Ep4 ใส่ใจ

1531 คำ

“ว่าไงครับ พี่สาว ผมรอฟังอยู่ บอกมาสิว่าทำไมผมต้องปล่อย?” “พี่ง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปติวก่อนสอบ เดี๋ยวตื่นไม่ทัน” “จริงเหรอ?” “จริง!!” “แล้วทำไมต้องหน้าแดง เขินเหรอ?” “ฝันไปเถอะ” หน้ามุ่ย “งั้นก็ให้ผมไปด้วย” เสียงเข้ม “ไม่ได้!!” “แล้วแต่ ถ้าไม่ให้ไป ก็ไม่ปล่อย” ทำหน้าตีมึน “ไทเกอร์!!” เสียงดัง “ไม่ต้องคิดถึงจนต้องเรียกหาขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมอยู่แค่นี้เอง” ใบหน้าทะเล้นยิ้มกว้างมองหน้าคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง “เด็กบ้า!! นายนิมัน..ชิ ก็ได้ ปล่อยได้หรือยัง?” พรึบ!! “แฟนผมน่ารักจัง” ใบหน้าคมก้มลงหอมแก้มใสทันทีที่ปลายเท้าเล็กแตะพื้น ก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนอึ้งอยู่คนเดียว “ไทเกอร์ เดี๋ยวเถอะ” เสียงเล็กเรียกชื่อคนตัวโตก่อนจะวิ่งตามเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ภายในบ้านดูเงียบสนิท ไม่มีเงาของพ่อแม่หรือแม้แต่น้องชายตัวเล็กของเธอ ซึ่งมันดูแปลกกว่าทุกๆวันที่เธอเคยกลับมาเจอ “ไปไหนกันหมด” เสียงพูดเบากับตัวเอง “ทุกคนเขาไปงานเลี้ยงที่บ้านลุงหาญกันครับ” เสียงเข้มดังมาจากชั้นสอง เป็นเสียงของเด็กหนุ่มที่พึ่งเดินนำเธอเข้ามาเมื่อครู่ “ขึ้นไปทำไม” คนตัวเล็กตะโกนถามคนที่ชะโงกหน้าออกมาที่ราวบันได “ก็มาดูห้องนอนไงครับ ผมอาบน้ำก่อนนะ ห้ามแอบดูเด็ดขาดไม่งั้นผมจะร้องให้คนช่วย” “บ้า ใครอยากดูนายอาบน้ำ เสียสายตา” เด็กหนุ่มยักคิ้ว ก่อนจะหายกลับเข้าไป เสียงถอนหายใจของหญิงสาวดังขึ้นเบาๆ แล้วเดินขึ้นบันไดมาที่ห้อง ประตูห้องบานเล็กถูกแง้มไว้เพราะคิดว่าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเธอจึงไม่ทันคิดอะไรไปมากกว่านั้น ซ่า~~~ เสียงน้ำจากฟักบัวดังอยู่ในห้องอาบน้ำภายในห้อง ทำให้เธอตัวเย็นวูบเพราะคิดว่าโดนอาจารย์ใหญ่ที่พึ่งเรียนมาวันนี้จะตามมาทักทายถึงที่บ้าน แต่แล้วสติก็ถูกดึงกลับมาสู่ความจริงเพราะข้าวของเสื้อผ้าที่กระจายอยู่เต็มห้องของเธอคงไม่ใช่ของผีแน่ๆ “ไทเกอร์~~~~~” เสียงดังลั่นไปทั้งห้อง ทำให้ร่างที่กำลังอาบน้ำอยู่เปิดประตูออกมา “ครับ” อร๊ายยยยย >.< เสียงกรี๊ดลั่นห้อง มือเล็กปิดหน้าตัวเองหันลังให้กับร่างเปลือยเปล่าที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ แม้จะเรียนคณะแพทย์แต่การที่เห็นร่างเปลือยแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องปกติ ที่จะให้เธอยืนมองแบบไม่รู้สึกอะไร ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ฝีเท้านับสิบคู่วิ่งกรูกันขึ้นมาบนชั้นสองของบ้าน ก่อนที่ประตูบานเล็กจะถูกเปิดกว้างมาพร้อมร่างของชายฉกรรจ์หลายคน ใบหน้าเข้มขรึม “คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงเข้มของชายตัวโตดังก้อง แต่เด็กหนุ่มที่ยืนเปลือยอยู่หน้าห้องน้ำกลับหันมายิ้มให้พวกเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุณไทเกอร์ เปิดออกมาทำไมครับ” ลูกน้องสองคนรีบวิ่งเข้าไปดันร่างของเด็กหนุ่มให้กลับเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับปิดประตูไว้ “ทำไมครับ ปล่อยผมออกไปก่อน มีอะไรกัน พี่มิ้นท์เป็นอะไร” เสียงดังโวยวายลั่นอยู่ในห้องน้ำ แต่บรรยากาศภายนอกกำลังปกคลุมไปด้วยความตึงเคลียด “มิ้นท์ ขอลงไปข้างล่างก่อน เสร็จแล้วค่อยเรียกแล้วนะคะ” เสียงหวานบอกลูกน้องที่อยู่ในห้อง ก่อนจะเดินออกไปนั่งรอที่ห้องโถง หลังเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ร่างสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มเดินลงมาข้างล่าง แล้วนั่งข้างๆคนตัวเล็กที่กำลังนอนขดอยู่บนโซฟา ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว คงเพราะเหนื่อยจากการเรียนที่หนักมาทั้งวัน อย่างที่เธอบอกตั้งแต่แรก “คุณไทเกอร์จะเอาไงต่อครับ” เสียงลูกน้องในบ้านถามด้วยท่าทางเป็นห่วง “เดี๋ยวผมพาพี่มิ้นท์ขึ้นไปพักข้างบนเองครับ พี่ๆไปพักเถอะ” “แต่..” ใบหน้าเข้มหันมองชายชุดดำที่กำลังแสดงท่าทางขัดใจ เด็กหนุ่มในตอนแรกกลับมีท่าทีแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มดูสุขุมเหมือนเป็นอีกคนในร่างเดียว “ทำไม หรือพวกคุณไม่รู้ว่าผมเป็นใคร สถานะของผม คุณน้ากับคุณอาก็น่าจะบอกพวกคุณแล้วไม่ใช่เหรอครับ หรือต้องให้ผมพูดซ้ำ” ใบหน้านิ่งเสียงเย็นเฉียบ ทำให้ลูกน้องที่ยืนเรียงกันอยู่ก้มหน้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตาชายหนุ่ม “ถ้าพวกคุณกลัวว่าผมจะทำอะไรเธอ สบายใจได้ ผมถูกสอนมาดีพอ แต่ถึงผมจะทำมันก็เป็นสิทธิ์ของผม” “ครับ” ชายชุดดำเดินเรียงแถวกันเดินออกไปนอกบ้าน ปล่อยให้ชายหญิงอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง ร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นอย่างเบามือ ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มซบที่อกเปลือยของชายหนุ่ม รอยยิ้มบางๆของเขาแสดงถึงความพอใจในอิริยาบทของเธอตอนนี้เป็นไหนๆ เขานำร่างไร้สติขึ้นมาบนห้องนอนแล้ววางเธอลงช้าๆ ก่อนจะนั่งมองใบหน้าของสาวน้อยจนกระทั่งเผลอหลับไป . ..กลางดึก.. “ไทเกอร์” เสียงเล็กกระซิบเบาๆข้างหู ทำให้ใบหน้าคมที่ซบหลับอยู่ข้างเตียงค่อยๆขยับ ลืมตาขึ้นมองเจ้าของเสียงที่ปลุกให้เขาตื่น “พี่มิ้นท์ เช้าแล้วเหรอครับ พี่จะไปแล้วเหรอ รอผมก่อนได้มั้ย” เสียงงัวเงียของชายตัวโตพร้อมดวงตาที่ยังลืมขึ้นไม่เต็มตา “ยัง พึ่งตีสาม กลับไปนอนห้องมั้ยมานั่งหลับทำไมตรงนี้” แต่ดูเหมือนคำพูดของเธอเป็นเพียงประโยคบอกเล่า เพราะยังพูดไม่ทันจบร่างของเด็กหนุ่มก็คลานขึ้นไปบนเตียงเล็กของเธอแล้วหลับต่อ ไม่ได้สนใจเจ้าของห้องที่กำลังนั่งมองอยู่สักนิด “ไม่ได้! นอนตรงนี้ไม่ได้ นี่มันห้องพี่” พรึบ!! ร่างบางเล็กในชุดนอนน่ารัก ก็ถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่นอ้อมแขนใหญ่โอบรัดจนเธอไม่สามารถขยับได้ ไอร้อนในตัวของเขาแผ่ออกมาจนเธอรู้สึกถึงอุณภูมิที่สูงขึ้นกว่าปกติ “มะ..ไม่สบายเหรอ” “อืมมม นอนเถอะครับ เดี๋ยวก็หาย” เสียงงัวเงีย “ไม่ได้สิ ปล่อยก่อนเดี๋ยวพี่หายาให้กิน” “ถ้าไม่หยุด ผมจะจูบปิดปากไม่ให้พูดเอาแบบนั่นมั้ยครับ” เสียงทุ้มในลำคอทำให้หญิงสาวเม้มปากแน่นไม่ส่งเสียง “แค่พี่มิ้นท์ยอมให้กอดก็เป็นยาดีที่สุดแล้วครับ” เสียงในลำคอของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไป บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ในขณะที่ร่างของคนตัวใหญ่ยังคงนอนนิ่ง มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาดังอยู่ข้างๆใบหูเล็ก ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังส่งเสียงดังโครมครามเหมือนมีกลองรบถูกกระหน่ำฟาดถี่ราวกับมีข้าศึกบุกเมืองก็ไม่ปาน “ไม่ได้นะ มิ้นท์ เธอจะมาตายกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ น้องชาย น้องชาย” เสียงเล็กกำลังพูดกับตัวเองเบาๆ เธอพยายามขยับมุดออกมาจากอ้อมแขน จนในที่สุดก็หลุดออกมาได้ มือเล็กทาบที่หน้าผากและแก้มของเด็กหนุ่มที่กำลังหลับสนิทเพราะพิษไข้ อ่างน้ำพร้อมผ้าถูกนำมาวางบนโต๊ะข้างเตียง มือเล็กเอาผ้าชุบน้ำบิดจนหมาดแล้วเช็ดตัวให้คนป่วยอย่างเบามือ น้ำลายเหนียวถูกกลืนลงคอด้วยความลำบาก ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อและร้อนไปทั้งหน้า ฟู่~~ เสียงเบาลมออกจากปากเล็กแสดงถึงความโล่งกลังจากเช็ดตัวลดไข้ให้ชายตัวโตเสร็จ มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากตัวเอง ก่อนจะยกเอาอ่างน้ำเข้าไปเก็บแล้วกลับออกมานั่งมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังหลับอยู่เหมือนเดิม “ไปทำอะไรมา ทำไมถึงไม่สบายได้นะ” ใบหน้าหวานยิ้มพรางมองดูชายตัวโตที่กำลังนอนหลับ เธอเดินมานอนที่โซฟาตัวเล็กนอกห้องนอน แล้วหลับไปเพราะความเพลีย เช้าวันต่อมาร่างเล็กค่อยๆขยับ เธอรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวแต่พอลืมตาตื่นขึ้นก็ถึงกับตกใจ เพราะข้างๆมีชายตัวโตกำลังนอนกอดเธอและอยู่บนเตียงในห้องนอนที่เธอคุ้นเคย “ไทเกอร์ ตื่น ตื่นเดี่ยวนี้ เอาแขนนายออกไปก่อน อึ้บ!” เสียงหวานพูดพรางดิ้นดันแขนใหญ่ที่ทับอยู่บนตัวออก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more