คุณพ่อครับ 6
1307 คำ
"น้องกรีนค้าบวันนี้เเบล็คต้องไปเรียนน้า"
เเบล็คตะโกนให้เด็กน้อยที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำได้ยิน
เด็กน้อยที่ได้ยินถึงกลับวิ่งออกมาหาทันที
"เเบล็คปายหนาย"
"ไปเรียนค้าบน้องกรีนอาบเสร็จยังเอ่ยเเบล็คจะได้อาบต่อเร็ว"
"ม่ายให้ปายย" เด็กน้อยวิ่งเข้ามากระโดดเกาะเข้าที่ขาของเเบล็คเเน่นเเละช้อนตามองเบะปากน้อยๆ
"5555..คิดว่าเเบล็คจะทิ้งกรีนไว้คนเดียวหรอ ไปเรียนกลับเเบล็คด้วยเลยดีมะ"
"จิงหยอ"
"จิงสี้ ไปเลยอาบน้ำฟอกสบู่ให้สอาดครับเดียวเเบล็ค อาบต่อ" วันนี้เเบล็คมีเรียนบ่ายตอนเเรกเขาก็กะว่าจะให้เด็กน้อยอยู่ที่บ้านเเต่มาคิดๆ ดูเเล้วเด็กน้อยน่าเป็นห่วงเอาไปด้วยดีกว่า เอาไปโชว์ตัวให้ไอ้เป่าดูสักหน่อย เพื่อเพื่อนจะติดกับดักความน่ารักเด็กน้อยเลี้ยงข้าวพวกเขาสองคน
หลังจากเด็กน้อยอาบน้ำเสร็จเเบล็คก็เเต่งตัวให้เด็กน้อยจนหล่อ
ส่วนเขาก็เข้าไปอาบน้ำต่อ ใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จใส่เสื้อผ้าชุดนักศึกษา ออกเดินทางไปมหาลัยทันที
"กรีนหิวรึยังครับ"
"หิวเเย้ว"
"ป่ะเดียวเเบล็คพาไปกินสุกกี้ร้านประจำเเบล็คเลย"
"ปายๆๆๆ "
ทั้งสองคนขับรถมาถึงร้านสุกกี้ขาประจำของเขา ทั้งสองกินข้าวกันอย่างมีความสุขอิ่มท้อง
.
เเบล็คขับรถมาที่คณะของตัวเองเเละจอดรถที่ลานจอดรถตามปกติ เขาอุ้มเด็กน้อยเดินเข้ามาในคณะ ทุกคนต่างก็จับจ้องมาที่พวกเขาเเบล็คทำตัวไม่ถูกได้เเต่ก้มหน้าเดินเเละอุ้มเด็กน้อยไปด้วย
"เเบล็ค....กรีนไม่ชอบเยย"
"ไม่ชอบอะไรครับ"
"คนนั้น..คนนั้นด้วยมองเเบล็ค" เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยยูปากอย่างน่ารักคนที่อยู่เเถวนั้นก็โดนตกไปเป็นที่เรียบร้อยกับความน่ารักของเด็กน้อยที่คนน่ารักๆ อย่างเเบล็คอุ้มอยู่
"งั้นเรารีบไปกันดีกว่า เดียวเเบล็คพาขึ้นลิฟ"
"ขึ้นลิฟหยอ เสียวๆ งะ"
"555ช่ายย"
เเบล็คเดินไปขึ้นลิฟ กดไปชั้นที่ตัวเองต้องการ ตอนลิฟกำลังขึ้นเด็กน้อยเสียวท้องวูบๆ ก็มุดหน้าเข้าอกเเบล็คกรี้ดเบาๆ ระบายความเสียว
"555เสียวหรอครับ ติ่ง! ป่ะถึงเเล้ว ไปดูห้องศิลปะที่เเบล็คเรียนกัน"
ทั้งสองคนเดินมาถึงที่หน้าก้องศิลปของคณะเเล้วเปิดประตูเข้าไปทันที
เเอ้ดด!
"ไอ้เเบล็คมาเเล้วหร...."
"ดีไอ้เป่า วันนี้กูพาลูกกูมาโชว์ตัว"
"..."
เเบล็คเดินเข้าไปนั่งข้างๆ กับคนที่กำลังอ้าปากค้างอึ้งอยู่
"กรีนครับสวัสดีพี่เป่าเขาก่อนเร็ว"
"จาหวัดดีงับ"
"มึงไปขโมยลูกใครมาไอ้เเบล็ค "
"กูไม่ได้ขโมยเนอะกรีนเนอะเเบล็คไม่ได้ขโมยกรีนมาใช่ไหม"
"ช่าย.."
"ชื่อกรีนหรอ..ไอ้เด็กน้อยน่ารักสะไม่มี หึ"
"ไม่คุยด้วยหรอกเเบร่" กรีนเเลบลิ้นปิ้นตาใส่เป่าเป่าที่เห็นเด็กมันกวนก็อยากจะทุบสักทีสองที
"เดียวต่อยเลยเห้ย"
เพี้ยะ!!
"ไอ้เป่าทำดีๆ น้องยังเด็กอยู่เดียวเถอะมึงจะโดนกูเนี่ยทุบ"
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวเล็กเอ่ย"
"เเบร่ กรีนไม่ฝากหรอก"
"55555"เเบล็คหัวเราะร่าเมื่อเห็นเด็กน้อยกวนประสาทเป่าเพื่อนของเขา
.
.
ทั้งวันจนถึงเย็นกรีนนั่งเรียนกับเเบล็คอยู่บนตักตลอด เพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกันก็ต่างเข้ามาถามนู้นถามนี้กันใหญ่ เขาที่ขี้เกียจตอบก็ได้เเต่ตอบปัดๆ เเต่งเรื่องนู้นนี่นั้นไป
"เห้ยไอ้เด็กน้อย" เป่าสกิดเด็กน้อยที่นั่งกินขนมอยู่บนตักเเบล็ค เด็กน้อยที่ได้ยินคนเรียกก็หันไปมองทำหน้าทำตาเหมื่อน ไม่ชอบใจ
"เดียวเถอะๆ ทำหน้าทำตา ...ไม่คิดจะลงมาจากตักไอ้เเบล็คมันเลยไง เดียวขามันขาดหรอก"
"จริงหยอ! " เด็กน้อยตาโตตกใจขึ้นมาทันที รีบกระโดดลงไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ
"5555เชื่อด้วยโว้ย"
"ไอ้เป่าก็ไปเเกฃ้งน้องวุ้ย หึๆ "
"มานั่งตักพี่นี่ให้ไอ้เเบล็คมันรักษาขาก่อนถ้านั่งนานกส่านี้ขาเเบล็คขาดนะเว้ย"
"อื้มๆ " เด็กน้อยพนักหน้าเข้าใจเเละกระโดดขึ้นตักเป้าทันที
"เเหม่มึงอยากกอดเด็กก็บอกมาเถอะ เอ็นดูสิท้า"
"มึงเงียบไปเลยถ้ากูขอมันจะมานั่งไหมละ "
"เออๆ เเบล็คเบื่อไหมครับ ถ้าเบื่อเล่นกับพี่เป่าได้น้าาพี่เป่าใจดีเผื่อเขาเลี้ยงขนมด้วย"
เด็กน้อยเงยหน้ามองคนพี่ที่มองตัวเองก่อนอยู่เเล้ว...พลางยิ้มให้จนคนพี่เเทบล้ม
"น่าหมั้นไส้ว่ะ"
"อย่าทำลูกกูเเรงนะเว้ยเดียวกูถีบ"
"เออกูไม่ทำร้ายเด็กโดยเฉพาะไอ้ตัวที่นั่งตักกูอยู่เนี่ย"
"ปี้เป่ากรีนกินหนมงะ"
"โห้อะไรวะขอขนมสะเเล้ว"
"ป่ะๆ เดียวพาไปเลี้ยงหนม..ไอ้เเบล็คอีกกี่นาทีหมดชั่วโมงวะ"
"5นาที"
"เครกูพาน้องไปเลี้ยงหนมด่อนอาจารย์คงไม่สอนไรเพิ่มเห็นนั่งจิ้มโทรศัพท์อยู่"
"ดูเเลลูกกูดีๆ ละมึง"
หลังจากนั้นเป่าก็พากรีนไปซื้อหนมที่ร้านค้าที่โรงอาหาร
"กินไรดีเลือกเลย" เป่าอุ้มเด็กน้อยมาวางอยู่หน้าร้านขนมเเละมห้เลือกขนมตามใจชอบ
เด็กน้อยก็หยิบใหญ่ๆ จนเต็มไม้เต็ม เป่าจึงเข้าไปช่วยถือ
"กินเยอะจังหวะ...ไอ้เเบล็คจะเลี้ยงไหวหรอเนี่ยจนพอดี"
"อาใย.." เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาคมวดคิ้วมส่เป่าทันทีเมื่อได้ยินคนพี่เอ่ยถึงเเบล็ค ถึงจะไม่รู้ความหมายเเต่เด็กน้อยไม่อยากให้ใครมานินทาเเบล็ค
"ป่าวคร้าบๆ คุณหนูเชิญ..เลือกขนมเลยคร้าบบ" เป่ายิ้มสู้เด็กน้อย พลางคิดว่าไอ้เด็กนี่มันร้ายเเถมยังฉลาดเกินเด็กอีกด้วย
หลังจากเลือกขนมเสร็จทั้งสองก็หอบหิ้วถุงขนมมานั่งอยู่ที่โต้ะใต้ร่มไม้ของคณะรอเเบล็ค
.
..
.
"ไอ้เเบล็คกูอยู่นี่" เป่าตะโกนเรียกเพื่อนที่ลงมาจากตึกที่กำลังมองหาพวกเขาอยู่
"โห้มึงซื้อทำไมเยอะเเยะเนี่ย"
"กูรวยจบ"
"เหอะ..กรีนครับ" เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักเป่ากินขนมอย่างอร่อยโดยไม่สนใจใครเลยทั้งนั้น เสียงเเบล็คที่เรียกก็ไม่สามารถเรียกความสนใจเด็กน้อยออกจากขนมได้
"ลืมมึงไปเเล้วมั้ง5555" เป่าพูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กน้อยกินเเต่ขนมไม่สนใจพ่อเลี้ยงสุดน่ารักของตัวเอง
"กรีนนน้องกรีนนไม่คิดถึงเเบล็คหรอ" เเบล็คเเกฃ้งทำน้ำเสียงเศร้าพูดให้เด็กน้อยได้ยิน ซึ่งมันได้ผลเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองเขา เเล้วรีบวิ่งลงจากตักมาหาทันที
"โอ๋ๆ เเบล็คโอ๋ๆ น้าา" มือน้อยๆ ตบที่หลังเบาๆ เป็นการปลอบคนพี่ให้หายเศร้า
"กรีนขอโต้ด"
"กรีนไม่สนใจเเบล็คเลย..อึก" เเบล็คเเกล้งซบหน้าของตัวเองที่เเขนเเละทำเสียงเหมื่อนจะร้องไห้
"เเบล็ค..อึก...อึก"
"เห้ยๆ ไอ้เเบล็คเลิกเเกล้งได้เเล้วมันจะร้องตามเเล้วหนะ"
"อุ้ย...เเบล็คไม่ได้ร้องๆ โอ๋ๆ ...อย่าร้องๆ "
เเบล็ครีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งคร่อมตักเเล้วกอดปลอบทันที
"กรีนจะไม่กินหนมเเย้ว"
"กินได้ครับๆ เเบล็คเเกล้งเล่นเฉยๆ 5555โอ้ยขี้เเงจัง"
"เเบล็คเเกล้งนิสัยมะดี"
"ก็กรีนน่ารักไง ยิ่งเเกล้งเขาว่ายิ่งรัก"
"จิงหยอ"
"จิงค้าบ" ทั้งสองคนคุยกันอย่างหวานหยดย้อยโลกทั้งใบมีอยู่กันเเค่สองคน จนลืมคนคนนึงที่นั่งมองอยู่อย่างเซ็งๆ ให้ตายเถอะกูมาเป็น ก.ข.ค สินะ -..-
- ผู้เขียน
