บทที่ 14
“คิดว่าได้เป็นพระชายาจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ ลูกอนุก็ยังคงเป็นลูกอนุอยู่วันยันค่ำนั่นแหละ”
เมื่อกลับมาถึงเรือนรับรอง อารมณ์ที่คุกรุ่นก็ยังไม่จางหายไป แม้ว่าปิงเยว่ฉางอยากจะโวยวายให้ทุกคนรู้ถึงความในใจและป่าวประกาศให้คนรู้ทั่วกันว่า พี่สาวเป็นเพียงบุตรอนุของบิดานาง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้นางอาศัยอยู่ในจวนอ๋อง อีกฝ่ายดูแลนางอย่างดี ทั้งยังให้ส่งสาวใช้มาดูแลนาง ก็ควรที่จะทำตัวให้ดีหน่อย คนที่รู้นิสัยที่แท้จริงของนางต้องมีเพียงปิงเฉิงเหยาและชิงชิงเท่านั้น
เฉิงเหยาเดินกลับถึงเรือนของตน ไม่เพียงพบว่ามีสาวใช้และองครักษ์เพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ แต่ยังรู้สึกเหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา นางอดคิดไม่ได้ว่าสามีของนางได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับน้องสาว จึงเพิ่มคนมาคอยดูแลหรืออาจจะคอยสอดส่องการกระทำของนางก็ได้
ความรู้สึกนี้ทำให้เฉิงเหยาอึดอัดยิ่งนัก นางไม่เข้าใจว่าตนเองทำผิดสิ่งใด เพ
