ในอ้อมกอดดลวัฒน์

ดาเมจ50%

ออกจากตึกใหม่เดินตาม Sky walk ข้ามมาถึงฝั่งตึกเก่า ญานิศาก้มหน้าเดินตามคนที่ตัวเองสูงแค่ไหล่ บรรยากาศภายในโรงพยาบาลตอนนี้เงียบมาก เงียบจนเธอแน่ใจว่าคงไม่มีโอกาสเดินสวนกับใครที่รู้จักแน่ๆ โดยเฉพาะวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุดยาว นักศึกษาส่วนมากหรือแม้แต่อาจารย์ต่างกลับบ้าน ตลอดทางเธอพยายามหาจังหวะขอโทษและอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่ก็มีทั้งพยาบาล อาจารย์ด้วยกัน นักศึกษาแพทย์เข้ามาทักทายเขาตลอด

ญานิศาเดินมารออยู่เงียบๆ ในมุมหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไป เมื่อมีแพทย์ประจำบ้านเดินเข้ามาทักทายเขาและเหมือนจะขอคำปรึกษาเรื่องคนไข้ต่อ มันนานพอสมควร แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นก็ดูเสียมารยาทเพราะอยู่ในสายตาของเขา เธอจึงฆ่าเวลาด้วยการมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย และเพราะความเพลินเลยทำให้เผลอสะดุ้งตอนมีมืออุ่นๆ มาแตะข้อศอกเบาๆ อย่างสุภาพเป็นเชิงบอกว่าเขาเสร็จธุระแล้ว

หลังจากเดินออกจากประตูลิฟต์ของอาคารผู้ป่วยนอกเก่าซึ่งตอนนี้กำลังปิดปรับปรุงในส่วนด้านหน้า มีทางแยกให้เราต้องเลือก เธอภาวนาให้เขาเลือกทางขวาเพราะถึงมันจะอ้อมกว่าแต่ก็ปลอดภัยกว่าเลือกเดินทางซ้ายที่ใกล้ประตูทางออกมากกว่าแต่ต้องผ่านห้องนิติเวช มันไม่โอเคเลยกับการต้องเดินผ่านหน้าห้องดับจิตระยะประชิดในเวลาเกือบตีสองแบบนี้

แต่เขาก็เลือกทางซ้าย!!

…ไล่จากต้นทางคือห้องตรวจเลือด ห้องตรวจผู้ป่วยคดี ห้องพักแพทย์นิติเวช แล้วสุดท้ายก็ห้องดับจิตอยู่ตรงมุมสุด

ถึงอยากค้านแต่เขาก็เดินตรงดิ่งนำไปจนเกือบจะครึ่งทางแล้ว จากตอนแรกเดินห่างกันสามสี่ก้าว ตอนนี้เจ้าของช่วงขาสั้นต้องรีบซอยเท้าตามไปติดๆ เมื่อคนตัวโตกว่าแถมช่วงขายาวกว่าเดินนำหน้าไปลิ่วๆ อย่างไม่คิดรอ

“ว๊าย!!” สัพเพ สัพตา ไปสู่ที่ชอบ ที่ชอบเถอะนะ ชอบตรงไหนก็ไปตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้ อย่าได้มาให้เห็น อย่ามาทักมาทายกันเลย

ดลวัฒน์กระตุกยิ้มมุมปากมองคนหน้าซีดเหลือสองนิ้วที่อยู่ดีๆ ก็ขยับหลบทันควันจนตัวแทบเข้าไปเกาะผนังอีกฝั่ง เมื่อเห็นพนักงานเข็นเตียงคนไข้ปิดผ้าขาวคลุมหน้าผ่านเข้าไปในห้อง

“ขอโทษที คุณเลยต้องเดินไกล เผอิญวันนี้ผมมีสอนพวกคุณเลยจอดรถไว้ฝั่งทางคณะวิทย์ตั้งแต่เช้า” อยู่ดีๆ เขาก็อธิบาย แต่ให้เดินไกลกว่านี้ก็ได้!! แล้วถ้าจะให้ดีอาจารย์ควรจะเลือกเลี้ยวขวาตั้งแต่เมื่อกี้ อาจารย์ชินแต่หนูไม่ชิน ภาพศพที่ถูกเข็นผ่านยังติดตา เธอแน่ใจว่าคืนนี้คงนอนไม่หลับหรือไม่ก็นอนฝันร้ายแน่ๆ

เดินเงียบกันมาตลอดทาง ญานิศาไม่รู้ว่าเพราะอะไรอาจารย์ดลวัฒน์ถึงเลือกจะหาเรื่องชวนเธอคุยเอาตอนหน้าห้องดับจิตอย่างนี้ แต่ยังไงเธอก็รู้สึกขอบคุณ เพราะอย่างน้อยเสียงของเขาก็มาช่วยทำให้บรรยากาศวังเวงดูไม่น่ากลัวจนเกินไป

แม้ว่าเสียงนั้นถ้าเธอฟังไม่ผิดเหมือนจะเจือด้วยแววขบขันแกมรู้ทันอยู่หน่อยหนึ่งก็ตาม!!

“รถผมรกหน่อยนะ เพิ่งกลับจากประชุมที่หาดใหญ่เมื่อเช้าเลยไม่ทันเก็บ เอกสารพวกนั้นเสียบๆ เอาไว้ข้างหลังเบาะเลยก็ได้” คงเพราะรถนั่งได้แค่สองที่นั่ง มันคงคับแคบแถมไม่มีเบาะหลังเขาเลยพูดแบบนั้น

ญานิศายืนมอง Mercedes SLR McLaren สีตะกั่วสลับกับคนเป็นเจ้าของที่ถึงพูดอย่างนั้นแต่หลังจากยิงรีโมตปลดล็อก เขาก็เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับเข้าไปเก็บ ‘ของรกๆ’ ที่ว่าด้วยตัวเอง

ตอนนี้คนมองเลยเลือกไม่ถูกว่าควรตะลึงอะไรมากกว่ากัน

ระหว่างรถสปอร์ตรุ่นลิมิเต็ตอิดิชั่นราคาแพงระยับแต่ฟังก์ชั่นการใช้งานไม่เหมาะสมกับราคามหาโหดที่เธอเคยคำนวณแล้วคำนวณอีกว่าต้องมีเงินเดือนสักเท่าไรถึงจะซื้อรถแบบนี้มาขับเล่นได้ ที่เคยเห็นมาก็มีแต่ในละครกับพวกพระเอกนิยายรวยล้นฟ้า ไม่เคยเห็นจะมีขับกันทั่วไปบนท้องถนน

กับที่ทำให้เธอตะลึงยิ่งกว่าคือเจ้าของรถ…

อีกครั้งที่สาวน้อยกะพริบตาปริบๆ มองคนที่กำลังจัดการ ‘โยน’ ทุกอย่างไปไว้ข้างหลัง ผู้ชายมาดเนี้ยบที่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มเห็นรางๆ ว่าบางมุมส่วนตัวของเขาอาจจะ ‘ไม่ได้เนี้ยบ’ ไปทุกอย่างอย่างที่เคยคิดเอาไว้

แสงไฟสลัวของลานจอดรถทำให้เห็นว่าใบหน้าคมดูสะอาดและเรียบขรึมอยู่เป็นนิจตอนนี้เป็นแนวจางๆ ด้วยไรเคราเขียวขรึ้ม

ลุคนี้มีความแบดหน่อยๆ ให้อารมณ์ผู้ชายปกติทั่วไป แต่ไคริสม่ากระจายมากกว่าสิบเท่า หล่อ รวยหนักมาก แถมเป็นอาจารย์หมอ อาจารย์ดลวัฒน์เวอร์ชั่นนี้ขนาดเธอยังแก้มร้อนผ่าวๆ แถมหัวใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกจากอก นี่ถ้าสมมุติเป็นยัยเอมมาเห็นคงได้กรี๊ดสลบไปหลายตลบแน่ๆ

“เอ้า จะยืนอยู่อีกนานไหม ขึ้นมาได้แล้วครับ ไม่ต้องกลัว ผมไม่กัด” เหมือนโดนโยนลอยขึ้นไปบนฟ้า นั่งรับลมบนปุยเมฆอย่างสบายใจ แล้วอยู่ๆ ก็ถูก ‘ถีบ’ หล่นตุ๊บลงมาก้นเหว

ญานิศาแอบย่นจมูกใส่คนในรถเพราะคิดว่าเขาคงมองไม่เห็นแน่ แต่พอเจ้าของรถหันมาทำหน้าดุใส่ เธอจึงต้องขึ้นไปนั่งบนรถด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม

เธอจะเลิกเพ้อฝัน ก็เพราะ ก็เพราะ… ความปากวัยทองของเขานี่ล่ะ!! คนอะไรอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนผู้หญิงวัยทองไม่มีผิด