"ยอม"
ดวงตาคมที่ในตอนนี้มีแต่แววแห่งความเจ้าเล่ห์ที่เอาไว้ใช้กับเธอไม่มีความคิดแค้นใครทั้งนั้นหลับลงอย่างช้าๆ สองมือหนาก็เคล้นคลึงก้นงอนงามของเธออย่างเรียกร้อง เขายอมเธอแล้วเพราะกลัวเธอจะถอดใจแล้วกลายเป็นกระต่ายป่าขี้กลัวคนเดิม
ชมจันทร์มองหน้าเขาอย่างเงียบๆ เธอกำลังใช้ความคิด จะมีวิธีไหนควบคุมพญาสิงห์ผู้เป็นนักล่าอย่างเขาได้ มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกินสำหรับคนอย่างเธอ
"อืม"
สองขาเรียวของชมจันทร์ลุกขึ้นนั่งแบบชันเข่าคร่อมเขาเอาไว้ภายในเบาะรถที่คับแคบ สองมือบางของเธอจับประคองใบหน้าหล่อคมของเขาที่ดวงตานั้นหลับสนิท
ปากบางพรหมจูบเขาตามไรหนวดแข็งๆ ทั้งสองข้างแก้มอย่างละเมียดละไม เธอจูบทุกตารางนิ้วไม่ให้มีเว้นช่องว่างตรงไหนเลย สัมผัสแผ่วเบาของเธอทำเอาเลือดในกายของเขาแล่นพล่าน พญาราชสีห์ถึงกับคำรามดังกึ่งก้องอยู่ในลำคอด้วยจะอดใจไม่ไหวอยากเป็นฝ่ายขย้ำไม่อยากรออีกแล้ว
"รับปากนะคะว่านายจะไว้ชีว
