เพื่อนรักเมืองกรุงมาเยี่ยมที่เกาะ
1199 คำ
ตอนที่ 6
“ผมนึกไม่ออกครับ คุณอา ว่าเหตุการณ์แบบนี้ เกิดขึ้นได้อย่างไร ทั้งๆที่ในผับก็มีชื่อเสียง เป็นผับประจำที่พวกเราชอบมาเที่ยว สนุกสนาน และเพื่อนฝูงก็รู้จักกันทั้งนั้น”
นายยศเฉลิมเอ่ยเสียงเครียด
“คงต้องค้นหากันต่อ อาขอบใจมาก สัญชุตร ถึงแม้จะได้คำตอบว่า ยัยแพมล่องหนหายไปไหนก็ไม่รู้ ฮึ แต่ก็ยังดีที่พอมีเบาะแส อาไม่รบกวนเธอมากหรอก เท่นี้ล่ะ มีความคืบหน้าอะไรอีกจะมาบอก”
จากนั้นเขาก็ไหว้ทำความเคารพบิดาของหญิงสาวที่สุดแสนรัก ด้วยใบหน้าที่ซีดและเป็นกังวลจนเครียด เสร็จแล้วจึงขอตัวกลับบ้านพัก
เช้ารุ่งที่คฤหาสน์หลังงดงามริมชายหาดของจังหวัดกระบี่ บุระตื่นแต่เช้าลุกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ พร้อมกับเดินวิ่งออกกำลังกาย แสงตะวันยังไม่กราดอณูอุ่นอ้าวให้กระทบระคายผิวเนื้อ ถือว่าอากาศยังเย็นสบายไม่อุ่นค่อนข้างหนาว แต่ก็ไม่มากนัก เมื่อคืนนี้บุระ แขก ที่เดินทาง มาจากกรุงเทพ นั้น หลับสนิท และสบาย
รัมธ์ก็ตื่นเช้าแต่พักอยู่กันคนละชั้นกับเพื่อน เขาเป็นเจ้าบ้าน พักอยู่ชั้นบนในห้องส่วนตัวที่ทั้งกว้างขวางและหรูหรา รัมธ์ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าไปถึงห้องนอน ของเขาสักครั้ง เพราะเป็นคนที่ถือมากหากว่าใช่ผู้หญิงคนนั้น จะเป็นคนพิเศษที่สุดสำหรับรัมธ์ที่ เขาจะวางไว้ในฐานะภรรยา
“นายภัทร อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วหรือยัง อาจะไปคอยที่รถข้างล่าง”
เขาเคาะประตูห้องหลานชาย
“แป๊บ นึงครับ น้ารัมธ์ ตอนนี้ภัทร ยังอาบไม่เสร็จเลย”
ปรากฏว่ารถอีกคันแล่นมาถึงหน้าบ้านรถคันสีเปลือกมังคุดแบบเก๋งกลางเก่ากลางใหม่
เขาเลิกคิ้วทักอีก “สีดาแวะมาแต่เช้าเลย”
หล่อนทักทายเขา พร้อมยิ้ม เมื่อจอดรถและ เดินลงจากรถ
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะมา แต่วันนี้ให้ผมไปส่งตาภัทรดีกว่า.. ไม่อยากรบกวนสีดา”
เขาเลิกคิ้วสูง ภายใต้ขนตาและคิ้วเข้มดกดำ
“สีดาไม่ทำงานหรือ วันนี้”
หล่อนแต่งกายเสียสวยเช้งสวย ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม
“ ทำค่ะ แต่ นึกถึงนายภัทรก่อน ตั้งใจว่า จะมารับนายภัทรไปโรงเรียน แล้วสีดาจะเลยไปที่ทำงานต่อ”
“คุณบอกตาภัทรไว้หรือเปล่า”
“ค่ะ คุยไว้เมื่อคืนนี้ไง”
รัมธ์ครุ่นคิดขมวดคิ้ว จริงๆนะเจ้าหลานตัวแสบของเขา ไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่เขาสักนิด อาจจะเป็นเพราะว่าลืม หรือว่าเขาไม่ถามก็เป็นได้
จากนั้นรัมธ์ตัดสินใจ พร้อมกับถอนใจ
“งั้นเอางี้ดีกว่า ในเมื่อสีดาตั้งใจมาแล้ว ผมก็ขอรบกวนให้ไปส่ง ก็แล้วกัน ผมเองจะได้ไปทำงานเลย ขอฝากสีดาด้วยนะ”
เขาเอ่ยพูดปุบปับ และสีดาพรไม่ทันได้คุยอะไรด้วยเลย จากนั้นร่างสูงเพรียวที่ดูสง่าคมคายก็ ก้าวเท้าปราดจากไป ตรงไปที่รถส่วนตัว แล้วสตาร์ทเครื่องแล่นออกไป
ทำให้สีดาพรมองตามด้วยใจเงื่องหงอยแกมผิดหวังลึกๆ
แปลกใจกับผู้ชายร่างสูงที่เหมือนเดินหอบมาจากหลังบ้าน ในชุดเสื้อและกางเกงวอร์ม เหมือนเขาเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมา เสื้อที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อคราบไคลเหล่านั้นทำให้หล่อนทัก
“คุณ คุณเป็นใครกันคะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน”
หนุ่มจากกรุงเทพชะงักกึกเมื่อน้ำเสียงที่ได้ยินเป็นของสาวและสวยพอประมาณ
หล่อนชำเลืองมองเขาพร้อมสายตามีคำถาม และแปลกใจอยู่ในที
“ผมเป็นแขก เพิ่งมาจากกรุงเทพ ผมเป็นเพื่อนกับไอ้รัมธ์เจ้าของบ้านครับ”
จึงเอ่ยกล่าวเล่าประวัติตอนที่พบเจอในมหาวิทยาลัยและสนิทสนมกันตั้งแต่บัดนั้นมาจนถึงวันนี้ ให้หล่อนฟัง หล่อนจึงเข้าใจ
“อ๋อ คุณนี่เองที่คุณรัมธ์บอกว่าจะไปรับเมื่อวานนี้ตอนบ่าย”
“ใช่ครับ เป็นผมเอง เพราะนัดกันไว้ ทีแรกก็คว้างเหมือนกัน เพราะไม่เคยมาเยือนเมืองใต้สักครั้ง แต่ที่กระบี่นี้ก็กว้างนะครับ”
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง หยุดอาการหอบของตัวเองไว้แล้ว เมื่ออยู่ใกล้สาวที่ค่อนข้างสวย ดูมีเสน่ห์อีกแบบ เหมือนสาวใต้ทั่วไปที่ดวงตมคมโต จมูกโด่งเหมือนแขก
“ค่ะ เอ้อ ดิฉัน สีดาพรค่ะ มิทราบว่าคุณชื่อ”
“บุระครับ หรือ ระ” เขารีบตอบออกมาทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณบุระ ดิฉันเป็นอาของตาภัทรค่ะ เขาเป็นหลานของคุณรัมธ์ แล้วดิฉันด้วย พอดีแม่เด็กเสีย ไม่ใครดูแล ทางพี่ชายของฉันเขาก็ไปมีใหม่.. เลยอดไม่ได้ค่ะ สงสารเด็กตาดำๆ” หล่อนบอก
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“อ๋อ เข้าใจแล้วครับ นี่นายรัมธ์ไปไหน”
“คุณรัมธ์ไปทำงานที่ฟาร์มแล้วค่ะ ตะกี้นี้เอง ฝากให้สีดามารับหลานไปส่งแทน”
หล่อนตอบด้วยสีหน้าที่เรียบแต่บ่งความรู้สึกข้างในเหมือนซ่อนปกปิดบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ บุระเองก็ไม่ได้ตามอยากจะรู้หรอก แต่แค่คิดตาม เขาก็เลยเพิ่งทราบว่าเพื่อนออกไปทำงานแล้ว
“อ้าว ยังงั้นหรือครับ ไม่ยักกะบอกผมเลย”
“อ๋อ คงเป็นเพราะคุณรัมธ์เธอกลัวว่าคุณ เพิ่งเดินทางมา ถึง เหน็ดเหนื่อย คงจะเพลีย ต้องนอนหลับยาวเพื่อให้ร่างกายพักผ่อนเต็มที่”
เขาตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ แต่ไม่ได้บอกเพื่อน อาจจะเป็นอย่างนี้ก็ได้
พอดีเด็กชายมาถึง ถึงกับแปลกใจ
“อาสีดา อ้าวไหนน้ารัมธ์ครับ” หล่อนหันหน้าไปทางหลานชายพูดทวงสัญญาเมื่อวานนี้
“ไหนใครเอ่ยที่สัญญากับอาว่า เช้าของวันนี้จะให้มาส่ง”
เด็กชายเพิ่งนึกขึ้นได้จึงบอก
“จริงสิ ภัทรลืมไปเลย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ คนเก่ง ขึ้นรถได้แล้ว มัวแต่คอยเธอนานอย่างนี้ ประเดี๋ยวอาก็ทำงานสายเสียหรอก”
“หวัดดีตอนเช้าฮะ น้าระ”
เพราะเจ้าของบ้านแนะนำหลานชายให้รู้จักน้าคนใหม่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทจากกรุงเทพแล้ว บุระยิ้มส่งให้เพื่อนสนิทแนะนำให้เขารู้จักตั้งแต่เมื่อวานนี้
“โชคดีนะน้องภัทร เรียนเก่งๆนะ” จากนั้นก้าวผลุบไปในรถ ที่คนขับอย่างสีดาพร ยิ้มให้เขานิดหนึ่งก่อนบอก
“ต้องขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะสาย วันหลังเรามีโอกาส คงได้คุยกันอีก”
เขายิ้มตอบ “เช่นกันครับ”
จากนั้นรถสีเปลือกมังคุดของหล่อนก็แล่นจากไป
เป็นอีกครั้ง ที่ทำให้บุระเหลียวมองตาม จนลับตา หญิงสาวคนนี้มีเสน่ห์พอสมควร หล่อนช่างคุย และไม่ถือตัว
- ผู้เขียน
