คุณมาเฟียกับเมียเด็ก

ตอนที่ 12

หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วชนิดที่ตั้งตัวแทบไม่ทันกับเรื่องที่เกิดขึ้นและความรู้สึกภายในใจเต็มไปด้วยความรักอย่างไม่น่าเชื่อเลยด้วยซ้ำว่าจะมากมายขนาดนี้ เมื่อก่อนเคยได้ยินคำว่ารักแรกพบมาบ้างแต่สิ่งที่เป็นอยู่นั้นไม่เฉียดเข้าใกล้คำว่ารักแรกพบเลยด้วยซ้ำ เขารู้สึกหวั่นไหวหลังจากที่ได้สบตากันอีกครั้งในวันนั้นและเมื่อยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นกามเทพก็ขว้างศรมาเสียบทะลุกลางหน้าอกให้ต้องมนต์รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นและหลงใหลได้แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ตื่นแต่เช้าเลยนะมิเกลแล้วยัยหนูล่ะ?"

"ยังไม่ตื่นเลยครับอาสาม เมื่อคืนยัยหนูทำรายงานจนดึกดื่นคงกลัวส่งไม่ทัน"

"ยัยหนูเคยเล่าเรื่องเพื่อนชื่อวีให้ฟังไหม?"

"ใครเหรอครับ?"

"ฝากบอกหน่อยนะว่ามันกลับมาแล้วให้ระวังตัวมากๆด้วย อาจะรีบตามหาตัวแล้วจัดการให้จบๆก่อนจะมีปัญหาเกิดขึ้น"

"ได้ครับอาสาม"

"อาได้ข่าวว่าช่วงนี้ทำงานหนักเหรอ?"

"ก็นิดหน่อยครับ แต่ช่วงนี้น่าจะเรียกว่าสบายมากกว่าเพราะน้องชายเข้ามาช่วยเต็มตัวแล้วส่วนยัยหนูก็ไม่ค่อยดื้อเหมือนตอนคบกันแรกๆ"

"อาคงเลี้ยงลูกตามใจเกินไปหน่อย"

อยากจะเถียงเหลือกลับอยู่นะว่าอาสามไม่ได้เลี้ยงตามใจเกินไปหน่อย แต่ต้องเรียกว่าโคตรตามใจเลยมากกว่ายัยหนูอายตาถึงเป็นคนแบบนี้

เขาไม่เคยต้องปวดหัวเรื่องผู้หญิงคนไหนเท่ากับเรื่องเมียเลยนะเพราะว่าเธอสายปาร์ตี้เที่ยวหนักดื่มหนักห้ามอะไรก็ไม่ค่อยฟังกันแถมยังใช้เงินเหมือนเป็นเครื่องย่อยธนบัตร

มีเมียทั้งทีเหมือนได้เลี้ยงลูกมากกว่า!

อาสามกับน้ารวีเป็นคนใจดีมากแต่ก็ไม่ใช่คนที่จะอ่อนข้อให้ใครง่ายๆหรอกดูได้จากการถูกอาหนึ่งหาเรื่องก็ยังตอกกลับนิ่มๆเชือดเบาๆแต่บาดลึกมากนะ

ทั้งสองคนเป็นพ่อแม่ที่ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไรก็จริงแต่ก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกสาวคนเดียวมีความสุข เพียงแค่ยัยหนูอายตาเอ่ยปากพูดหรือของอะไรก็ไม่เคยขัดใจสักครั้งและเขากล้าพูดได้เลยว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเมียโดนพ่อแม่ดุด้วยคำพูดแรงๆเลยสักครั้ง

ส่วนใหญ่จะถูกผัวดุมากกว่า!

"พี่มิเกลมีอะไรกินบ้าง?"

"หนูจะกินอะไรล่ะพี่จะบอกแม่บ้านให้ทำ?"

"กินพี่ได้ป่ะ?"

"เดี๋ยวเถอะจะอักเสบเข้าสักวัน!"

"ล้อเล่นนิดเดียวทำเป็นดุไปได้! แล้วนี่พ่อแม่ไปไหนหมดบ้านถึงเงียบขนาดนี้"

"หนูตื่นมาเกือบเที่ยงใครเขาจะอยู่รอ"

"งั้นไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า วันนี้มีหนังเข้าใหม่ด้วยแล้วเดี๋ยวค่อยกลับคอนโดตอนเย็น"

"งั้นไปกันเถอะแล้วเย็นนี้พี่มีเรื่องจะถามหนูด้วย"

"ทำไมดูเครียดจัง?"

"ตอนนี้ชีวิตพี่ไม่มีเรื่องไหนน่าเครียดเท่าเรื่องเมียแล้วแหละ"

เธอจะปฏิเสธอะไรได้ละในเมื่อมันคือความจริงที่สุดเพราะพักหลังมานี้เธอโดนเขาดุบ่อยมากขึ้นจนบางครั้งก็งงไม่รู้ว่าพี่มิเกลอายุยี่สิบเจ็ดปีกรือว่าหกสิบกันแน่ถึงบ่นเก่งขนาดนั้น

เมื่อสองคืนก่อนจะมานอนที่บ้านเธอไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วลืมบอกพอกลับมาถึงห้องก็โดนดุชุดใหญ่เรื่องเที่ยวดื่มเหล้าเมาจนเพื่อนต้องมาส่งแล้วปลอบใจด้วยเอวดุๆกระแทกกระทั้นหนักหน่วงจนแทบกระดิกนิ้วไม่ไหว

แต่ชีวิตที่มีพี่มิเกลอยู่ก็มีความสุขดีนะ!

ช่วงนี้พี่เชอร์รี่ก็ไม่ได้มาหาเรื่องเท่าตอนแรกแต่พ่อของพี่มิเกลน่ะชอบเหน็บแนมกันตลอดทุกครั้งที่เจอนั่นทำให้ทนไม่ไหวเกือบจะด่าคนแก่แล้วไง พี่มิเกลจะเถียงแทนทุกคำแล้วพยายามเลี่ยงไม่ให้ได้พบเจอกันจะได้ไม่ต้องมีปัญหาตามมาทีหลัง

"อีกสองเดือนพี่มิเกลจะเป็นอิสระแล้วนะคิดออกยังว่าจะเอายังไงต่อ? หนูว่าพ่อพี่ไม่หยุดแค่พี่เชอร์นี่หรอกป่านนี้คงหาสาวคนอื่นรอแล้วมั้ง"

"ถ้าพี่ยังหาทางออกไปได้หนูจะช่วยคบกับพี่ต่อรึเปล่า?"

"แต่เราไม่ได้รักกันนะพี่มิเกลลืมไปแล้วรึเปล่าเราสองคนก็มีเส้นทางของตัวเองและหนูทนพ่อพี่ไม่ไหวหรอกนะ หนูว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่อไปมันจะเสียเวลานะหรือไม่นี่อาจจะเป็นสาเหตุให้พี่มิเกลหาเมียไม่ได้ด้วย คิดดูสิจะมีผู้หญิงดีๆที่ไหนมารักผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว!"

"งั้นถ้าเรารักกันล่ะ?"

"ไม่มีทางหรอก! พี่มิเกลอายุตั้งขนาดนี้แล้วน่าจะมีคนเหมาะสมกว่าหนูอีกเยอะแยะแล้วนิสัยของหนูก็ไม่ใช่เด็กว่านอนสอนง่ายแบบที่พี่ชอบสักหน่อย ขืนเรารักกันจริงๆคงปวดหัวน่าดู!" เขาเป็นคนที่พูดเก่งมากมีความรับผิดชอบสูงและดุนิดหน่อย เธอรู้ตัวได้เลยว่าถ้าคบกันจริงๆคงกลายเป็นภาระทางความรู้สึกและเราอาจจะไปกันไม่รอดด้วยซ้ำดังนั้นจบแบบที่ควรจะเป็นน่ะดีแล้ว

ถ้าถึงวันนั้นเธอจะไม่เสียใจใช่ไหม?

พี่มิเกลขับรถเงียบๆไม่พูดไม่ถามอะไรต่อจนมาถึงร้านอาหารที่เขาชอบมาบ่อยๆเพราะเพื่อนเป็นเจ้าของแต่เธอก็ไม่เคยเห็นหรอกเนื่องไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดสักพักแล้ว

พี่มิเกลเล่าให้ฟังว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมานานมีนิสัยบางอย่างคล้ายกันแต่บางอย่างก็ต่างมากซึ่งคนที่เป็นกลางที่สุดน่าจะเป็นตัวเขา เธอจำชื่อไม่ได้ส่วนเรื่องการเห็นหน้ายิ่งแล้วใหญ่เลยเพราะแต่ล่ะคนนั้นยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลา

"จำได้ด้วยว่าหนูชอบกินหมึกผัดไข่เค็มกับต้มยำทะเลหม้อไฟ น่ารักที่สุดเลย!"

"แล้วหนูละจำได้ไหมว่าพี่ชอบอะไรบ้าง?"

"ก็เห็นกินได้หมดทุกอย่าง"

"ชอบเมียที่สุด"

"บ้า! กินเถอะแล้วเดี๋ยวจะได้ไปดูหนังกันต่อ"

"แก้มแดงนะ!"

"เพราะแสงไฟในร้านเฉยๆ" ไม่รู้สิว่าพี่มิเกลจำได้ไงว่าเธอชอบอะไรบ้างเพราะบางอย่างก็ไม่เคยบอกเลยนะและบางอย่างก็กินช่วงเขาไม่อยู่ด้วย เขาทำเหมือนว่ารู้จักเธอดีมากทั้งที่เราอยู่ด้วยกันแค่เดือนเดียวเองและนั่นค่อนข้างต่างกับเธอที่ไม่เคยจำอะไรเกี่ยวกับเขาได้เลย

สิ่งเดียวที่รู้สึกก็คือเขาดูแลเหมือนว่าเธอคือเจ้าหญิงตัวน้อยๆต้องมีอัศวินคอยปกป้องดูแลไม่ห่างกาย

เขาทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ!