“ กูเห็นระยะไกล ยอมรับว่าไม่รู้หรอกว่าใช่นางสวาทหรือไม่ แต่ความรู้สึกกูว่าไม่น่าจะผิด พอกูเรียกไอ้ตฤณเธอก็หายแว้บไป ”
“ เอาแล้วไง กูว่าแล้ว ไอ้ตฤณมันดูเหม่อ ๆ แปลก ๆ โดนมนต์เสน่ห์นางสวาทเข้าให้ ”
“ ทำไมเธอโผล่ไปวนเวียนที่บ้านนั้นได้วะ จริง ๆ แล้วเธอต้องอยู่ได้แค่ที่ของเธอไม่ใช่เหรอ ”
“ บางทีเธออาจจะไปได้ทั่วผืนป่าหรือทุกอาณาเขต เพียงแต่เข้าบ้านไม่ได้ อะไรทำนองนั้นไหม เลยยืนอยู่ที่ชายป่า ”
“ แล้วทำไมเธอเข้าฝันไอ้ตฤณได้ ”
“ ถ้าเรื่องเข้าฝัน มึงก็รู้นี่ว่ามันอาจเป็นเพราะกระบวนการทางร่างกาย ที่กลั่นกรองเอาความทรงจำออกมาเป็นเรื่องเป็นราว ”
“ กูบอกตรง ๆ นะภาค กูกลัวว่ะ กลัวใจไอ้ตฤณ ”
“ กูรู้น่าภูว่าไอ้ตฤณมันเคยเป็นยังไง แต่มึงอย่าลืมว่ามันพิสูจน์ตัวเองทุกอย่าง เป็นคนดีมาตลอดหกปี มันทุ่มเทและยอมทุกอย่างเพราะม
