ยั่วยวน #1
1308 คำ
วันต่อมาแก้มหวานที่อยู่ในชุดนักศึกษานั้นกำลังนั่งอยู่ในรถหรูของรามที่วันนี้มาส่งเธอเรียนถึงหน้าคณะ เธอถามกับเขาว่า
"วันนี้พี่รามจะมารับหนูหวานใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ เดี๋ยวพี่มารับ วันนี้มีหนังเรื่องใหม่ออกด้วยเราไปดูหนังกันไหมคะหนูหวาน" รามหันไปถามแก้มหวาน เขารู้ว่าเธอชอบดูหนัง หากแต่คำถามนั้นทำให้คนฟังนึกสงสัย
"พี่รามอยากไปดูเหรอคะ"
"ก็เห็นหนูชอบดูไม่ใช่เหรอคะ เมื่อวานพี่เห็นหนูหวานแชร์ลงไอจีก็เลยคิดว่าคงอยากไปดู"
แก้มหวานอมยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น
"พี่รามก็เลยจะพาหนูหวานไปดูเหรอคะ"
"ค่ะ ไปไหมคะ"
"ไปค่ะ แต่ว่าพี่รามไม่มีงานเหรอคะช่วงนี้ เห็นเคยบอกว่างานยุ่ง"
"อยากพักผ่อนบ้างค่ะ ทำงานหนักมาหลายวันแล้ว" รามตอบ มือหนาลูบศีรษะทุยของหญิงสาวอย่างเอ็นดู แก้มหวานยิ้มออกมาอย่างดีใจ ปกติเธอเห็นเขาไปบริษัทแต่เช้าและกลับดึกตลอด ทว่าวันนี้กลับมีเวลาให้สักที
"เย้ งั้นแปลว่าหนูหวานก็จะได้เจอพี่รามบ่อย ๆ แล้วสิคะ"
"พี่มารับมาส่งหนูหวานทุกวันเลยเอาไหมคะ แต่ถ้าวันไหนมาไม่ได้จริง ๆ พี่จะบอก"
แก้มหวานยิ้มกว้างรีบพยักให้รัว ๆ ไม่หยุด
"เอาสิคะ หนูหวานดีใจที่สุดเลยค่ะ"
"หนูหวานเลิกบ่ายโมงใช่ไหมคะวันนี้"
"ใช่ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า "หนูหวานจะรอน้าาา แต่ก่อนลงขอกำลังใจไปเรียนจากพี่รามก่อนได้หรือเปล่าคะ"
แก้มหวานเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ พลางเอียงแก้มที่ป่องลมเข้าไปในปากหันไปหาราม หวังจะให้เขาหอม
ฟอด ! ฟอด ! รามโน้มตัวลงไปหอมที่พวงแก้มนิ่มตามความต้องการของเธอทันที
"มีกำลังใจหรือยังคะ"
"มีความสุขที่สุดเลยค่ะ คืนนี้เรามีนัดนอนด้วยกันด้วยน้า พี่รามอย่าลืมเด็ดขาดนะคะ"
"ไม่ลืมหรอกค่ะ" รามส่งยิ้มให้กับแก้มหวาน หลังจากที่คุยกันเมื่อวาน เธอดูมีความสุขและออดอ้อนเขาไม่หยุด
"งั้นหนูหวานไปแล้วน้า บ๊ายบายค่ะ" แก้มหวานบอกลา พลางเขย่งตัวขึ้นไปหอมที่แก้มสากของราม วันนี้เธอมีความสุขที่สุดเลย !
"เจอกันตอนบ่ายค่ะหนูหวาน" รามเอ่ย ก่อนที่แก้มหวานจะเดินลงจากรถไปและไม่ลืมที่จะหันมายิ้มและโบกมือบ๊ายบายให้ นัยน์ตาคู่คมมองตามแผ่นหลังบางของเธอจนเข้าตึกหายไปจากสายตาแล้ว จากนั้นจึงคับรถออกจากมหา’ลัยออกไป
"ทำไมถึงดูอารมณ์ดีจัง ยิ้มกว้างเชียวนะ วันนั้นยังเศร้าหนีมาอยู่กับเราอยู่เลย" ฟ้าใสเอ่ยแซวเมื่อเห็นเพื่อนสนิทตัวเองเข้าห้องมาด้วยสีหน้าสดใส แก้มหวานตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มกว้าง
"ก็ตอนนี้แก้มหวานมีความสุขมาก แบบว่ากอไก่ล้าน ๆ ตัวเลย"
"เบื่อเลย เพื่อนจะมีแฟนแล้ว" ฟ้าใสแกล้งแหย่
"บ้า ! ยังไม่ถึงขั้นนั้นสักหน่อย" แก้มหวานบุ้ยหน้าใส่ แค่มีการขยับสถานะกันเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังไม่ถึงขั้นเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าแฟนหรือคบหากันอยู่หรอก ด้วยเพราะมันยังไม่ถึงเวลา
"เดี๋ยวก็ถึงขั้นนั้น แก้มหวานน่ารักขนาดนี้ แถมยังออดอ้อนเก่งแบบนี้อีก เชื่อสิ พี่รามของแก้มหวานหลงหัวปักหัวปำแน่" ฟ้าใสให้กำลังใจ
"แต่แก้มหวานไม่อยากให้พี่รามหลงสักหน่อย อยากให้พี่เขารักแก้มหวานมากกว่า" แก้มหวานยิ้ม เธอรักเขาจริง ๆ รักมาตลอด และคงจะรักตลอดไป
…
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนแล้วแก้มหวานก็รีบออกจากห้องแล้ววิ่งลงตึกมาอย่างรวดเร็ว ตรงดิ่งไปยังรถคันหรูของรามที่มาจอดรอรับอยู่ รามหันไปมองเธอที่เปิดประตูวิ่งขึ้นมานั่งบนรถ
"วิ่งทำไมคะหนูหวาน เดี๋ยวก็ล้มหรอก"
"ก็อาจารย์มัวแต่ทำอะไรไม่รู้ ปล่อยช้ามาก ๆ หนูหวานกลัวว่าพี่รามจะรอนานนี่คะ แล้วก็คิดถึงด้วย" แก้มหวานขยับตัวสอดมือไปควงแขนรามอย่างออดอ้อน เธอเอียงศีรษะซบพิงไปที่ต้นแขนของคนตัวโตกว่า
"ไม่เอานะคะ ทีหลังไม่วิ่งแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวล้มเลือดออก" รามดุเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง
"หนูหวานคิดถึงพี่รามก็เลยวิ่งมา แต่ทีหลังหนูหวานจะพยายามคิดถึงพี่รามให้น้อยลงแล้วกัน เพื่อที่จะได้ไม่วิ่งมาหาน้าา" แก้มหวานยิ้มพลางเอียงคอบอกส่ายไปมาไม่อยู่นิ่ง รามถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเสียงหวานและประโยคของเธอ
"คิดถึงมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ ไปเรียนแค่กี่ชั่วโมงเอง"
"ห่างแค่นาทีเดียวหนูหวานก็คิดถึงแล้วค่ะ ทำไมอะ พี่รามไม่คิดถึงหนูหวานบ้างเหรอ" แก้มหวานเบะปาก เธอคิดถึงรามที่สุดและอยากให้เลิกเรียนเร็ว ๆ เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้กับเขา… ผู้ชายที่ตัวเองรัก
"ใครว่าล่ะ พี่ก็ต้องคิดถึงหนูหวานเหมือนกันสิคะ” เห็นแก้มหวานเบะปากแบบนี้รามก็อดที่จะยิ้มและอดที่จะเอามือไปบีบปากยู่ของเธอเล่นไม่ได้ แก้มหวานทำตัวน่ารักออดอ้อนไม่หยุด พวกเขานั่งคุยกันจนเวลาผ่านไปชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ขับรถออกจากมหา’ลัยสักที พอเห็นแบบนี้แก้มหวานก็เริ่มเกริ่นเพราะตั้งแต่ขึ้นรถมายังไม่เห็นรามพูดถึงเรื่องไปดูหนังเลย
"วันนี้พี่รามบอกว่าเราจะไปดูหนังกันไม่ใช่เหรอคะ"
"ใช่ค่ะ หรือว่าหนูหวานไม่อยากไปแล้ว"
"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยค่ะ หนูหวานแค่ถามเพราะกลัวพี่รามจะลืมไปแล้ว" เธอว่า ก็รามเล่นไม่พูดถึงเลยนี่นา ปกติก็นอนดูหนังกันอยู่ที่บ้าน เนื่องจากที่บ้านมีโรงหนังขนาดย่อมในห้องเธียรเตอร์ รามทำห้องนั้นขึ้นมาเพราะรู้ว่าแก้มหวานชอบดูหนัง
"งั้นก็ไปกันเลยไหมคะ"
"ไปกันเลยค่ะ ! หนูหวานอยากไปดูแล้ว เพื่อนสปอยล์มาว่าสนุกมาก”
รามขับรถออกจากมหา’ลัยและมุ่งหน้าขับรถตรงไปที่ห้างทันที เมื่อมาถึงห้างแล้วทั้งสองคนก็ตั้งท่ากำลังจะเข้าไปข้างใน แต่แล้วแก้มหวานก็เอ่ยขึ้นว่า
"หนูหวานขอจับมือเดินกับพี่รามได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ" รามตอบ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเล็กของแก้มหวานขึ้นมาจับกุมเอาไว้ หญิงสาวก้มมองดูมือของตัวเองที่ถูกเขากุม
"ชอบจังเลยค่ะที่ได้อยู่ในสถานะที่ไม่ว่าทำอะไรพี่รามก็ไม่ดุไม่ว่าแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ พี่รามคงบอกว่าไม่ได้"
"ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากจับนะคะ" รามบอก เขาอยากจับและอยากทำตามที่แก้มหวานขอทุกอย่าง แต่ถ้าทำแบบนั้นเขาก็กลัวใจตัวเองจึงจำต้องยั้งใจไว้ ไม่ให้ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไป ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าหวังดีกับเธอทั้งนั้น
- ผู้เขียน
