“เฮ้อ...”
ใต้เท้าฉิงเห็นภรรยานั่งถอนหายใจมาพักใหญ่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หลังวางถ้วยชาลงจึงเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนว่า “เป็นห่วงหนิงอวี่งั้นหรือ”
“นางดื้อรั้นกว่าที่ข้าคิดไว้ ท่านพี่ก็ไม่น่าไปส่งเสริมนางเช่นนั้นเลย”
ใต้เท้าฉิงยิ้มขำ “ฮูหยินว่าข้าส่งเสริม แต่ตัวเองก็แอบซ่อนเงินไว้ให้นางด้วยไม่ใช่หรือ”
ฉิงฮูหยินสะอึก เหลือบมองใต้เท้าฉิงแล้วกระแอมกลบเกลื่อน “ข้าไม่ได้ซ่อนให้นาง เพียงแค่กลัวนางจะอดตายอยู่ข้างถนนเท่านั้น อย่างไรก็อุตส่าห์เลี้ยงดูจนเติบใหญ่...”
เพราะรู้ว่าลึกๆ แล้วฉิงหนิงอวี่มีความดื้อรั้นอยู่มาก หากนางคิดจะทำการใดแล้วย่อมกระทำให้ถึงที่สุด ยิ่งหากพบหนทางที่จะอยู่รอดด้วยตัวเองนางย่อมต้องทำอย่างไม่ลังเล
ฉิงฮูหยินย้อนนึกถึงตอนที่มีคนส่งดอกจวี๋ฮวามาให้ฉิงหนิงอวี่ที่จวน แล้วนางจงใจปกปิดเรื่องนี้
ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากให้บุตรสาวเหลิงตัวเอง คิดว่ามีบุรุษมากหน้ามาติดพันจนนำไปสู่เรื่องราว
