บทที่ 17 ลูกไก่ในกำมือ

1088 คำ

ไม่วายคนเป็นพ่อหันมาหาลูก เขาไม่อยากให้ไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างนภาลักษณ์มากนัก “เจ้าธานต์ เลิกให้แม่นั้นเกาะแกเหมือนปลาหมึกสักทีเถอะ ฉันอายแขกในงาน!” ทิ้งระเบิดเรียบร้อยแล้วให้ศศิรญาพาไปหาอะไรทานต่อ “เอ๊ะ! คุณพ่อ” นภาลักษณ์กำลังจะอ้าปากค้านต่อ แต่คนให้เถียงหายไปแล้ว นภาลักษณ์หน้างอด้วยความไม่พอใจ ก่อนหันมาหาคู่หมั้นตนเองเพื่อออดอ้อน “ธานต์คะคุณเห็นไหมว่าพ่อคุณโอ๋แม่นั่นซะขนาดไหน แหม... วันนี้แต่งตัวซะสวยเชียว แถมสร้อยเพชรบนคอแม่นั่นอีก!” “พ่อเป็นคนซื้อให้ อย่าไปสนใจเลยนภา” ชายหนุ่มบอก “ก็นภาอยากได้นี่ค่ะ!” “ผมก็ให้คุณไปตั้งเยอะแล้วนี่ คุณยังอยากได้อะไรอีก!” เขาเริ่มเบื่อหน่าย “แต่สร้อยเพชรที่อยู่บนคอของแม่นั่น ราคาแพงกว่าของนภาอีกนะคะ!” “ไว้เดี๋ยวผมซื้อให้คุณก็แล้วกัน!” สุดท้ายจำต้องรับปากเพื่อตัดปัญหา “จริงๆ นะคะ” “อืม” “ขอบคุณมากนะคะธานต์”นภาลักษณ์รีบจุ๊บที่แก้มเขาเบาๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม