ภควินในชุดลำลองสวมทับด้วยแจ็คเก็ตมีฮู๊ดซึ่งก้าวเข้ามาพร้อมด้วยกระเช้าของฝากในมือชะงักอยู่ที่ประตูชั่วอึดใจก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาใกล้คนทั้งสอง หนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกันเกาหลีวางกระเช้าของฝากไว้บนโต๊ะและยกมือขึ้นไหว้บุษบา
“สวัสดีครับคุณป้า...เอ้อ...”
เขาตะกุกตะกัก รู้สึกงุนงงต่อภาพที่เห็น นั่นคือเพื่อนสาวที่เขาชวนเธอกลับจากแซนแฟรนซิสโกเมื่อวานซืนจู่ ๆ ก็หายไปจากสนามบินและทำให้เขาต้องเดินทางกลับมาบรู๊คลินคนเดียว เขายังนึกไม่ออกว่าชาคริยาหายไปไหน ตอนนั้นเขาตกใจและพยายามแจ้งให้ทางสายการบินประกาศหาตัว แต่เมื่อใกล้เวลาที่เครื่องกำลังจะออกภควินก็ตัดสินใจในท้ายที่สุดว่าเขาต้องเดินทางกลับมาก่อนเพื่อไม่ให้เป็นภาระแก่คนอื่น ๆ บนเครื่องที่ก็รีบเร่งเวลาเดินทาง เขาเพียงบอกเหตุผลแก่พนักงานของสายการบินสั้น ๆ ว่าเพื่อนของเขาอาจจะลืมของและขอยกเลิกเที่ยวบินโดยไม่นึกเสียดายเงินค่าตั๋วที่จ่ายไปแล้ว
“วินจ๊ะ...
