คุณมาเฟียกับเมียเด็ก

ตอนที่ 11

ไม่รู้ว่าจะพูดว่าชินได้รึเปล่าเพราะโตมาก็เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันแทบทุกวันในเรื่องเดิมๆซ้ำซากจนถึงวันขึ้นศาลและเซ็นใบหย่าจบชีวิตคู่แสนทรหดมานับสิบกว่าปี เขาไม่ใช่คนมีปมเรื่องครอบครัวแต่เพราะช่วงชีวิตที่ผ่านมานั้นไม่เคยรู้สึกขาดหายอะไรไปในสิ่งที่ไม่เคยรู้สึกว่ามีอยู่แล้ว แต่ว่าเขาเป็นที่พึ่งพิงให้กับน้องชายทั้งสองคนไม่ว่าจะเผชิญปัญหาอะไรก็ช่วยได้เสมอและมีความสามารถโดดเด่นกว่าพ่อของตัวเองทำให้ควบคุมกิจการหลายได้อยู่หมัดถึงตำแหน่งประธานจะยังเป็นพ่ออยู่ก็ตาม

ถ้าไม่มีเขาพยายามกู้วิกฤตหนี้สินมากมายที่พ่อแม่ช่วยกันสร้างมาตลอดหลายปีป่านนี้ครอบครัวเราคงล้มละลายไม่เหลือแม้แต่ทรัพย์สินเงินทองสักบาทเดียว

เขายืมเงินเพื่อนสนิทมาเกือบห้าร้อยล้านแล้วยังอาศัยเส้นสายแน่นหนาเกือบทุกวงการและบารมีสูงส่งของเพื่อนมาช่วยเปิดทางหลายอย่างกว่าจะมีทุกวันนี้ได้ก็หนักหนาสาหัสใช้เวลานานหลายปี

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้คนในครอบครัวเกรงใจมาก!

เรื่องที่ขู่จะฆ่าอีหนูของพ่อเมื่อวานก็ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนะ เขาไม่ใช่คนดีและค่อนข้างโง่เง่าด้วยซ้ำที่ตัดสินใจจบปัญหาง่ายๆไม่คิดถึงจิตใจใคร ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อเตือนให้รู้ว่าอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวอีก

ครั้งนั้นเมียน้อยคนโปรดตายคามือต่อหน้าพ่อส่วนก่อนหน้านั้นก็เด็กเลี้ยงแสนน่ารักก็โดนรถชนตายคาที่ไม่มีโอกาสจะบอกลาใครเลยด้วยซ้ำ เขาใช้ชีวิตคนอื่นเพื่อบอกพ่อให้รู้จักขอบเขตและหวังว่าจะไม่ต้องทำอะไรรุนแรงอีกครั้ง

ถ้ายังไม่จบเรื่องเชอร์รี่ได้มีคนตายเพิ่มแน่!

รอบนี้คนโปรดของพ่อจะตายแบบไหนนะ?

หลังจากกินอาหารค่ำก็อยู่คุยธุระเรื่องงานกับน้องชายทั้งสองคนเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกจากบ้านเพื่อไปนอนเมียเด็ก เวลานี้จะเที่ยงคืนแล้วคงรบกวนคนในบ้านแต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่อพูดออกไปแล้วว่าจะไปหาก็กลัวว่าเธอจะรอ

เราไม่ได้คุยกันเลยนับตั้งแต่วางสายเพราะเธอบอกว่าทำงานส่งอาจารย์ให้ทันอาทิตย์หน้าถ้าเสร็จเมื่อไรถึงจะกลับไปอยู่คอนโดเหมือนเดิม ชรัสก็ส่งข้อมูลส่วนตัวคร่าวๆของยัยหนูมาให้อ่านตามคำสั่ง เขาก็เลือกซื้อของขวัญวันเกิดมาให้เมียเมื่อตอนบ่ายแต่ไม่มั่นใจว่าจะถูกใจรึเปล่าเพราะไม่รู้จริงๆว่าชอบอะไรบ้าง เธอบอกแค่ไม่เอารองเท้าเพราะไม่มีที่จะเก็บก็เลยเลือกเป็นกำไลที่มีจี้ฝั่งเพชรแบรนด์หรูมาแทน

รถคันหรูขับเข้าไปจอดที่โรงรถก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นที่หกและเมื่อประตูลิฟท์เปิดก็สัมผัสได้ถึงความเงียบสงัดเหมือนไม่มีคนอยู่เลยด้วยซ้ำ เพียงแค่เปิดประตูเข้าห้องนอนก็โล่งอกที่เห็นว่าเมียนอนหลับอยู่บนเตียงท่ามกลางงานวางกระจัดกระจายเต็มที่นอน โน๊ตบุ๊คก็ยังไม่ปิดเลยด้วยซ้ำ

"ไหนพี่ดูสิว่าทำอะไรบ้าง" แค่เห็นลายมือของเมียก็รู้สึกหนักใจเนื่องจากว่าอ่านได้ค่อนข้างยากมาก เธอมีศิลปะในการเขียนที่สูงส่งเกินไปจนคนโง่แบบเขามองแทบไม่ออกเลยว่าเป็นอักษรอะไร

"ใช้มือหรือตีนเขียนว่ะ!"

"ยัยหนูนอนดีๆสิ!"

"อ้าว! มาตอนไหนละ?"

"เมื่อกี้แล้วนี่งานใกล้เสร็จรึยัง?"

"ทำได้ยังไม่ถึงครึ่งเลย! พี่มิเกลไปอาบน้ำสิได้มานอนเดี๋ยวหนูจะทำงานต่อไม่งั้นไม่เสร็จแน่"

"อันนี้ของขวัญวันเกิดพี่ไม่รู้ว่าหนูจะชอบรึเปล่า" เขาหยิบกล่องเปิดออกแล้วหยิบเอากำไลสีเงินมีจี้น่ารักรูปดาวเสาร์และฝั่งเพชรเสริมมูลค่าในตัวให้มากยิ่งขึ้นไปอีก ยัยหนูก็ชูมือซ้ายมาให้เขาใส่ให้แล้วยิ้มกว้างมองด้วยแววตาเป็นประกายเหมือนเด็กน้อยช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

"พี่ตั้งใจเลือกเองหนูน่าจะชอบ"

"ชอบค่ะ ขอบคุณนะที่รัก"

"...ที่รัก?"

"ก็เมื่อคืนพี่มิเกลยังบอกให้เรียกบ่อยๆเลย หรือว่าให้พูดแค่ตอนเอากันล่ะจะได้ไม่ต้องพูดอีก"

"ลืมไปแล้วรึไงว่าตอนนี้พี่เป็นของหนูนะอายตา หนูจะเรียกที่รักตอนไหนก็ได้"

"ไปอาบน้ำเถอะหนูจะทำงานต่อแล้ว"

"ครับยัยหนู" เขาก้มลงไปหอมแก้มนุ่นอีกฟอดใหญ่ก่อนจะเดินไปอาบน้ำและพึ่งเห็นว่ามีเสื้อผ้าชุดนอนของผู้ชายจัดไว้ให้อย่างเรียบร้อย ยัยหนูน่าจะซื้อมาไว้ให้เนื่องจากเมื่อคืนเขาไม่มีชุดนอนใส่และเมื่อเช้ายังต้องใส่ชุดเดิมกลับอีกต่างหาก ของใช้บางอย่างก็ซื้อมาไว้ให้เพิ่มเหมือนรู้ว่าเขาจะต้องมาค้างที่นี่อีกแน่นอนและเรื่องของเราจะไม่จบลงแค่สามเดือนหรอก

เขาจะดันทุรังหาทางคบให้นานที่สุดเท่าที่จะยื้อเอาไว้จนกว่าหัวใจดวงน้อยๆจะเต็มไปด้วยความรักเหมือนกันบ้าง

เขาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาในชุดนอนซาตินสีน้ำเงินเข้มเข้ากับชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินสีน้ำเงินเข้มของยัยหนูเช่นเดียวกัน พอเดินออกมาเห็นว่าเธอย้ายไปที่โต๊ะทำงานดูตั้งใจมากก็ไม่อยากจะรบกวนสมาธิเดี๋ยวจะโมโหเอาได้

"พี่นอนก่อนนะ"

"ฝันดีค่ะพี่มิเกล"

"ถ้าไม่ไหวก็มานอนนะ"

"อื้ม" เธอตอบไปส่งๆพยายามอ่านข้อความที่คุยกับเพื่อนเรื่องงานด้วยความสับสนมากพอสมควร เธอไม่ใช่คนเก่งแต่เป็นคนที่เต็มไปด้วยความพยายาม งานนี้ซินบอกว่าไม่ยากนั่นเลยทำให้รู้สึกหนักใจเพราะอ่านหนังสือเท่าไรก็ไม่เข้าใจเลยสักนิด

เงยหน้าอีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตีหนึ่งเปลือกตาก็หนักอึ้งมากขึ้นทุกที เธอพยายามมองทุกตัวอักษรที่เขียนลงแล้วอ่านเพื่อตีความหมายและหาทางออกแต่ไม่รู้ทำไมทุกอย่างถึงมึนเบลอขนาดนี้นะ

เธอจะไม่เผลอหลับก่อนทำเสร็จใช่ไหม?

"หลับจนได้!" เมียฟุบหลับคาโต๊ะทำงานได้น่ารักเสียจริงๆ

เขาไม่ได้ตั้งใจจะรอนอนพร้อมกันแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงนอนไม่หลับหากว่าไม่ได้กอดเธอ พอแอบมองอีกครั้งก็เห็นว่าตัวเริ่มโงนเงนใกล้จะหลับเลยต้องปล่อยให้หลับแล้วค่อยไปอุ้มมานอนน่าจะเป็นเรื่องที่ง่ายกว่าบอกให้เก็บงานแล้วมานอน

"ตัวเบาจังว่ะ!" แค่อุ้มมาก็รู้สึกถึงน้ำหนักเบาหวิวของเมียเด็กตัวเล็กเท่าลูกหมาแต่ปากเก่งฉิบหาย เขาวางลงบนเตียงแผ่วเบาก่อนจะห่มผ้าให้แล้วจากนั้นก็เดินไปเก็บของจัดให้เรียบร้อย

ไม่รู้สิว่าทำไมยัยหนูถึงเรียนจบมาได้เพราะลายมือจัดว่าอ่านโคตรยากหาความสวยไม่เจอเลย ตัวอักษรเล็กๆตวัดติดกันแทบจะเป็นเส้นขีดหยึกหยักไปมามากกว่าด้วยซ้ำ เขานั่งอ่านข้อความที่เพื่อนเธออธิบายแล้วมองใบงานที่ยัยหนูต้องทำส่งอาจารย์ไปเงียบๆคนเดียวไม่รู้ว่านานเท่าไรแต่รู้สึกตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าทำงานให้เมียไปเกินครึ่งแล้ว

"เฮ้อ...ไม่น่ามีเมียเด็กเลย!"