น้องเหมยจะคิดถึงพี่หอกไหมนะ
1217 คำ
ใบหน้าคมเปื้อนยิ้ม มือใหญ่ลูบสันกรามตัวเองไปมา
ใจอยากวิ่งกลับไปห้องแต่งตัวของนักร้องคาเฟ่ อยากวิ่งไปอุ้มร่างน้อยแล้วพากลับบ้านไปกับตัวเอง แต่ก็ต้องหลุดจากความคิดเมื่อเสียงเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงสั่น เขาจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครโทร.มา เมื่อเห็นว่าเป็นบุญคงจึงกดรับ
“ไงไอ้คง?” กรอกเสียงเข็มไปตามสาย
ด้วยความที่เสียงเพลงดังจึงทำให้บุญคงฟังนายไม่รู้เรื่อง
“ว่าไงนะครับนาย” ตะโกนถามกลับมา
“ไงไอ้คง ฉันกำลังจะกลับเข้าไปแล้ว” ว่าจบก็ตัดสายทันที ไม่สนว่าบุญคงจะรู้เรื่องไหม
เหรียญทองเดินหน้าตึงไปยังโต๊ะที่ลูกน้องนั่งอยู่ เมื่อทุกคนเห็นว่านายกลับมาแล้วก็รีบซักถามทันที เพราะนายของพวกมันหายไปเกือบชั่วโมงเลยก็ว่าได้
“นายไปไหนมาครับ แล้วสะ...เสื้อนาย ทำไมขาด” บุญคงถามพร้อมกับเห็นเสื้อด้านหลังของนายที่ขาดวิ่น
“เรื่องของฉัน กลับกันได้รึยัง” บอกฟัดพลางยิ้มมุมปากเมื่อคิดถึงคนทำเสื้อตัวเองขาด
“ครับ พวกผมโทร.หานายมาจ่ายค่าเหล้าให้ โทร.ไปเท่าไรนายก็ไม่ระ...”
“ฉันท้องเสีย แถมโทรศัพท์เปิดสั่นไว้เลยไม่ได้ยิน เอ้า เงิน” เอ่ยพลางล้วงเงินสดในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาพร้อมกับนับแล้วนับอีก คาดว่าจะพอค่าเหล้าของลูกน้องก่อนจะยื่นให้
“ขอบคุณครับนาย” ไอ้ไข่รับเงินมาพร้อมกับเรียกพนักงานมาเช็กบิล
“เออ! พรุ่งนี้พวกมึงก็ไปทำงานให้ทันล่ะ อย่าสาย ถ้าสายพวกมึงโดนตัดเงินเดือน”
พูดจบก็ยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง แล้วเดินจากไป โดยไม่หันมามองลูกน้อง บุญคง หมึก และไข่มองตามเจ้านายไปด้วยความรักและเคารพชายหนุ่ม
เช้าสาย เหรียญทองตื่นมาพร้อมกับรอยยิ้ม
เดินเข้าออฟฟิศก็ทักทายบุญคงที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องทำงานอย่างอารมณ์ดี พลางถามหางานตัวเองว่าวันนี้มีงานอะไรพิเศษไหม หากไม่มี เขาจะออกไปทานข้าวข้างนอก จริง ๆ อยากไปคาเฟ่บันเทิง อยากไปหาคนตัวเล็กที่ทำให้ความจืดชืดหายไปจากหัวใจ กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“วันนี้ไม่มีเอกสารอะไรใช่ไหมไอ้คง” หยุดเดินพร้อมกับถามคนที่เดิมตามหลังตนเข้ามาในห้องทำงาน
“ไม่มีครับวันนี้ แต่ว่าวันนี้พวกเราจะเก็บหอยมุกครับ นายจะ...”
“แกไปตามไอ้หมึกกับไอ้ไข่มาให้ฉันด้วย เพราะฉันจะสั่งงานพวกมัน ส่วนแกไปกับฉัน ฉันจะไปกินข้าว”
บุญคงสะดุดคำว่า ‘กินข้าว’ มันไม่เข้าใจ ร้อยวันพันปีนายก็ไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารกับคนงานอยู่แล้ว นายไม่เคยไปทานข้าวข้างนอกฟาร์มเลยเท่าที่ทำงานด้วยกันมา
นายเนี่ยนะจะไปกินข้าวข้างนอก คืออะไร ปกติกินง่ายอยู่ง่าย แต่วันนี้อยากไปข้างนอก
บุญคงพูดกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มพยักหน้ารับคำเจ้านายแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปทำตามคำสั่ง
เมื่อเหลือตัวคนเดียวก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงาน แล้วยกมือข้างที่เคยใส่แหวนของพ่อขึ้นมาดู แล้วจูบมือตัวเองเบา ๆ เมื่อคิดถึงแหวนวงใหญ่ที่ตอนนี้ไปอยู่กับคนตัวเล็ก
“น้องเหมยจะคิดถึงพี่หอกไหมนะ”
พึมพำกับตัวเองจูบพรมมือข้างเดิมไม่หยุด พลางคิดถึงใบหน้างาม เหรียญทองไม่อยากเชื่อว่าตนจะรักหญิงสาว แต่มันเป็นไปแล้ว คิดทั้งคืนว่าหัวใจตัวเองเป็นอะไร แถมร่างกายก็คะนึงถึงแต่ร่างขาวนวลเนียนที่ได้แนบอิง
ชายหนุ่มเป็นคนเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง และสมองตัวเอง แม้จะเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน แต่เขาเชื่อว่าเขาได้หลงรักสาวนักร้องไปแล้วตอนนี้ ไม่เกี่ยวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ แต่เขาเชื่อว่าระหว่างเขากับสาวเจ้าต้องมีอะไรดึงดูดให้มาเจอกันแน่ ๆ และต้องเป็นความรักที่เขาเฝ้ารอมาตลอดหลายปี ทำให้ชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายมีชีวิตชีวาขึ้นมา ทำให้รู้ว่าวันนี้เขาตื่นขึ้นมาอยากทำอะไร จากที่เคยทำแต่งาน แต่ตื่นขึ้นมาเขาอยากเอาใจคนตัวเล็ก อยากพบเจอ อยากพูดคำหวาน อยากทำสิ่งดี ๆ ให้เจ้าหล่อน
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูห้องเรียกสติของเหรียญทองกลับมา มองไปทางประตูก็เห็นคนสนิทเดินยิ้มเข้ามา มีบุญคง หมึก และไข่เดินตามกันเข้ามา มือใหญ่ที่พรมจูบก่อนหน้าก็ลดลงวางไว้บนโต๊ะทำงาน
“นายมีอะไรเรียกใช้พวกผมครับ” ไข่ถามนายหนุ่มทันทีที่เข้ามาถึง
“ฉันจะให้พวกนายกับหมึกดูคนงานเก็บหอยมุก เพราะฉันกับไอ้คงจะเข้าออกไปกินข้าวนอกฟาร์ม” ลุกขึ้นเสยผมลวก ๆ พลางเดินล้วงกระเป๋าเดินมาตบไหล่ของหมึกกับไข่แรง ๆ อย่างฝากฝัง
“ได้ครับนาย ไอ้ไข่กับไอ้หมึกจะทำงานให้เต็มที่ นายไม่ต้องห่วง ว่าแต่นายจะไปทานข้าวข้างนอกเหรอครับ”
ไข่ถามนายหนุ่มด้วยความสงสัย ก็ร้อยวันพันปีนายไม่เคยออกไปทานข้าวนอกฟาร์ม ปกติก็ทานที่โรงครัวกับคนงานตลอด แต่ทำไมวันนี้เกิดอยากไปทานข้าวข้างนอก เป็นใครจะไม่งง
ไม่ใช่แค่ไข่ หมึกกับบุญคงก็เฝ้ารอคำตอบจากเจ้านายเหมือนกัน ด้านเหรียญทองเองไม่ได้สนใจจะตอบ กลับสั่งงานย้ำไปอีก
“ทำงานให้ดีล่ะ พวกนายทำงานเก่งที่สุดแล้ว และฉันก็ไว้ใจแต่พวกนายมากกว่าใคร” เอ่ยย้ำพลางตบไหล่ของหมึกกับไข่ย้ำอีกครั้ง
“ครับนาย นายหอกไม่ต้องกังวล พวกผมสองคนจะทำงานเต็มที่ครับ ให้สมกับที่นายมอบหมายงานให้” เป็นหมึกตอบรับคำแข็งขันด้วยความหนักแน่น
“เออ! ดีมาก ไอ้คงไปกันเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว อีกอย่าง นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย” พูดจบก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากห้องทันที
“ไปนะเว้ย! พวกมึงทำงานดี ๆ ล่ะ กูจะซื้อของกินอร่อย ๆ มาฝาก แต่กูงงนายหอกอยากออกไปกินข้าวข้างนอก มึงว่ามันปะ...” บุญคงเอ่ยกับพรรคพวก
เมื่อหันไปเห็นบุญคงยืนกระซิบกระซาบไข่กับหมึกอยู่ เหรียญทองจึงตะโกนพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด
“มึงจะไปไหมไอ้คง ถ้าไม่ไปก็ไปช่วยพวกมันทำงานเลย”
“ครับ ๆ นาย ไปนะเว้ย! พวกมึงตั้งใจทำงานด้วยนะ”
บุญคงตบไหล่เพื่อนแรง ๆ ก่อนจะวิ่งไปหานายหนุ่มที่หยุดยืนรออยู่หน้าประตูห้องทำงาน เรื่องอะไรมันจะไม่ไป ไปข้างนอกดีกว่าทำงานอยู่ในฟาร์มเสียอีก
- ผู้เขียน
