บทที่ 9 เยื่อใยที่เริ่มก่อตัว
เสียงบานประตูของห้องพักฟื้นผู้ป่วยที่ถูกผลักเข้ามาทำให้หญิงวัยกลางคนร่างเล็กบางและผิวแห้งเหี่ยวซึ่งนั่งอยู่บนเตียงคนไข้และมีสายน้ำเกลือโยงอยู่ข้างเตียงค่อย ๆ ละสายตาจากภาพของท้องฟ้าไร้เมฆนอกหน้าต่างยามบ่ายคล้อยกลับไปมองและต้องย่นคิ้วเข้าหากันม่นเมื่อเห็นว่าใครก้าวเข้ามา
“หยิน...”
เสียงแหบแห้งลอกออกจากริมฝีปากซีด บุษบาแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อเห็นบุตรสาวคนเดียวในชุดกระโปรงสีเทาหม่นเดินเข้ามาหยุดข้างเตียง ชาคริยายิ้มให้มารดาซึ่งตอนนี้ร่างกายซูบผอมลงมากกว่าตอนที่เธอเดินทางไปมารีน่าทั้งที่เธอเดินทางไปทำงานให้นาธาเนียลไม่ถึงสามสัปดาห์ด้วยซ้ำ
“แม่...แม่คะ...แม่เป็นยังไงบ้าง?”
ถามพร้อมทั้งโน้มตัวลงไปกอดมารดาที่แทบไม่มีแรงกอดตอบแต่บุษบาก็ยังกลั้นใจยกมือขึ้นจับแขนเรียวของบุตรสาว
“หยินมาถึงเม
