“ ยังไงดีครับ ผมก็แล้วแต่พวกพี่เลย สั่งมา ผมจัดให้ ” บุญโทนเอ่ยขึ้น
“ ยังไงไอ้ภู ” วีถาม ภูรินทร์พยักหน้า
“ ว่าไงก็ว่ากัน ” ตอบรับแต่สีหน้าอยู่ในอาการเคร่งเครียดเหลือหลาย
“ มึงโอเคป่ะเนี่ย ปวดขี้ป่าว ” วีสงสัยเมื่อเห็นใบหน้าเพื่อนเหมือนไม่ได้ถ่ายมาหลายวัน อาการนิ่งงันของเพื่อนทำให้วีรู้ว่าไม่ควรพูดเล่นพูดหัวต่อ เพื่อนทุกคนจะยำเกรงภูรินทร์เสมอ ตั้งแต่สมัยเรียน ภายใต้ท่าทีเงียบขรึม ภูรินทร์จะเป็นคนที่มีสติที่สุด เป็นผู้นำ เป็นประธานปี เรียนเก่ง มีน้ำใจ ภายนอกดูเคร่งขรึมเรียบร้อย แต่เมื่อถึงคราวคับขันเขาก็องอาจหาญกล้า
ทั้งหมดเร่งฝีเท้าอยู่ราวสี่ชั่วโมงเศษก็ถึงจุดหมายปลายทางของการตั้งแค้มป์ มีต้นไม้ใหญ่เช่นทุกที่ที่เดินผ่านมา แต่บริเวณนั้นเป็นลานกว้าง ต่ำลงไปเป็นแม่น้ำสายยาวมองคล้ายทะเลสาบ อีกฝั่งแม่น้ำเป็นทิวต้นไม้แซมดอกไม้ป่าดูงดงามสดชื่นยิ
