“คาดเบลท์ด้วยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งเรียบๆ แต่ทำเอาญานิศาถึงกับสะดุ้ง เพราะมัวตกตะลึงกับความหรูหราภายในรถสปอร์ตที่เพิ่งมีโอกาสขึ้นเป็นครั้งแรกเลยทำให้โดนดุอีกรอบ ตากลมละจาก ‘ความรก’ ด้านหลังเบาะรถที่เธอให้ความสนใจเป็นพิเศษ หันไปคาดเข็มขัดนิรภัยเพราะกลัวว่าถ้าเกิดช้าขึ้นมาจะโดนคนอารมณ์ไม่คงที่ดุซ้ำสอง
บรรยากาศภายในรถหลังจากนั้นกลายเป็นเงียบสนิท แค่หายใจเธอยังกลัวว่าเขาจะได้ยินจนต้องผ่อนออกมาเบาๆ แอร์ในรถให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกขนาดตั้งแต่เกิดมาเธอคิดว่าไม่เคยขึ้นรถคันไหนแล้วเสียวสันหลังเท่ากับรถของอาจารย์ดลวัฒน์ แต่ทั้งที่แอร์เย็นแต่เหงื่อก็ยังแตกพลั่ก มือที่ประสานกันไว้บนหน้าตักนี่ถ้าไม่กลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นขึ้นมาเธอคงจิกเล็บลดอาการประหม่าจนได้หลายแผลไปแล้ว มันเกร็งไปหมดทั้งตัว เกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไง
แม้ว่าเขาจะถอดเนกไทออกไปแล้ว มีแค่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเปิดกระดุมคอเอาไว้ แล้วพับแขน
