อเฒ่าซูเมื่อวานทำให้สะใภ้รองของนางอยากกินเนื้อขึ้นมาอีก เช้านี้ตื่นขึ้นแม่เฒ่าซูจึงรีบปรี่มาที่บ้านของจือหยวนเพื่อทวงความกตัญญูจากคนที่นางมองว่าไร้ประโยชน์
"ไม่มีหรอกค่ะ เมื่อวานฉันทำอาหารก็แบ่งให้แล้ว ถ้าคุณแม่อยากกินอีกก็ไปซื้อที่ร้านค้าบ้านเซียวสิคะ"
"หน๋อยแหนะ! หล่อนไม่ต้องมาโกหกฉันเลยนะสะใภ้ใหญ่ รู้ไหมว่าสะใภ้รองกำลังตั้งท้อง หล่อนก็เป็นคนบ้านซู ยังไงก็ต้องแสดงความกตัญญูส่งของบำรุงครรภ์ให้สะใภ้รองสิ!"
"เหอะ! ต่อให้มีฉันก็ไม่ให้ สะใภ้รองมีบุญคุณอะไรกับฉันไม่ทราบ ทำไมฉันต้องไปแสดงความกตัญญูกับหล่อน คุณแม่ลำดับญาติผิดไปรึเปล่าคะ พี่จือหยวนเป็นพี่ชายคนโตที่หาเงินเข้าบ้าน ฉันเป็นภรรยาที่ตั้งท้องลูกของเขา หลานของบ้านซู น้องรองกับสะใภ้รองต่างหากที่ต้องหาสิ่งของมาแสดงความกตัญญูต่อฉัน ถ้าไม่! ก็แสดงว่าเป็นพวกเนรคุณ หรือที่คุณแม่ชอบเรียกว่าหมาป่าตาขาวไงคะ"
"..."
"เท่าที่ฉันจำได้ตอนที่ฉันท้อง สองคนนั้นไม่เคยหยิบยื่นอะไรให้ฉันเลย แม้แต่คุณแม่เองก็เถอะ แล้ววันนี้จะมาเรียกร้องหาบุญคุณอะไรไม่ทราบ ยังไงฉันก็แยกบ้านออกมาแล้วก็ต่างคนต่างอยู่สิคะ คุณแม่ประเคนอะไรต่อมิอะไรให้น้องรองกับสะใภ้รองฉันยังไม่เคยว่า แต่อย่ามายุ่งกับฉันอีก ออกไปค่ะ! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย!"
แม่เฒ่าซูได้ยินแบบนั้นถึงกับกรีดร้องออกมาเหมือนคนบ้า นางจะยอมให้คนอื่นมาด่าลูกรักของนางว่าเป็นพวกหมาป่าตาขาวได้ยังไงกัน
"ละ..หล่อนกล้าดียังไงมาด่าอาหมิงของฉันห๊ะ! นังเนรคุณ ฉันจะฆ่าแก! วันนี้ถ้าแกไม่ตายอย่าเรียกฉันว่าซูหลี่อีกเลย กรี๊ดดด"
ขณะที่แม่เฒ่าซูกำลังปรี่เข้าหาลูกสะใภ้ คนที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วจึงรีบหยิบท่อนฟืนที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาขู่อีกฝ่ายด้วยอารมณ์ที่เดือดดาลเช่นกัน ยิ่งเห็นลูกน้อยทั้งสองน้ำตาไหลยืนตัวแข็งทื่ออารมณ์ของอันเล่อยิ่งพลุ่งพล่านจนต้องรีบหาทางระบายออก
"เข้ามา! อยากตายก็เข้ามา ถ้าไม่ให้เรียกแม่ต่อไปฉันจะเรียกอีแก่ให้ดู เลวก็เลวสิวะ! ใครมันจะยอมให้คนอื่นกดหัวได้ขนาดนั้น อ้าว! แล้วทำไมไม่เข้ามาล่ะ กลัวตายรึยังไง!"
"คะ..คอยดูเถอะ ฉันจะบอกให้ตาเฒ่ามาตัดขาดกับลูกหลานเนรคุณแบบพวกแก"
แม่เฒ่าซูถึงกับทำอะไรไม่ถูก ต่อให้อันเล่อร้ายกาจหรือเห็นแก่ตัวแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่กล้าทำอะไรนาง แต่วันนี้มันอะไรกัน หรือจะถูกผีเข้าสิงอย่างที่ลูกสาวคนเล็กของนางพูดกันนะ
"ฉันจะรอ รีบไปรีบมาล่ะ อย่าลืมเอาหัวหน้าหมู่บ้านมาทำสัญญาด้วยนะคุณแม่สามี"
"นะ..นังบ้า นังผีร้าย หล่อนไม่ต้องมาเรียกฉันว่าคุณแม่เลยนะ เมื่อกี้หล่อนยังเรียกฉันว่าอีแก่อยู่เลย"
"หึ!"
พอเจอรอยยิ้มเหี้ยมของอันเล่อเข้าไป แม่เฒ่าซูจึงรีบวิ่งกลับบ้านของตัวเองไปทันที หลังจากปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้วคนเป็นแม่จึงรีบกลับมาดูลูกน้อยทั้งสองด้วยความเป็นห่วง
"ไปลูก เข้าห้องกัน วันนี้เราต้องเผชิญอีกหลายเรื่อง"
"ฮึก...คับ"
"แม่จ๋า..ถะ..ถ้าย่าไล่เราไปจากที่นี่ แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน"
ร่างเล็กจ้อยถูกมารดาอุ้มขึ้นบนเตียงเตา ระหว่างนั้นอันเล่อก็หยิบที่นอนอันเก่าที่ซักจนสะอาดออกมาปูให้กับสามี โดยมีลูกน้อยทั้งสองคอยช่วยทุกอย่าง จากนั้นก็มาปูที่นอนให้ลูก ๆ ต่อ
"จือจือกับใจ๋ใจ๋ฟังแม่ให้ดีนะ แม่ตั้งใจจะพาลูกเข้าไปอยู่ในเมืองแต่แรกแล้ว พอเข้าไปอยู่ที่นั่นแม่จะหาโรงเรียนให้ลูกเข้าเรียนดีไหม"
"จริงเหรอแม่จ๋า ฮึก จือจือกับพี่ใหญ่จะได้ไปโรงเรียนเหรอ"
"จริงสิลูก แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งบอกใครนะ พวกเราจะเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับก่อน"
มือเรียวเช็ดน้ำตาให้ลูกน้อยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะดึงทั้งสองเข้ามากอดแนบอก
"แต่ย่าบอกว่าพวกเราเป็นตัวไร้ประโยชน์ เรียนไปก็เสียเวลาเปล่า ไม่สู้เอาเงินไปซื้อเนื้อให้อารองกินยังดีกว่า"
ความทรงจำของร่างนี้ไม่เคยรู้เลยว่าลูกชายกับลูกสาวต้องเจอคำพูดแบบนี้มาก่อน
"นั่นเป็นเพราะย่ารักอารอง เพราะอารองเป็นลูกของย่า ย่าถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อารองได้กินอาหารดี ๆ แต่ย่าทำผิดที่ใช้วิธีผิด ๆ อย่างการแย่งชิงของคนอื่น แม่ก็รักใจ๋ใจ๋กับจือจือ แม่ต้องหาเงินส่งลูกเรียนสูง ๆ ให้ได้ แต่ลูกต้องจำไว้ว่าการแย่งชิงของ ของคนอื่นเป็นสิ่งไม่ดี"
"คับแม่ ใจ๋ใจ๋จะไม่ทำ"
"จือจือก็ไม่ทำ"
"เก่งมาก งั้นเราไปอาบน้ำแล้วก็เตรียมข้าวมาป้อนพ่อกันเถอะ อีกเดี๋ยวย่าต้องพาคนมาที่นี่แน่ ๆ จับมือแม่ไว้นะ เราจะไปอาบน้ำในมิติกัน"
วืบบบบบบบ
สามคนแม่ลูกหายตัวเข้าไปอาบน้ำในมิติโดยไม่รู้เลยว่าซูจือหยวนลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงใคร เหตุการณ์ตั้งแต่แม่เฒ่าซูเคาะประตูเสียงดังอึกทึกอยู่ในการรับรู้ของซูจือหยวนทุกอย่าง เพียงแต่เขายังขยับตัวไม่ได้เท่านั้น
ระหว่างนี้จือหยวนจึงตั้งใจจะทำเป็นไม่ได้สติต่อไปเพื่อรอดูว่าภรรยาจะทำยังไงต่อ การฟื้นคืนสติมาครั้งนี้เขาแปลกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าไม่ได้เจอภรรยา 3 ปีหล่อนจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ยังมีเรื่องมิติอีก มิติคืออะไร? หล่อนใช่หวังอันเล่อหรือไม่ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องรู้ให้ได้
สักพักต่อมาสามคนแม่ลูกกลับออกมาจากมิติพร้อมข้าวผัดหมูของเด็ก ๆ คนละกล่อง ส่วนคนเป็นแม่ยังไม่หิวจึงรีบไปจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนแพมเพิสให้สามี ตามด้วยการป้อนอาหารเสริมทางสายยาง
ไม่มีใครรู้เลยว่าจือหยวนอายแค่ไหนที่ต้องถูกภรรยาจับแก้ผ้า ยังดีที่เขาไม่แกล้งหลับตาเหมือนคนที่ยังไม่ได้สติ ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ที่ไหน
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
"แน่จริงหล่อนก็เปิดประตูออกมาสิสะใภ้ใหญ่ ฉันพาหัวหน้าหมู่บ้านมาแล้วนี่ไง เปิด!"
เสียงแม่เฒ่าซูโวยวายขึ้นอีกครั้งในชั่วโมงต่อมา อันเล่อจึงบอกให้ลูก ๆ เข้าไปอยู่ในห้อง จากนั้นเธอจึงรีบเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน
"เชิญข้างในก่อนค่ะหัวหน้าหมู่บ้าน คุณพ่อ คุณแม่ อาหลิน"
พอทุกคนมานั่งลงกลางลานว่างกลางบ้าน หัวหน้าหมู่บ้านจึงรีบพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา
"อันเล่อ แม่เฒ่าซูบอกว่าต้องการตัดขาดจากหล่อนกับครอบครัว เพราะหล่อนเนรคุณไม่เลี้ยงดูพ่อแม่ เป็นความจริงไหม?"
"ยังดีนะคะที่หัวหน้าหมู่บ้านยังถามความจริงจากฉัน ทำตามที่คุณแม่ต้องการเถอะค่ะ แต่ฉันขอแก้ต่างถ้าจะหาว่าฉันเป็นคนเนรคุณ"
"ยังไง หล่อนมีอะไรก็พูดมาเลย ถ้าหล่อนยินยอมฉันก็จะร่างหนังสือตัดขาดให้ แต่หลังจากที่ทำหนังสือตัดขาดแล้ว ทั้งสองฝ่ายจะไม่มีใครสามารถไปยุ่งกับอีกฝ่ายได้นะ ฉันเตือนไว้ก่อน แล้วฉันก็จะระบุค่าปรับไว้อย่างชัดเจนด้วย"
อันเล่อรู้ดีว่าหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอ แต่ใครสนกันล่ะ ไม่สู้ไปใช้ชีวิตใหม่อยู่ในจุดที่สบายใจไม่ดีกว่าเหรอ
"ได้ค่ะ เชิญหัวหน้าหมู่บ้านร่างหนังสือตัดขาดได้เลย แต่ฉันยังยืนยันว่าฉันไม่ได้เนรคุณ เมื่อวานตอนฉันทำอาหารจานเนื้อ พ่อสามีมาเยี่ยมพี่จือหยวนตอนเย็นฉันเลยตักใส่หม้ออวยไปให้ครึ่งหม้อ"
"..."
"แต่พอรุ่งเช้าแม่สามีก็มาเคาะประตูบ้านฉันแต่เช้า พอเปิดประตูให้ก็วิ่งพล่านอ้อมบ้านของฉันเพื่อตามหาเนื้อเพื่อจะเอาไปให้สะใภ้รองกิน ซ้ำยังบอกให้ฉันแสดงความกตัญญูต่อสะใภ้รอง ไม่ให้ฉันเอาอะไรให้ลูก ๆ กับสามีของฉันกินเพราะท่านมองว่าเป็นพวกไร้ประโยชน์"
"..."
"ให้ฉันถามหน่อยเถอะค่ะ สามีฉันส่งเงินให้บ้านใหญ่ทุกเดือน เดือนละ 10 หยวน แต่น้องรองเอาแต่เข้าบ่อนการพนัน ใครกันแน่ที่ไร้ประโยชน์ แล้วที่สำคัญสะใภ้รองไม่เคยมีบุญคุณอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องไปแสดงความกตัญญู"
"..."
"พอฉันแย้งแม่สามีเรื่องลำดับอาวุโสที่น้องรองกับสะใภ้รองต่างหากควรจะมาแสดงความกตัญญูต่อฉัน กินของที่มาจากเงินสามีฉัน ใช้ของที่มาจากเงินสามีฉัน ขนาดนี้แล้วยังกล้าพูดอยู่ไหมว่าฉันเป็นคนเนรคุณ หรือบางคนลำเอียงรักลูกไม่เท่ากันกันแน่"
พอทุกคนได้ยินสิ่งที่อันเล่อพูดถึงกับทำอะไรไม่ถูก ครั้งแรกพ่อเฒ่าซูได้ยินภรรยาบอกว่าสะใภ้ใหญ่เรียกนางว่า"อีแก่" ท่านก็โมโหมากจนรีบเดินไปตามหัวหน้าหมู่บ้านตามคำยุยงของภรรยาโดยไม่ถามไถ่อะไร
"จริงเหรอยายเฒ่า นี่หล่อนมาหาเรื่องสะใภ้ใหญ่จริง ๆ เหรอ"
พอโดนสามีคาดคั้นแม่เฒ่าซูจึงต้องยอมจำนน
"ตะ..แต่นังอันเล่อมันเรียกฉันว่าอีแก่จริง ๆ นะตาเฒ่า"
"นังเนรคุณ ฉันจะฆ่าแก! วันนี้ถ้าแกไม่ตายอย่าเรียกฉันว่าซูหลี่อีกเลย นั่นคือคำพูดของคุณแม่ก่อนจะปรี่เข้ามาฆ่าฉัน ได้ยินแบบนั้นใครจะยอมกันละคะ ฉันก็สู้ตายสิ"
มีหรือที่อันเล่อจะยอมให้แม่สามีเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว ไหน ๆ ก็เป็นลูกสะใภ้ตัวร้ายมาขนาดนี้แล้ว งั้นก็รับบทบาทนี้ให้จบไปเลยแล้วกัน
"เฮ้อ พ่อขอโทษด้วยนะสะใภ้ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นการตัดขาดคงเป็นทางที่ดีที่สุด อย่างน้อยยายเฒ่าก็จะได้ไม่กล้ามาวุ่นวายกับพวกเธออีก แต่เว้นตาเฒ่าอย่างพ่อไว้สักคนเถอะนะ เวลาคิดถึงหลานขอให้พ่อได้แวะมาหาพวกเค้าบ้าง"
"ฉันด้วยนะพี่สะใภ้ใหญ่"
"ฉันยินดีต้อนรับพ่อกับอาหลินเสมอจ้ะ แต่คนอื่นถ้ากล้ามายุ่งกับฉันอีก ฉันคงต้องบังคับให้จ่ายค่าปรับตามสัญญาตัดขาดนะจ๊ะ"
อันเล่อตั้งใจมองหน้าแม่เฒ่าซูเพื่อกวนประสาท ถึงนางจะชอบทำตัวขี้บ่นและลำเอียง แต่เรื่องเกรงกลัวสามีก็ไม่น้อยหน้าใครเช่นกัน ด้วยว่าสมัยนี้ผู้ชายเป็นใหญ่ เพียงแค่สามีพูดเรื่องหย่าผู้หญิงส่วนมากก็หวาดกลัวจนยอมทำทุกอย่างแล้ว
"หนังสือตัดขาดเสร็จแล้ว มีทั้งหมด 3 ฉบับ ทุกฉบับมีเนื้อหาที่เหมือนกัน ลงชื่อซะ หลังจากนี้ไปทั้งสองบ้านไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ใครกล้าละเมิดสัญญาต้องเสียค่าปรับให้อีกฝ่าย 300 หยวน"
"จ้ะหัวหน้าหมู่บ้าน"
แม่เฒ่าซูรีบลงชื่อเป็นคนแรกตามด้วยสามีของนางที่จำใจต้องลงชื่อ เพื่อไม่ให้ภรรยาไปสร้างความลำบากใจให้ลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้อีก ตามมาด้วยอันเล่อที่ลงชื่อเป็นคนสุดท้าย
"เก็บไว้คนล่ะ 1 ฉบับ ส่วนฉบับที่ 3 ฉันจะเก็บไว้เป็นหลักฐาน หมดธุระแล้วฉันขอตัวก่อนนะ"
หัวหน้าหมู่บ้านเดินกลับออกไปเป็นคนแรก ตามด้วยแม่เฒ่าซูกับสามีและลูกสาว ไม่วายที่คนหัวหงอกจะหันกลับมายิ้มเย้ยอันเล่อ ประหนึ่งว่าไม่นานอันเล่อต้องซมซานไปขอความช่วยเหลือจากตนเองแน่นอน
แม่เฒ่าซูเอ๊ย ช่างมาได้ถูกเวลาจริง ๆ
****(báiyǎnláng) หมาป่าตาขาว เป็นสำนวนที่ได้ยินบ่อย แปลว่า คนเนรคุณ คนอกตัญญู มักเอามาใช้เปรียบเทียบกับคนที่ไม่รู้จักสำนึกในบุญคุณคน หรือคนนิสัยโหดเหี้ยม พร้อมหักหลังแม้กระทั่งกับคนที่เคยมีบุญคุณช่วยเหลือ ตามสำนวนที่เปรียบคล้ายหมาป่าที่ร้ายกาจ! 🐺
- ผู้เขียน
