บ่วงราคะ

EP 3/2 ปมพิศวาส [NC++]

มาร์คินสมใจยิ่งนัก กะว่าจะไม่อะไรๆ กับพริ้มเพราอีกแล้วนะ แต่อย่างว่า เขาเป็นผู้ชาย หล่อนเป็นผู้หญิง โดนอ่อยซึ่งหน้าแล้วเขาจะปล่อยไปได้อย่างไร มนุษย์ผู้ชายนะครับ แถมไม่ใช่พระด้วย

“บอสขา...ร้อน!” เลขาขี้เมาบอกแล้วเริ่มถอดกระดุมเสื้อ นั่นทำให้มาร์คินต้องเร่งฝีเท้าก้าวเข้าบ้าน เวลานี้ไฟในห้องโถงเปิดไว้เพียงสลัว แสดงว่าอานุชคงเข้านอนแล้ว เขาอุ้มพริ้มเพราขึ้นชั้นสอง รองเท้าถูกถอดทิ้งราวกับเป็นของเกะกะ ส่วนพริ้มเพรานั่นหรือ สองแขนโอบรอบลำคอเขาแนบแน่น กระดุมเสื้อนั้นถูกปลดลงถึงสามเม็ด เผยเนินอกอวบใหญ่ให้เขาได้ยล และพอถึงหน้าห้องเขาบนชั้นสอง ร่างอรชรก็ถูกปล่อยลงจากอ้อมแขนตั้งแต่ยังไม่ทันได้เปิดประตู

“จูบหน่อย บอสขา...จูบ..จุ๊บๆๆๆ” พริ้มเพราอ้อนบอสเหมือนเด็กน้อยขอลูกอมจูปาจุ๊บ และเมื่อเด็กน้อยเสนอ ผู้ใหญ่อย่างมาร์คินก็สนองเต็มอัตรา ริมฝีปากชายตะโบมจูบพริ้มเพราอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ให้สมกับความอยาก ให้สมกับที่หล่อนอ่อยเขาอ่อยแล้วอ่อยอีก ให้มันได้อย่างนี้สิ เขาจะรอดูว่าพรุ่งนี้หล่อนจะเป็นอย่างไร

แอ๊ด...

ประตูห้องถูกผลักเข้าไป ร่างสองร่างโรมรันพันตู ปากทั้งสองยังเชื่อมชิดติดกัน แลกลิ้นชุ่มฉ่ำราวตายอดตายอยาก สองมือก็ช่วยกันถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ เสื้อเชิ้ตผ้าไหมของพริ้มเพราถูกฉีกจนขาดด้วยความไม่ทันใจ เสียงเนื้อผ้าขาดแควกๆ ช่างเร้าอารมณ์หนุ่มสาว และเมื่อเหลือเพียงกายล่อนจ้อน ทั้งมาร์คินและพริ้มเพราก็ล้มลงไปบนเตียงพร้อมๆ กัน

“อ๊า....พริ้ม!” มาร์คินร้องออกมาในจังหวะที่ส่งตัวตนสอดแทรกชำแรกลึก ความคับแน่นของพริ้มเพราไม่ต่างจากวันนั้นเลย เขาค่อยๆ โยกสะโพกช้าๆ พาพริ้มเพราสู่ครรลองเสน่หาอย่างที่ควรจะเป็น

ส่วนพริ้มเพรานั้นหรือ ได้แต่โอบกอดร่างอุ่นเอาไว้ จดจำเสียงเขา จดจำกลิ่นหอมของผิวเนื้อผู้ชาย เธอเมาแล้วจริงๆ เมามาก แต่ยิ่งเมาคนบนร่างก็ยิ่งรูปงาม ยิ่งตอนที่เขากระแทกตัวตนเข้ามาจนเธอหัวสั่นหัวคลอน เธอก็แทบจะเรียกเขาว่าพ่อเทพบุตร เอาอีกมาร์คิน แรงมีเท่าไหร่ส่งมา ปรนเปรอเธอที สงเคราะห์เธอที ทำอย่างไรก็ได้ให้วันนี้เธอได้เจอกับสายรุ้งงาม

“อา...มาร์คิน มาร์คิน อ๊ะๆๆ” เสียงกระเส่าของพริ้มเพราดังขึ้นเป็นจังหวะ ลมหายใจหอบถี่คล้ายกำลังวิ่งอยู่ ร่างสั่นสะเทือนไปตามแรงโยกของสะโพกสอบครั้งแล้วครั้งเล่า เธอทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอรับความซ่านสยิวที่มาร์คินมอบให้ ดูเขาเถิด ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรือไร เหนื่อยบ้างหรือไม่ หรือถูกพิษราคะรุมเร้าจนหลงลืมไปแล้วว่าความเหนื่อยมันคืออะไร

พั่บๆๆ พั่บๆๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังอยู่เนืองๆ สองขาของพริ้มเพราถูกจับยกพาดบ่าในขณะที่สองมือเขาบีบขยำอยู่ที่พุ่มทรวงของเธอ มันเคยหนั่นแน่นจนเกือบแข็ง แต่คืนนี้ถูกเขากระทำจนเหลวอ่อน เม็ดเหงื่อผุดพรายทั่วร่างในห้องที่มิได้เปิดแอร์

“ดี...มาร์คิน ดี!”

“อ๊า...พริ้ม...พริ้ม!” มาร์คินส่งแรงเข้ามาในทุกคราวที่พริ้มเพราเรียกชื่อเขา ไม่รู้สิ พอได้ยินแล้วช่างฮึกเหิม อยากโจนจ้วงลงไปในร่างหล่อนให้ลึกที่สุด ให้นานที่สุด พริ้มเพราช่างดีเหลือเกิน เขาไม่เคยพบเจอผู้หญิงที่ไหนมีรสรักที่หวานละมุนเช่นนี้ เส้นขนในกายเขาตื่นเพริศทุกวินาที ความคับแน่นและฝืดตึงถูกทำให้ผ่อนคลายเมื่อมีหยาดธาราเสน่หาช่วยชโลมให้นุ่มลื่นชื้นฉ่ำ ร่างหล่อนบิดเกลียวเสียวซ่านขึ้นทุกขณะ และมันจะเป็นเช่นนี้จนกว่าแสงตะวันจะแตะต้องขอบฟ้า จนกว่าเขาจะอิ่มหนำในรสสวาทของพริ้มเพรา

หวืด! เคล้ง!

กรอบรูปอันหนึ่งหล่นลงบนพื้นด้วยว่าพริ้มเพราปัดมือไปโดน กรอบกระจกแตกเป็นหลายเสี่ยง แต่คนบนเตียงก็หาได้ใส่ใจ ยังคงบรรเลงเพลงราคะร่วมกันอย่างถึงพริกถึงขิง ร่างกายกอดก่ายกันและกัน โรมรันพันตูยิ่งกว่างูผสมพันธ์ เฝ้าจูบ เฝ้าดูดดึงผิวเนื้อ เฝ้าฟอนเฟ้นและลูบไล้คลำคลึงประหนึ่งว่าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้ลิ้มรสแห่งราคะ

มาร์คินไม่รู้ว่าเหตุใดจึงพาพริ้มเพรามาที่บ้านแทนที่จะเป็นโรงแรม เขาตอบตัวเองไม่ได้หรอก

ส่วนพริ้มเพรา ขอเพียงเขาปลดเปลื้องความปรารถนาอันร้อนระอุออกจากร่างเธอได้ ต่อให้เขาสั่งเธอไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหน เธอก็จะทำ!

แสงตะวันแต้มแต่งคุ้งฟ้าทางทิศเหนือ พริ้มเพราพลิกกายอย่างเมื่อยขบ นี่เธอไปวิ่งมาราธอนมาหรือ ทำไมปวดเมื่อยไปหมดอย่างนี้

“โอย...เมื่อยจัง เคล็ดไปหมด แกไปวิ่งตามควายที่ไหนมาวะนังพริ้ม” พริ้มเพราถามตัวเอง ลุกมานั่งแล้วบิดซ้ายทีขวาที และพอก้มลงมองตัวเองก็ได้ตกใจอีกระลอก ไม่มีเสื้อผ้าบนร่างของเธอ “ตายห่า! อีกแล้วเหรอ!” คนสวยถามตัวเอง หันซ้ายแลขวาหาเสื้อผ้ามาสวม ชั้นในกับกระโปรงของเธอยังอยู่ แต่เสื้อคงสวมไม่ได้แล้ว “เสื้อ...ขอเสื้อสักตัว น่าจะอยู่ในนั้นนั้นละนะ” บอกตัวเองแล้วก้าวตรงไปยังประตูอีกบาน ทุกอย่างที่แลเห็นมันเบลอๆ เหมือนภาพวาดสีน้ำมันเพราะไม่ได้สวมแว่น เธอเปิดประตูเข้าไป แล้วก็ได้เห็นห้องเสื้อขนาดใหญ่อยู่ในนั้น เธออยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ ขโมยเสื้อสักตัวแล้วรีบเผ่นดีกว่า