ร่างบางยังคงเดินต่อไม่หยุด แม้ได้ยินเสียงเขาก็ตาม หล่อนไม่อยากให้ใครไปส่งทั้งนั้น ไม่ว่าเขาหรือรัฐมนตรีอาชาไชยก็ตาม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”ธานต์เมธาสั่งเสียงลั่น
ธานต์เมธาตรงไปกระชากท่อนแขน ร่างบางเซมาปะทะแผงอก ชายหนุ่มขบกรามแน่นจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ
“ฉันบอกให้เธอหยุดไม่ได้ยินเหรอ!” ธานต์เมธาตวาดลั่น
“ได้ยินค่ะ แต่ญาบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรือคะว่าจะกลับเอง”
“แล้วฉันไม่ได้บอกเธอหรือว่า ถ้าเธอกลับเองฉันจะเดือนร้อน!”
“ฉันจะไปอธิบายกับคุณท่านเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ” บอกพลางบิดท่อนแขนให้พ้นการเกาะกุม
“เธอคิดว่าอธิบายแล้วพ่อฉันจะเชื่อหรือไง สุดท้ายแล้วพ่อก็ต้องโทษว่าเพราะฉันอยู่ดี!”
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงคะ!”
“กลับไปกับฉัน!” เสียงเขาเริ่มแข็งขึ้น รู้สึกไม่สบอารมณ์กับอาการดื้อดึงของอีกฝ่าย
“แล้วคุณนภาลักษณ์ล่ะคะ” หญิงสาวถามด้วยความไม่สบายใจ
“นั้นเป็นปัญหาของฉัน!”
หญิงส
