Ep3 ทวงสัญญา
1424 คำ
เราเรียนตั้งแต่เช้าลากยาวจนถึงเย็น วันนี้อาจารย์ให้สอบย่อยเพื่อเก็บคะแนนก่อนวันสอบจริง ทำให้กินเวลานานกว่าที่คาดไว้ ฉันกับเพื่อนเดินลงมาจากตึกก็ต้องหยุดชะงัก เพราะกลุ่มพี่ปี6กำลังประชุมกัน ดูท่าทางเคร่งเครียดอยู่หน้าห้องอาจารย์ที่ปรึกษา
“สวัสดีคะ รุ่นพี่” คำทักทายสั้นๆ ที่พวกเราพร้อมใจกันพูดออกกมาเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับพวกเขา ด้วยเรื่องความดุรุ่นพี่เอกซ์เทินก็ขึ้นชื่อเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วจนไม่มีคณะไหนอยากคุยด้วย
เราเดินเลี่ยงออกมาอีกทางด้วยความเกรงใจ เพราะสีหน้าของพวกเขาแต่ละคนดูเอาจริงเอาจัง ทำให้พวกเราไม่มีใครกล้าพูดอะไรไปมากกว่านั้น
“ทำไมรุ่นพี่เขาดูน่ากลัวกันทุกคนเลยอ่ะ ไม่เข้าใจ”
“ไม่หรอกเราคงคิดกันไปเอง เพราะพี่ริวที่เห็นดุๆวันก่อน เขาก็น่ารักดีนะ” ฉันเล็กพูดตามความจริง แต่เพื่อนๆกลับหันมามองด้วยสีหน้าตกใจ
“มิ มีอะไหรเหรอ?”
“แก รู้จักพี่ริวได้ไง แกไม่รู้จักฉายาพี่เขาเหรอ นั่นน่ะเพรชฆาตเงียบยิ่งกว่าโรคความดันอีกนะ”
“หืออ~~ เขาน่ารักขนาดนั้น แถมใจดีอีกต่างหาก เอามาเปรียบเป็นโรคไปได้” คนตัวเล็กพูดท้วง
“ก็เห็นเงียบๆฟาดเรียบนะสิหนู หล่อ หน้าตี๋ แต่เรื่องอื่นน่าจะตีจนแหกเลยแหละ อาร์ทอยากโดน อิอิ”
“จะโดนตรีนนน พี่เขาก่อนนะสิคะ” เสียงของผักบุ้งที่เดินเข้ามาพูดแทรก
“ถ้าโดนตีนแล้วโดนอย่างอื่นด้วย ฉันก็ยอม หุ หุ” อาร์ทชายตัวใหญ่แต่ใจดั่งสาวน้อยหัวเราะทำท่าเขินอาย ทำให้เพื่อนในกลุ่มที่กำลังนั่งมองพากันส่ายหน้าเบาๆ
~จากที่ฉันฟังเพื่อนๆเล่า รู้สึกว่าพี่หมอสายนี้ดูน่ากลัวกันทุกคน เหลือก็แต่พี่นิดกับพี่โดมเท่านั้นที่ยังไม่เห็น และฉันก็มีความมั่นใจว่าพี่นิดต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน นั่น!! เป็นสิ่งที่ฉันคิดไว้ แต่ความจริงคือ..พี่นิดกับพี่โดมเป็นผู้ชายทั้งคู่ เพราะเป็นพี่เทคทำให้ความใกล้ชิดขยับความสัมพันธ์ที่เป็นมากกว่า คำว่าพี่รหัส~
“แกไปรู้มาจากไหน อาร์ท ฉันเป็นน้องสายยังไม่รู้ขนาดนี้เลย” คนตัวเล็กทำหน้าเหวอ มองคนที่กำลังโม้ท่าทางจริงจัง อยู่กลางวงเพื่อนๆ
“พี่รหัสเม้าให้ฟังนะสิ มีพี่สาวก็ต้องคุยกันเป็นเรื่องธรรมดามั้ย?”
“ไม่คะ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่นคะหนู” เสียงเพื่อนพูดขัดทำให้อาร์ทเบ้ปากใส่ ยักไหล่เบาๆ ก่อนที่เพื่อนๆจะส่ายหัวแล้วลุก เดินหนีออกไปนอกอาคาร
ขณะที่ทุกคนออกมายืนออกันอยู่ด้านหน้าตึก มอไซค์คันใหญ่พร้อมชายตัวโตชุดดำ สวมหมวกก้นน็อคเต็มใบ วิ่งเข้ามาจอดดักหน้าสาวน้อยด้วยความเร็ว กระจกสีดำถูกเปิดขึ้นเผยให้เห็นแค่ดวงตาคมของชายหนุ่ม
“เดี๋ยวพี่ไปส่งครับ” เสียงเข้มพร้อมดวงตาหยี แม้จะไม่เห็นหน้าแต่ก็รู้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่
“แต่..ว่า”
“นะครับ พี่อยากทำหน้าที่แฟนอย่างที่คนอื่นเขาเรียกบ้าง นะคร้าบบ” เสียงอ้อน
สาวน้อยอมยิ้มมองหน้าเพื่อนๆ ก่อนจะยอมขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ เพราะลักษณะเบาะที่ชันโด่งประกอบกับกระโปรงทรงเอที่แสนสั้น ทำให้เธอต้องนั่งในท่าหันข้างเท่านั้น เรียวแขนเล็กถูกจับให้โอบกอดที่เอวของเขา มืออีกข้างเธอก็พยายามกดที่กระโปรงไม่ให้มีช่องโหว่จนมองทะลุเข้าไปถึงข้างใน ลำตัวเล็กแอ่นแนบไปกับแผ่นหลังกว้างของคนขับ ยิ่งรถมีการกระแทก ที่แผ่นหลังของเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังกดทับอัดอยู่ที่แผ่นหลังตลอดเวลา
มอไซค์วิ่งมาจอดที่ประตูบ้านหลังใหญ่สีขาว โดยคนนั่งซ้อนไม่จำเป็นต้องบอกทางหรือบอกจุดที่ต้องจอดเลยด้วยซ้ำ หลังลงเท้าเล็กสัมผัสที่พื้น สายตาหวานมองค้อนผ่านกระจกสีดำที่ครอบปิดใบหน้าของคนขับอยู่สักพัก ทำให้เขาต้องยอมถอดมันออกแล้วยิ้มให้แทน
“พี่ตั้ง รู้ได้ไงคะ ว่าที่นี่เป็นบ้านของมิ้นท์”
“แฟนพี่ พี่ก็ต้องรู้สิครับ พรุ่งนี้พี่มารับนะ” พูดจบหมวกกันน็อคก็ถูกสวมกลับเข้าไปอีกครั้ง ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถาม เสียงเบิ้นเครื่องก็ดังไปทั่วบริเวณหน้าบ้านก่อนจะพุ่งออกไปด้วยความเร็ว
“แค่ปีกว่า พี่ก็นอกใจผมแล้ว ผมเสียใจนะครับ” เสียงเข้มดังขึ้นจากหลังประตูเล็ก ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินออกมาด้วยสายตาอ้อน
“อุ้ย!! ทะ..ไทเกอร์ มาตอนไหน พี่ตกใจหมดเลย”
เขายืนกอดอกพิงขอบประตูมองสาวน้อยในชุดนักศึกษาเข้ารูป สายตาคมสำรวจมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะกระตุกยิ้ม
“ผมบอกแล้วไงครับ ว่าถ้าพี่นอกใจ ผมจะกลับมาทวงสัญญา”
“ไร้สาระ สัญยงสัญญาอะไร คุณป้ากับคุณลุงอยู่ข้างในเหรอ น้องๆมาด้วยมั้ย” เสียงหวานของคนตัวเล็กถามพร้อมกับกำลังจะเดินเข้ามาในบ้าน ผ่านประตูบานเล็กที่เด็กหนุ่มยืนพิงอยู่
ตึก!
“ผมมาคนเดียว”
ฝ่ามือใหญ่ดันกำแพงขว้างไม่ให้เธอผ่าน ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ดวงตาคมยังคงจดจ้องที่ใบหน้าของเธอไม่ยอมละสายตา
“ไทเกอร์ อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนี้ พี่ไม่ชอบ” เสียงดุ
“ผมก็ไม่ชอบ” เสียงเข้ม สีหน้าจริงจัง
เสียงหายใจแรงของหญิงสาว แสดงถึงความโมโหเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนมาทั้งวัน เธอได้แต่หลับตาตั้งสติ ควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เพราะมันเป็นพื้นฐานของวิชาชีพในอนาคต ที่จะฝึกให้เธอรู้จักการใจเย็น
“เอาแขนออกไป พี่เหนื่อยอยากพักผ่อน”
“ที่ไม่รับสาย ไม่คุยแชท ไม่ตอบข้อความ เพราะแบบนี้ใช่มั้ย พี่กำลังนอกใจผมอยู่ใช่มั้ย” แววตาของเด็กหนุ่มสะท้อนถึงอารมณ์อ่อนไหว เขาเปิดทางให้เธอแล้วเดินนำกลับเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้าเรียบเฉย ท่าทางเปลี่ยนไปทำให้หญิงสาวรู้สึกสับสน ได้แต่มองตามแผ่นหลังของคนที่กำลังเดินนำเธอเข้าไปข้างใน
ถึงแม้ร่างกายจะใหญ่โตเหมือนชายหนุ่มเต็มวัย แต่อารมณ์ของเขาก็ยังไม่ต่างจากตอนเด็กในสายตาของเธออยู่ดี
“ไหนบอกโตแล้วทำไมยังทำตัวเป็นเด็กๆอยู่ละ” เสียงคนตัวเล็กพูดตามหลัง แต่เขากลับไม่สนใจ ร่างเล็กวิ่งตามเข้าไปเกาะแขนใหญ่ของเด็กหนุ่มตัวโต ก่อนจะซบที่แขนของเขาแกล้งอ้อนเหมือนตอนเด็กๆ
“ปล่อยเถอะ พี่ไม่ต้องมาสนใจผมหรอก” ใบหน้านิ่ง
“ทำไมจะไม่สนใจล่ะ ก็ไทเกอร์ตั้งใจมาหาพี่ไม่ใช่เหรอ หื้ม” มือเล็กยีที่ผมของคนตัวโต ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันมากทำให้เธอต้องเขย่งเพื่อให้ปลายนิ้วแตะให้ถึงผมของเขา แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมถึงมือหนาก็โอบเอวเล็กของเธอยกขึ้นอุ้มแนบกับลำตัว ปลายจมูกคมสัมผัสที่ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กเหมือนไม่ตั้งใจ ลมหายใจร้อนสัมผัสที่ใบหน้าของกันและกัน มุมปากหนากระตุกยิ้มสายตาเจ้าเล่ห์มองคนตัวเล็กที่กำลังอึ้งกับการกระทำของเขา จนสองแก้มของเธอเริ่มมีสีแดงเรื่อไม่รู้ตัว
“ถึงหรือยังครับ” อมยิ้มแววตามีนัยแฝง
“ปะ ปล่อยพี่ลง ไทเกอร์” เธอพยายามดิ้นดันแขนที่โอบช้อนก้นเล็กของเธอออก แต่แทนที่เขาจะยอมปล่อยเธอลง เขากลับยิ่งรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ทำไมครับ?” คิ้วหนาเลิกขึ้น รอยยิ้มของเขาทำให้ใบหน้าหวานยิ่งร้อนผ่าว หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงถึงแม้จะบอกว่าเป็นแค่น้องชาย แต่ก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆที่เธอจะไม่รู้สึกเขินอายกับสายตาคู่นั้นของเขา
- ผู้เขียน
