“ใต้เท้าท่านนั้นถูกใจเจ้ามาก เจ้าจะต้องได้รางวัลเยอะมากเป็นแน่”
“ข้าไม่สนรางวัล อยากได้แค่ค่าจ้าง”
“อย่าพูดอย่างนั้นเลย เดินเร็วๆ เข้าเถอะ”
ฉิงหนิงอวี่ถูกดันให้เดินเข้าไปในที่นั่งลับตาคน ลักษณะคล้ายห้องเพราะมีฉากกั้นรอบทิศ แต่มีช่องพอให้มองเห็นการแสดงบนเวทีได้อย่างชัดเจน ที่นั่งเป็นลักษณะเก้าอี้โค้งยาว มีเบาะรองและพรมขนสัตว์ปูรองอีกชั้นเพื่อความอบอุ่นและนุ่มสบาย
“มาแล้วหรือ”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆ ก่อนยกจอกเหล้าขึ้นดื่ม เขาตบที่นั่งด้านข้างเบาๆ พร้อมเอ่ยสั่งเสียงแข็ง “นั่งลง”
ฉิงหนิงอวี่ลอบสังเกต เห็นว่าชายหนุ่มผู้นี้ดูอ่อนเยาว์และอวดรวยไม่น้อย รู้สึกไม่ถูกชะตาเอามากๆ
“ขออภัยแต่ข้ามีธุระ”
“ไม่มีธุระ ไม่มีๆ” สตรีแต่งหน้าหนากดตัวฉิงหนิงอวี่ให้นั่งลง ก่อนจะรีบขอตัวออกมาเพราะไม่อยากเป็นตัวเกะกะของหนุ่มสาว
“เพลงที่เจ้าเล่นเพราะดีนะ ข้าชอบ”
“ขอบคุณ” ฉิงหนิงอวี่กำลังจะลุกขึ้น แต่แล้วกลับถ
