“เธอคิดว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ไหม”
“อะไรนะคะ”
รินรดาหันขวับขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งขณะถามกลับคืน ไม่เข้าใจว่านายหัวโมกข์หมายถึงอย่างไร แต่ไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากคนที่ถูกถาม เพราะถูกขัดจังหวะด้วยใครคนหนึ่งที่ก้าวเดินเร็วๆ มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ พร้อมกับตั้งคำถามกับนายหัวโมกข์ด้วยท่าทีนอบน้อมว่า
“คุณน้ำขิงใช่ไหมครับ นายหัว”
นายหัวโมกข์ก้าวเดินมาหยุดยืนข้างกายรินรดา พลางพยักหน้ารับในคำถามและเอ่ยแนะนำให้รินรดาได้รู้จักกับชายวัยค่อนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“น้ำขิง รู้จักคุณพสินสิ เขาเป็นผู้จัดการของผม คุณพสินเป็นพนักงานเก่าแก่และอยู่ดูแลฟาร์มแทนผมมาหลายปีแล้ว”
รินรดารีบยกมือไหว้ในทันที ดูจากใบหน้าและเส้นผมที่เริ่มมีสีเทาแซมขึ้นมาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายอายุคงล่วงเข้าเลขห้าแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณพสิน”
“สวัสดีครับน้องน้ำขิง ยินดีต้อนรับสู่ฟาร์มของเราครับ มีอะไรขาดเหลือก็บอกผมได้นะครับ”
พสินรับไหว้
