Ep2 ตัวเลือก
1512 คำ
หลังชั่วโมงเรียนอันแสนปวดหัวภายในแลป ซึ่งเป็นวิชาที่นักศึกษาแพทย์หลายคนต้องยกนิ้วให้เรื่องความยาก สภาพของแต่ละคนก็เรียกได้ว่าสะบักสะบอม เหมือนผ่านการออกศึกไม่มีผิด เพราะยิ่งเป็นช่วงใกล้สอบความเข้มข้นในการเรียนก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย
อีกทั้งเป็นมหาลัยระดับแนวหน้า ทำให้หลักสูตรการเรียนค่อนข้างยากและหนักหน่วงจนนักศึกษาแพทย์หลายคนต้องยอมยกธงยื่นซองขาวลาออกกันไม่เว้นเลยสักปี
หลังลงจากตึกเรียน นักศึกษาทั้ง20กว่าชีวิตก็ถึงกลับเข่าอ่อน ทรุดตัวนั่งกองกันอยู่หน้าคณะแพทย์ด้วยสภาพอิดโรยน่าสงสาร ถึงจะไม่ชอบขี้หน้ากันแต่ตอนนี้ทุกคนกลับรักกันราวกับเป็นพี่น้อง พร้อมกอดคอกันเพื่อให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้
“สองทุ่มแล้วนะ มิ้นท์ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ” เสียงฝนที่หอบกระเป๋าผ้าเตรียมกลับไปพักที่หอมหาลัย
“ไม่เห็นเหนื่อยเลย แค่นี้เองสบายมาก” ใบหน้าเล็กยิ้มหวานให้เพื่อน ก่อนจะเดินไปดูตารางสายรหัสที่รุ่นพี่แจ้งไว้เมื่อเช้า
“น้องนาย มิ้นท์ พี่ริว พี่นิด พี่โดม แล้วก็พี่Extern..”
“พี่ไอซ์ เป็นพี่เอกซ์เทิน ว้าว สุดยอดเลยมิ้นท์” เสียงของอาร์ทพูดแทรกขึ้นระหว่างที่เธอกำลังอ่านชื่อพี่รหัสของตัวเอง
“ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้น แค่ว่าที่พี่หมอเอง” คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันมองหน้าเพื่อน ที่เป็นกายเป็นชายแต่หัวใจเป็นหญิง ด้วยความสงสัย
“มิ้นท์ แกไปอยู่ไหนมา พี่เขาเป็นดาวเด่นเลยนะ หล่อ รวย เท่ห์ เรียนเก่ง เทพบุตรในฝันของสาวๆ เปลี่ยนกันมั้ย อาร์ทอยากได้” ท่าทางออดอ้อนเหมือนผู้หญิงของเด็กหนุ่มที่กำลังเกาะแขนเล็กของเพื่อนทำให้ทุกคนต่างหัวเราะเสียงดัง
~หลังจากเรานั่งพักกันอยู่นาน ก็เริ่มแยกย้ายกลับที่พักของตัวเอง บางคนที่มาจากต่างจังหวัดก็พักที่หอของมหาลัย ส่วนคนที่มีบ้านหรือคอนโดที่อยู่ใกล้ๆ ก็จะเดินทางไปกลับแล้วแต่ความสะดวกของแต่ละคน ฉันก็เป็นอีกคนที่กลับมาพักที่บ้าน ถึงจะไกลหน่อย แต่ก็ไม่ได้ไกลถึงขนาดที่จะนั่งรถไปกลับไม่ได้
ระหว่างเธอออกมายืนรอรถที่หน้าตึกหลังจากเพื่อนๆออกไปจนหมดแล้ว แต่รถจากที่บ้านก็ยังมาไม่ถึงทำให้เหลือเธอเพียงคนเดียวที่ยังยืนรออยู่
“กลับดึกขนาดนี้ ไม่กลัวเหรอ?” เสียงของใครบางคนดังอยู่ข้างหลัง ทำให้หญิงสาวตกใจรีบหันกลับไปมอง
“ตกใจหมดเลยคะ ไม่ค่ะมีพี่ รปภ. ขับมอไซค์ตรวจตลอดไม่น่ากลัวหรอกค่ะ แล้วรุ่นพี่ยังไม่กลับเหรอคะ”
“ถ้ากลับ มิ้นท์คงไม่เจอพี่อยู่ตรงนี้หรอก”
“อืม..ค่ะ พี่จำชื่อมิ้นท์ได้ด้วยเหรอคะ ความจำดีจัง”
“จะเรียนหมอ ถ้าความจำไม่ดี ก็ลาออกไปเรียนอย่างอื่นเถอะ แล้วรอแฟนมารับเหรอครับ” ใบหน้าหล่อตี๋ของรุ่นพี่เมื่อเช้ามองหน้าเธอเหมือนกำลังรอคำตอบ
“นั้นแซะเก่ง รอคนขับรถค่ะ แล้วรุ่นพี่ชื่ออะไรเหรอคะ”
“หึ เสียใจจัง สายรหัสแท้ๆยังไม่รู้จักเลย” ใบหน้าที่เข้มขรึมในตอนเช้า ตอนนี้เขากลับยิ้มดูใจดีเหมือนเป็นคนละคน
“พี่ริว ปี3 เหรอคะ มิ้นท์คิดว่า ริวเป็นชื่อผู้หญิงซะอีก ไม่ใช่เหรอ?” ดวงตากลมโตมองหน้าชายตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ
“ไม่ชอบเหรอ ที่มีพี่เป็นสายรหัส” เสียงเข้มส่งสายตาหวาน
คนตัวเล็กนิ่งเงียบไม่ได้ตอบ ก่อนที่รถเก่งสีดำจะวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าของพวกเขา
“มิ้นท์กลับก่อนนะคะพี่ริว ไว้เจอกันพรุ่งนี้บะบายค่ะ”
“ฝันดีครับ”
ท่าทางโบกมือพร้อมรอยยิ้มทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ เพราะทั้งพึ่งรู้จักกัน แต่เขากลับทำเหมือนคนสนิทกันมานาน แถมท่าทางของเขาก็ไม่เหมือนตอนอยู่ห้องแลปเหมือนไม่ใช่คนเดียวกัน
เช้าวันต่อมาที่บ้านหลังใหญ่ โต๊ะอาหารมีร่างของสองแม่ลูกนั่งทานข้าวเช้าด้วยกัน
“วันนี้จะกลับกี่โมง วันนี้แม่ว่าจะพาไปบ้านลุงหาญ”
“สงสัยคงจะเย็นเหมือนเดิมเลยค่ะ อาทิตย์หน้าจะสอบแล้วเพื่อนๆน่าจะชวนกันติวที่คณะต่อ”
หลังทานข้าวเสร็จสาวน้อยนักศึกษาแพทย์ก็นั่งรถออกจากบ้านมาที่มหาลัย แต่เพราะเธอมาเช้าทำให้ที่คณะยังไม่มีใครมา เธอจึงไปนั่งรอเวลาเรียนที่ห้องสมุดแทน ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในช่องว่างของชั้นหนังสือ ร่างของชายตัวโตก็เข้ามานั่งข้างๆเธอ
“มาแต่เช้าจังเลยนะครับ”
“พี่ตั้ง!! มา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วพี่มีเรียนเช้าด้วยเหรอ” เสียงพูดติดๆขัดๆ ของสาวน้อย ทำให้ชายหนุ่มใบหน้าเข้มกระตุกยิ้ม
“พี่เคยบอกแล้วไง เรื่องของมิ้นท์ พี่รู้ทุกเรื่อง”
“แน่ใจเหรอคะว่ารู้ เพราะบางเรื่องมิ้นท์ก็ยังไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะ” ใบหน้าหวานเมินหนีก้มสนใจหนังสือในมืออีกครั้ง ท่าทางของเธอยังคงนิ่งไม่สนใจ
“บ้านหลังใหญ่สีขาว มีชายชุดดำยืนเฝ้าประตูทั้งด้านหน้าด้านหลัง พี่น้องสองคน มิ้นท์เป็นลูกสาวคนโต ส่วนน้องชายคนเล็กยังเรียนอยู่ ป.5” เขายักคิ้วมองหน้าสาวน้อย พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้เธอถึงกับรีบหันมองหน้า
“ถ้ามิ้นท์ตกลงเป็นแฟนกับพี่ เรื่องนี้พี่ก็จะเก็บไว้ไม่ให้ใครรู้”
“หึๆ พี่ตั้งเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าค่ะ ถึงเพื่อนๆจะรู้มิ้นท์ก็ไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย แล้วแต่เลยคะ”
“ใจร้ายจัง! พี่รู้ครับว่าหลายคนพูดถึงพี่ยังไง แต่สำหรับมิ้นท์พี่จริงจังนะครับ ให้พี่มีโอกาสได้ก่อนได้มั้ย” ใบหน้าคมก้มมองช้อนสบตากับคนตัวเล็กที่มองหนังสือในมือ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบนออกนอกแผ่นกระดาษไปมองใบหน้าหล่อคมข้างๆ ด้วยเสน่ห์และนิสัยของเขา ทำให้สาวน้อยหลุดยิ้มออกมาด้วยความเขินตามแบบผู้หญิงที่ถูกหนุ่มๆแซว
“พี่อยากจีบก็จีบสิคะ มิ้นท์ก็ไม่ได้ห้ามสักหน่อย”
คำพูดของเธอทำให้เดือนมหาลัยเผยรอยยิ้มกว้างละลายใจสาวออกมา จนเธอเองก็เกือบหลงไปกับรอยยิ้มนั้นของเขาไม่ต่างจากสาวๆคนอื่น
ใกล้เวลาเรียนสาวน้อยจึงขอตัวแยกออกไปเข้าเรียนตามปกติ โดยมีหนุ่มตัวโตเดินตามต้อยๆเหมือนโดนมนต์สะกด ภาพเหล่านั้นทำให้สาวๆในมหาลัยต่างให้ความสนใจ และพูดถึงสาวคนใหม่ของเขา เพราะชื่อเสียงของเขาที่นอกจากความหล่อแล้ว เรื่องอื่นก็ดูจะเป็นที่กล่าวขานของสาวๆด้วยเช่นกัน
ข่าวหนุ่มวิศวะเดือนมหาลัย ตามจีบนักศึกษาแพทย์ สาวสวยแถมยังเรียนเก่ง ดังไปทั่วทั้งมหาลัย และเป็นที่พูดกันในหมู่เด็กนักศึกษาตั้งแต่ปี1 จนถึงระดับอาจารย์
“มิ้นท์ มันเป็นเรื่องจริงเหรอที่บอกว่า พี่ตั้งเป็นแฟนกับมิ้นท์ ใช่มั้ย ว่าไง เล่ามาเดี่ยวนี้เลย”
“คิดดีแล้วใช่มั้ยมิ้นท์ พี่ตั้งเลยนะ”
“เขาอาจจะเลิกเจ้าชู้แล้วก็ได้” เสียงหวานตอบใบหน้าเรียบเฉยมองหน้าเพื่อนๆ ที่เข้ามานั่งล้อมรอบตัวเธอ พร้อมกับตั้งคำถามมากมาย ทั้งๆที่ความจริงเธอเองก็ยังไม่ได้ตอบรับการป็นแฟนกับรุ่นพี่คนนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนทุกอย่างถูกทำให้คิดไปแบบนั้นซะแล้ว
“น้องมิ้นท์ครับ พี่ซื้อขนมมาฝาก วันนี้เรียนดึกเผื่อหิว ตอนเย็นเดี๋ยวพี่มารับนะครับ^^” เสียงเข้มดังขึ้น พร้อมกับขนมหลายถุงวางลงกลางโต๊ะหินอ่อน
“แต่ๆ พี่ตั้งคะ คือ..” ยังไม่ทันที่สาวน้อยจะทันได้พูดจบ ชายหนุ่มรุ่นพี่ก็วิ่งออกไปหาเพื่อนๆ ที่ยืนรอที่ตึกคณะฝั่งตรงข้ามแล้ว ปล่อยให้เธอนั่งทำหน้าเอ่อมองตามแบบงงๆ
“ไหน ไหนบอกยังไม่ใช่แฟน นี่ขนาดไม่ใช่นะ ถ้าเป็นแฟน ฉันว่าเขาคงหอบผ้าหนีตามแกแล้วแหละ” เสียงอาร์ทพูดพร้อมหันมายิ้มมุมปากให้เพื่อนสาว ที่ดูจะยังงงกับสถานะของตัวเองในตอนนี้
“เห้อออ” เสียงถอนหายใจยาวของคนตัวเล็กแสดงถึงความหนักใจ
- ผู้เขียน
