ศศิรญาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นมา แล้วเดินไปตามทางเปลี่ยวมืด หล่อนหันซ้ายหันขวาคอยระแวดระวังภัย เสียงคนพูดคุยทำให้หญิงสาวชะงักรีบวิ่งเข้าข้างทางแอบซ่อนด้วยความกลัว เมื่อเสียงพูดคุยสงบแล้วหญิงสาวค่อยๆ ออกจากพงหญ้า และก้าวเดินต่อแสงไฟสว่างจากหน้ารถส่องเข้ามาคนมองสาวเท้าหนี หล่อนกำลังกลัว! ใจของหล่อนกำเต้นตุบๆ ไม่เป็นจังหวะแล้ว มือข้างหนึ่งปิดปากสะอื้นเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังหมดหนทางแล้ว
“คุณศศิรญาครับ!”
หญิงสาวชะเง้อมองชายคนหนึ่งที่กำลังป้องปากยืนเรียกหล่อนอยู่ หล่อนหรี่ตามองแล้วก้าวเข้าใกล้ จำได้ว่าเขาคือบอดี้การ์ดของคุณท่าน
“ฉันอยู่นี่ค่ะ” หล่อนร้องตะโกนบอกเขาเสียงลั่นปล่อยโฮออกมา
บอดี้การ์ดเดินมาหา แล้วเข้าประคองร่างบาง “ไม่เป็นไรนะครับ”
เสียงสะอื้นของหญิงสาวยังคงมีอย่างต่อเนื่อง นึกสมเพชตัวเองยิ่งนักที่ต้องมาทนในสภาพเช่นนี้ ผู้ชายอย่างธานต์เมธาร้ายกาจยิ่งกว่าเสือ เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าสุนัขจ
