“ ไหนว่าโดนเผาไง ทำไมอิฐอะไรต่ออะไรมันยังดูสวยและสมบูรณ์อยู่เลย ” วีเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
“แหม ไอ้วี พูดอย่างกับเป็นนักโบราณคดีผู้เชี่ยวชาญเลยนะ ” ภาคกล่าวพร้อมทั้งหัวเราะเพื่อน
“ กูฉลาดเว้ย แหม่ ก็ไม่ต้องถึงกับนักโบราณคดีหรอก อย่างวัดที่เราเคยไปแถวอยุธยาที่โดนพม่าเผาก็จะมีรอยดำ ๆ จากไฟไง ถ้าไม่ได้รับการบูรณะ หรือใครมาบูรณะที่นี้งั้นเหรอ ”
บุญโทนยังไม่ทันได้ตอบอะไร ร่างสูงใหญ่ของตฤณก็สาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปด้านในเป็นคนแรก
“ เฮ้ย ๆ ไอ้ตฤณ มึงจะรีบไปไหน กูอุตส่าห์อยากจะตัดริบบิ้นเปิดซิงเป็นคนแรก ไอ้นี่ ” วีร้องเรียกแล้ววิ่งตามตฤณเข้าไป จากนั้นเป็นภาค บุญโทน และภูรินทร์ตามลำดับ
“ ผมมาแล้ว คุณอยู่ไหน นางสวาท ” ตฤณเอ่ยกับตัวเองเบา ๆ เมื่อสาวเท้าเข้ามาด้านใน เขาเชื่อว่าเธอรอเขาอยู่ในนี้อย่างแน่นอนเพราะได้ยินเสียงหัวเราะกังวานหวานใส
