ตอนที่ 10
1239 คำ
มิเกลซื้อขนมเล็กน้อยไปฝากแม่ที่ไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่ส่วนพ่อก็นั่งหน้าตึงในขณะที่น้องชายสองคนอารมณ์ดีมาก ไม่รู้สิว่าทำไมต้องมารายงานตัวทั้งที่อายุยี่สิบเจ็ดปีแล้วเขามีสิทธิ์เลือกทุกอย่างด้วยตัวเองและเรื่องส่วนตัวขนาดนี้พ่อแม่ก็ไม่น่าจะเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ
"เมื่อคืนแกไปนอนบ้านเมียเหรอ?"
"รู้แล้วจะถามทำไมห่ะ?"
"เรื่องแกกับหนูเชอร์รี่ละจะเอายังไงห่ะมิเกล ฝั่งนั้นเขาเสียหายมากนะแกรู้บ้างไหม แล้วถ้าจะให้พ่อพูดอีกกี่ครั้งก็ยืนยันคำเดิมว่าหนูเชอร์รี่เหมาะสมกับแกที่สุดแล้ว"
"อยากได้ก็ไปแต่งเองดิว่ะ!"
"ไอ้มิเกล!!"
เขาล่ะเบื่อหน่ายเหลือเกินที่พ่อเอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้แล้วไม่ยอมเข้าใจอะไรสักอย่างทั้งที่อายุก็มากแล้วนะ แม่ก็หัวเราะเบาๆไม่ได้โกรธหรอกที่เขาไล่พ่อแบบนั้นเพราะมันเกิดขึ้นนับไม่ถ้วนแล้วละ เขากับพ่อทะเลาะกันค่อนข้างบ่อยมากนั่นเลยทำให้ไม่มีใครอยู่บ้านหลังนี้ได้นอกจากอีหนูทั้งฮาเร็มของพ่อที่แทบจะเสี่ยงตายเวลาที่โมโหจัดเกินไปจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหวใครเข้ามาตอนนั้นได้เลือดหมด
พ่อคือต้นเหตุความฉิบหายหลายอย่างในชีวิต ชอบสั่งสอนในเรื่องที่ตัวเองก็ทำไม่เคยได้ด้วยซ้ำและเสร่อมายุ่งเรื่องส่วนตัวตลอดจนน่ารำคาญที่ต้องฟังทุกคำติเตียนสารพัดอย่างเหมือนว่าเขาคือคนกระจอกมากจนในหลายๆครั้งไม่รู้สึกมั่นใจในความคิดของตัวเองเท่าไรนัก ถ้าหากว่าไม่ได้โอเชี่ยนคอยสนับสนุนความคิดกับเรย์คอยปลอบใจมีเหรอจะกลายเป็นคนเก่งขนาดนี้
พ่อด่าว่าทุกอย่างในชีวิตของเขาเริ่มตั้งแต่เรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องการแต่งตัว เรื่องที่อยู่ เรื่องคบเพื่อนและล่าสุดก็เป็นเรื่องเมียที่ดูจะไม่ถูกใจเอาเสียมาก
เมื่อไรพ่อจะรู้สึกตัวสักทีว่าเขาอึดอัด!
"นี่คุณเลิกยุ่งกับชีวิตของลูกได้แล้ว!"
"ทำไมจะยุ่งไม่ได้ห่ะ ลูกก็เป็นของผมไม่ใช่ของคุณคนเดียวซะหน่อย!"
"ฉันคลอดออกมาเองจะเป็นของคุณได้ไงห่ะ มิเกลไมก้ามาร์คเป็นของฉันไม่ใช่พ่อห่วยๆแบบคุณ!!"
"แต่ผมเลี้ยงพวกมันมาเองคุณอย่ามายุ่งน่า!"
"เลี้ยงมาแล้วไงห่ะ!?"
"ลูกเป็นของผมคนเดียว แล้วที่ผมทำก็แค่เลือกคนดีๆให้กับลูกเท่านั้นเอง ผมผิดตรงไหนห่ะ!?"
"ลูกเป็นของฉันต่างหากล่ะ!"
"คุณ!!"
"เป็นแค่พ่อไม่ใช่เจ้าของชีวิตถึงจะเอาแต่ใจตัวเองทุกอย่างขนาดนี้นะ ฉันไม่แปลกใจเลยทำไมลูกถึงอยู่กับคุณไม่ได้สักคน!"
"ลูกก็ไม่ได้อยู่กับคุณเหมือนกันนั่นแหละ! จำไม่ได้รึไงว่าลูกเลือกผมไม่ใช่คุณ"
"ตอนนั้นพวกแกยังเด็กต่างหาก!"
"ถึงยังไงซะพวกมันก็ลูกของผมคนเดียว ผมมีสิทธิ์จะเลือกทุกอย่างให้!"
"ฉันคลอดมาแต่ไม่มีสิทธิ์งั้นเลยสิ!? ลูกก็เป็นของฉันและฉันจะให้ลูกเลือกคู่ชีวิตเอง!"
"คุณ…"
"พ่อแม่เงียบๆก่อนเมียผมโทรมา" อายตาโทรมาได้จังหวะพ่อกับแม่ทะเลาะกันด้วยเรื่องเดิมๆไม่จบนั่นเลยทำให้ต้องยกมือห้ามศึกก่อนเพราะไม่อยากให้เสียงดังเล็ดลอดเข้าไปทำให้เธอต้องคิดมากในเรื่องของครอบครัวเขา
"ว่าไงครับยัยหนู"
[พี่มิเกลอยู่ที่ไหนเหรอ?]
"พี่อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเดี๋ยวดึกๆจะเข้าไปนอนด้วยนะ"
[อย่าเถลไถลไปนอนกับใครล่ะอย่าลืมสัญญาของเรา พี่มิเกลเป็นของหนูคนเดียวตลอดสามเดือนนี้]
"พี่รู้น่าว่าเป็นของยัยหนูคนเดียวไม่ต้องคิดมากนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะพยายามไม่กลับดึกมากไม่ต้องห่วงนะเด็กดี"
[งั้นแค่นี้แหละเดี๋ยวหนูต้องรีบไปทำงานส่งอาจารย์ไม่งั้นคะแนนจะไม่มี]
"ครับยัยหนู"
ไมก้ากับมาร์คแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวที่ได้เห็นพ่อแม่ทำหน้าเหว่อหลังจากทะเลาะเรื่องแย่งลูกไม่หยุด ต่างคนก็ต่างพยายามหาเหตุผลร้อยแปดเพื่อบอกให้รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์เป็นเจ้าของทุกอย่างแต่ผลสุดท้ายแล้วเป็นไงล่ะ พี่มิเกลบอกว่าเป็นของเมียคนเดียวแล้วเดินไปนั่งคุยด้วยท่าทีสบายๆไม่เดือดร้อนอะไรทั้งนั้น
ได้ว่าข่าวว่ามีเมียเด็กสงสัยจะหลงหนักมาก!
"กินข้าวกันเถอะหิวแล้วเดี๋ยวจะดึกก่อนเมียจะรอนาน"
"คืนนี้แกต้องค้างที่บ้านหลังนี้!"
"พ่อก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่าผมจะไปหาเมีย คืนนี้ผมจะไปค้างกับยัยหนูครับแล้วก็เลิกยัดเยียดเชอร์รี่ให้ได้แล้วเพราะต่อให้ยืนแก้ผ้าตรงหน้าก็เอาไม่ลง แล้วไอ้ข่าวที่พ่อสร้างขึ้นน่ะปัญญาอ่อนมากนะรู้ไหม?"
"ข่าวบ้าอะไร?"
"ก็พ่อเล่นปล่อยข่าวว่ายัยหนูแย่งผมมาทั้งที่ความจริงคืออะไรก็รู้อยู่ว่าใครกันแน่ที่แย่ง ยัยหนูเสียหายนะรู้บ้างรึเปล่าแล้วถ้าคิดว่าผมจะเลิกกันด้วยเรื่องปัญญาอ่อนแค่นี้เกรงว่าพ่อจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วแหละ หรือพ่อจะเถียงล่ะว่าไม่ได้ทำแต่เป็นน้องเชอร์รี่ทำแทนผมจะได้เล่นงานถูกคน!" พ่อทำหน้างงชัดเจนกำลังจะอ้าปากพูดแก้ตัวแต่ว่าเขาขี้เกียจจะฟังใครทั้งนั้น
วันนี้แค่แวะมากินข้าวพร้อมหน้ากันทั้งครอบครัวเฉยๆไม่ได้คิดจะนอนค้างแล้วเดี๋ยวจะขับรถไปหาเมียที่บ้านพ่อตาแม่ยายแทนเพราะรู้สึกดีมากกว่าอยู่ที่นี่หลายเท่า
การได้นอนกอดยัยหนูทำให้รู้สึกว่ามีความสุขมากเหมือนว่าส่วนที่ขาดหายไปได้ถูกเติมเต็มอย่างง่ายดายแล้วบ้านหลังนั้นก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ
"แล้วเมื่อไรพี่จะแนะนำให้พวกผมรู้จักบ้าง?"
"อีกสักพักรอให้จบเรื่องวุ่นวายที่พ่อก่อไว้ก่อนแล้วจับตาดูไอ้พายุให้ดีๆล่ะช่วงนี้พี่ว่ามันเงียบผิดปรกติไม่รู้คิดเรื่องเหี้ยอะไร"
"ป่านนี้มันคงหาทางแย่งเมียพี่แล้วมั้ง!"
"ปากมึงนะไอ้ไมก้า!"
"ก็รู้ๆว่ามันชอบกินเด็กแล้วเมียพี่ก็เด็กใสๆไม่ใช่รึไง หรือว่าผมเข้าใจอะไรมาผิดอีกล่ะ?"
"พึ่งสิบเก้า"
"โอ้โห้! เมียผมก็สิบเก้าเหมือนกันโคตรบังเอิญเกินไป!!"
"แดกข้าวเหอะจะได้รีบกลับ" อาหารวันนี้เป็นเมนูโปรดของแม่ทั้งนั้นซึ่งคนสั่งก็น่าจะเป็นพ่อนั่นแหละที่ยังจำเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ได้ดี เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากในเรื่องความสัมพันธ์ซับซ้อนของครอบครัวเพราะอะไรที่จบไปแล้วก็คือจบส่วนอะไรที่มีร่วมกันก็ยังคงมีต่อไป
พ่อยังรักแม่แต่ไม่สามารถหยุดเจ้าชู้ได้
แม่แต่งงานใหม่เมื่อหกปีที่แล้วและพึ่งหย่า
พ่อกลับมามีความหวังอีกครั้ง!!
- ผู้เขียน
