“คุณชอบที่นี่ไหม...น้ำขิง”
นายหัวโมกข์เอ่ยถามขณะก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่เคียงข้าง ดวงตาคมกริบทอดมองยังท้องทะเลกว้าง ก่อนจะหันมามองใบหน้างามของคนที่ยืนข้างกาย ในหัวนั้นวาดฝันและตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาจะมีความสุขมากเพียงใด หากมีรินรดาอยู่ในอ้อมแขนและทอดสายตามองพระอาทิตย์ในยามอรุณรุ่ง และนั่งกินข้าวกับเธอในยามดวงอาทิตย์อัสดงสู่ท้องทะเลสีคราม
“ชอบค่ะ ฉันชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับทะเล ชอบฟังเสียงคลื่น ชอบเวลาลมทะเลปะทะใบหน้าและเส้นผม ชอบกลิ่นเค็มของน้ำทะเลที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าหอมจรุงใจมากกว่าน้ำหอมราคาแพงที่สาวๆ ชอบใช้กัน”
ขณะเอ่ยตอบ รินรดาก็ทำท่าสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง ไม่ได้หันหน้ามามองนายหัวโมกข์จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนในหน้าคมเข้ม
“ถ้าชอบมาก คุณคิดว่าจะสามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ไหม”
รินรดาไม่เข้าใจถึงความนัยที่นายหัวโมกข์เอ่ยถาม จึงปฏิเสธในทันทีพร้อมกับให้เหตุผลตามที่เข้าใจว่
