“ใครน้า...สาวผู้โชคร้ายคนนั้น”
ไรอันชะงักไป คนรัก งั้นเหรอ ไม่ใช่หรอกตอนนี้เขาแค่รู้สึกดีและเอ็นดูสาวน้อยแสนหวานนามปัทมณฑ์มากกว่าคนอื่นๆ แค่นั้นเองเลยคิดจะพาไปเปิดหูเปิดตาด้วย
“ไม่บอก ว่าแต่เราเหอะเล่นอะไรอยู่ขอพี่ดูหน่อยซิ”
มือหนาแย่งเจ้าอุปกรณ์ไฮเทคเครื่องเล็กที่กำลังได้รับความนิยมกันมากในปัจจุบันจากมือนุ่ม ซึ่งเธอก็เผลอปล่อยมันไปง่ายๆ
พิมพ์จันทร์แอบกำมือแน่น เรียวปากบางสวยเม้มเข้าหากันน้อยๆ ใบหน้าคมคายระบายยิ้มละไมนั่นมันควรจะเป็นของเธอเพียงคนเดียวต่างหาก เมื่อครู่เธอได้เห็นว่าประกายตาสีฟ้าคมกล้าคู่สวยของไรอันวาวหวานเมื่อตอนที่เธอถามถึงผู้หญิงคนนั้น
พรุ่งนี้พิมพ์จันทร์ตั้งใจว่าจะขอติดตามพ่อกับแม่ไปร่วมงานเลี้ยงให้ได้ อยากจะดูหน้าผู้หญิงคนนั้นนักว่าจะสวยแค่ไหน
ไรอันเงยหน้าขึ้นมองเมื่อสาวน้อยเงียบไป แต่เขาก็ไม่ได้เห็นอะไรที่ผิดสังเกตนอกจากรอยยิ้ม
“เอาของพิมพ์คืนมาเลย”
ร่างบอบบาง
