CHAPTER 06
1777 คำ
CHAPTER 06
“ก็... พี่ตามโกรธตูนเรื่องใช้ก้านมะยมตีลูก”
ทำไมจะไม่รู้ว่าที่พี่ตามมึนตึงกับฉันเป็นเพราะว่าสองอาทิตย์ก่อนฉันใช้ก้านมะยมข้างรั้วตีต้องตาเพราะเหตุผลอะไรบางอย่างซึ่งมันสมเหตุสมผลมากแต่ทว่าพี่ตามกับมาเห็น เขาคว้าตัวลูกในขณะที่ฉันฟาดแรงจากก้านมะยมจึงฟาดใส่พี่ตามทันที
“ทำไมตีหลานขนาดนั้นไอ้ตูน!” เฮียติเสียงสูงและเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินว่าหลานสุดที่รักโดนทำร้ายจากฉัน “ต้องตายังเด็กนะเว้ย”
“ห้าหกขวบแล้วนะเฮียติ ทำผิดก็ต้องทำโทษ”
ฉันโวยวายบ้าง
“งั้นตูนก็โกรธพี่ที่ไปเที่ยวผับกลับดึกลงท้ายด้วยหึงผู้หญิง” จะบ้าหรือไงคิดแต่ละอย่างเข้าข้างตัวเองมาก “จากนั้นก็ลงกับการพูดจาถามคำตอบคำส่วนมากให้คิดเอง หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าเรียกได้ว่าหลบตลอดก็ไม่แปลก ไม่ทำอาหารให้ เรียกได้ว่าสิ่งที่เป็นหน้าที่เมียเธอไม่ทำสักอย่างแม้กระทั่งการบ้าน...”
การบ้านคงไม่ได้หมายถึง... เรื่องบนเตียงใช่ไหม
จะมาพูดอะไรตอนนี้ต่อหน้าญาติฉันแบบนี้
สายตาเฮียติเกิดประกายวับจากนั้นเฮียติก็จัดการกระซิบไปที่ข้างหูพี่ตามโดยที่ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยแม้สักนิดเดียว
ต้องการรู้กันสองคนว่างั้น?
ช่างเถอะ อีตูนคนนี้ไม่สนใจหรอก
พอพูดเสร็จเฮียติเอาใบหน้าออกห่าง ผลปรากฏว่าหน้าตาของทั้งสองคนแสดงความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างชัดเจนไม่แม้แต่ปิดบัง
“อะไรกันคะเฮียติ?”
ก่อนหน้าคิดว่าไม่สนใจแต่ในขณะนี้ฉันคิดว่าไม่แล้วแหละ การมองแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนักโดยเฉพาะสายตาของพี่ตามดูมีความชุ่มฉ่ำด้วยน้ำหล่อเลี้ยงมากผิดปกติจากสายตามธรรมดาของเขา
สิ่งที่เฮียติบอกต้องไม่ใช่เรื่องดี
“ถามผัวดิ”
“เอ๊ะ! ก็เห็นอยู่ว่าตูน...”
“ไม่พอใจผัว” ฉันยังพูดออกมาไม่จบประโยคเฮียติก็พูดแทรกทันทีทำให้ ฉันจ้องตาเฮียติด้วยความหงุดหงิด “ขอร้องอย่าพาลให้มันมากนักนะเว้ย สมัยนี้ผัวดีๆ หาไม่ได้แล้วนะไอ้ตูน เห็นมั้ยคนอื่นต้องการแบบผัวแกมากมายหลายแสนคน”
“เข้าข้างกันเข้าไปเออออกันเข้าไปเถอะ เหอะ... ตกลงใครกันแน่ตูนหรือพี่ตามที่เป็นญาติเฮียติ ตูนหรือเปล่าคะ” ฉันพูดในขณะที่กำลังก้าวเท้าออกไปจากตรงนี้ “เข้าข้างคนอื่นตลอดตูนไม่คุยด้วยแล้ว”
“เอ้า ไอ้นี่ไม่พอใจก็สะบัดตูดหนี เมียมึงนี่จริงๆ เลยนะไอ้ตาม...”
ประโยคสุดท้ายของเฮียติหายไปอย่างช้าๆ เมื่อฉันเดินห่างออกมาเรื่อยๆ ขึ้นชั้นสองของตัวบ้านกะว่าจะไปหาลูกที่ห้องจากนั้นก็ไปอาบน้ำที่ห้องตัวเอง ป่านนี้ต้องตาคงอาบน้ำเสร็จแล้วส่วนเรื่องไปเที่ยวทะเลยังหาข้อสรุปไม่ได้ทั้งๆ ที่จะไปพรุ่งนี้อยู่แล้ว
แกร๊ก...
“อาบน้ำเสร็จหรือยังลูก”
“แม่ตูนขา... อาบเสร็จแล้วค่า”
ต้องตานั่งจุ่มปุ๊กอยู่บนเตียงนอนลวดลายดอกไม้สีฟ้าอ่อน ลูกปล่อยผมยาวสีดำสวยพร้อมกับกอดตุ๊กตาตัวโปรดที่พี่ตามซื้อให้ตั้งแต่เกิด มือเล็กอวบยกขึ้นกวักให้ฉันเข้าไปหาพอฉันขึ้นไปนั่งบนเตียงร่างเล็กที่กอดตุ๊กตาก็กระโดดเข้ามากอดและหอมแก้มข้างเดิมซ้ำๆ กลิ่นตัวหอมๆ ของแป้งเด็กล่องลอยมาเตะจมูกเป็นฉันเองที่ต้องสูดดมอย่างเต็มปอด
“แก้มแม่ช้ำหมดแล้ว...”
“งั้นเปลี่ยนข้างค่า” ว่าแล้วลูกสาวตัวแสบก็โน้มตัวเปลี่ยนมาหอมอีกข้างทำแบบเดิมเหมือนเมื่อกี้ ความเจ้าเล่ห์ของต้องตาทำเอาฉันหัวเราะออกมา “รักๆ”
“แม่ตูนก็รักต้องตา รักมากๆ”
ฉันคว้าลำตัวเล็กของต้องตาให้นอนบนตัก ศีรษะเล็กวางตรงอ้อมแขนส่วนตรงขายาวเลยออกไป นัยน์ตาสีนิลแสนสวยมองหน้าฉันด้วยความแวววาว ความจริงแล้วต้องตาไม่มีส่วนไหนที่เหมือนหรือคล้ายฉันเลยสักนิดเดียวทุกอย่างราวถูกกำหนดออกแบบมาให้เหมือนผู้เป็นพ่อไม่ว่าจะเป็นรูปปากเรียวเล็กจมูกโด่งได้รูปทั้งตัวยังขาวใสแบบพี่ตาม
ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนก็เหมือนพี่ตาม
“คิกๆ คิกๆ”
“หนูหัวเราะอะไรลูก?”
เมื่อรู้สึกตัวว่ามืออวบเอื้อมขึ้นมาจิ้มจึกๆ ตรงแก้มของตัวเองฉันเลยถามต้องตาไป
“แก้มแม่ตูนหอมจัง ชอบค่า”
พอพูดเสร็จสองมือน้อยก็หยุดการกระทำและเอามือไปกอดตุ๊กตาที่นอนอยู่บนตัว
“อยากได้ตัวใหม่มั้ยเดี๋ยวแม่ตูนซื้อให้”
“ไม่เอาค่า ต้องตารักตัวนี้ พ่อตามขาซื้อให้”
โอเค คำตอบชัดเจน
รู้ไหมว่าฉันถามแบบนี้มาหลายครั้งก็ยังได้คำตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง ความผูกพันที่ยาวนานระหว่างลูกกับตุ๊กตานั้นทำเอาฉันไม่กล้าทิ้งของลูกยังไงซะถ้าลูกโตอีกระดับหวังว่าคงเปลี่ยนแปลงได้
“แล้ววันนี้ใส่เสื้อเองหรือให้พี่นาใส่ให้น๊า”
ฉันเปลี่ยนเรื่องถามลูก
“ต้องตาใส่เองค่าแม่ตูนขา ง่ายๆ”
เสื้อยืดสีชมพูตัวน้อยกับกางเกงสีขาวขาสั้นแบบไม่มีสีฉูดฉาดต้องตาชอบเป็นที่สุดหรือไม่ก็เป็นลวดลายดอกไม้สีขาวก็ชอบมากเหมือนกัน
“เก่งจัง คนเก่งของแม่” ว่าแล้วฉันก็หอมลงบนศีรษะของลูกทันทีจากนั้นก็มองไปที่พี่นาที่ยิ้มแย้มกับการกระทำของสองเราแม่ลูก “งั้นแม่ตูนไปอาบน้ำบ้างดีกว่าตัวจะได้หอมๆ”
ฉันรู้ว่าเวลาเล่นกับลูกได้จบลงเพราะต้องเข้าไปเข้าน้ำเหมือนกันจากนั้นก็กะจะมารับต้องตาไปทานอาหารนอกบ้านกับเฮียติ เฮียติไม่รู้หรอกเดี๋ยวฉันจะส่งข้อความไปชวนเองยังไงซะคนเห่อหลานต้องไม่ปฏิเสธแน่นอนรับประกันได้
“ค่าแม่ตูน”
เมื่อร่างเล็กของต้องตาขยับไปนอนบนเตียงฉันก็ลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวแม่ตูนมารับไปทานข้าวนอกบ้านกับอาตินะ”
“เย้ๆ ”
พอได้เห็นท่าทีดีใจความรู้สึกทุกอย่างก็หายไปหมดสิ้น
“เดี๋ยวตูนมานะคะพี่นา”
“ได้จ๊ะน้องตูน”
พี่นารับปากฉันก็เดินออกมาจากห้องลูกด้วยความสบายใจเพราะรู้ดีว่าพี่นาดูแลต้องตาได้ดี
การเดินตรงไปอีกฝากหนึ่งของบันไดก็เป็นห้องของฉัน บ้านของเราไม่ได้หลังใหญ่มากนักสามห้องนอนด้านบนนอกนั้นก็ห้องต่างๆ แต่ก็สะดวกสบายหลายอย่างมีครบทุกส่วนซึ่งคนออกแบบเขารู้ดีว่าครอบครัวต้องการอะไร เขาใส่ใจมากกว่าจะตกลงให้ฉันและลูกเข้ามาอยู่ซึ่งแน่นอนว่ามันผ่านมาหลายปีแล้ว
ส่วนพี่นาเป็นคนไว้ใจได้ดูแลต้องตาและเป็นแม่บ้านมานาน เพียงแค่ว่าเธอไม่พักที่นี่ตั้งแต่ต้องตาอายุได้สี่ขวบแล้วแหละปัจจุบันจึงมาเช้าเย็นกลับเว้นเสาร์อาทิตย์ที่ไม่ต้องมา
ตอนกลางวันฉันไม่มีเรียนก็ได้พี่นาเป็นเพื่อนทำให้ไม่เหงา
พอเข้ามาห้องอย่างแรกฉันก็ตรงข้ามห้องน้ำเลยอยากอาบน้ำล้างตัวจะแย่ว่าแล้วก็จัดการถอดเสื้อผ้าพาตัวเองไปใต้ฝักบัวอันใหญ่ให้สายตาเย็นๆ ล้างความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันที่ต้องใช้หัวสมองในการสอบเหลืออีกแค่นิดเดียวฉันก็จะเรียนจบทั้งที่เพื่อนรุ่นเดียวกันจบไปก่อนแล้ว
ฉันไม่ได้ชีเรียสอะไรหรอกในข้อนี้เพราะชีวิตคนเราถูกลิขิตออกมาไม่เหมือนกัน
ถึงจะเจอความเลวร้ายอย่างน้อยก็ทำให้ฉันได้สิ่งวิเศษที่สุดเข้ามาในชีวิตตัวเองนั่นก็คือลูก ต้องตาเด็กสาวที่เกิดจากความรักของฉันกับคนที่ตัวเองรัก พออายุสี่ขวบพี่ตามอยากให้ต้องตาฝึกนอนคนเดียวในขณะที่ฉันขัดค้านแทบตายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แรกๆ มันนอนแทบไม่หลับได้แต่เปิดประตูไปดูลูกตอนดึกคืนละหลายรอบมากเทียวไปเทียวมาเพราะความกลัวต่างๆ นานา กลัวลูกตกเตียง กลัวลูกฝันร้ายร้องไห้หาคนที่มีลูกจะเข้าใจความรู้สึกนี้ถึงเวลานี้ก็ปีกว่าที่ต้องตานอนคนเดียว
ฟองสบู่ที่ชโลมไปทั่วร่างกายเมื่อสูดดมก็ยิ่งทำให้ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้นทว่าทุกอย่างกำลังไปได้สวยถ้าสายตาของฉันไม่ปะทะกับนัยน์ตาสีนิลที่กอดอกผิงผนังห้องน้ำด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“พี่ตามเข้ามาทำไม ออกไปตูนยังอาบน้ำไม่เสร็จ” ไม่รู้ว่าตัวเองแสดงสีหน้าอย่างไรออกไปบ้างเพราะทำให้พี่ตามหัวเราะนิดๆ ก่อนเหยียดยิ้มออกมาให้เห็น เขาไม่สะทกสะท้านกับคำไล่ “ออกไปสิคะ”
“กลัวอะไร ผัวๆ เมียๆ”
ถ้าฉันไม่โกรธเขาอยู่จะไม่มีอาการแบบนี้เลย ฉันคว้าฝักบัวออกมาล้างตัวเพราะเห็นว่ายังไงคนตัวใหญ่ยังคงปักหลักยืนอยู่แบบนั้นไม่ทำตามอย่างที่พูดไป
ทุกคนอาจคิดว่าฉันสตอนั่นผัวตัวเองนะแต่ตอนนี้ทิฐิทุกอย่างมันทำให้ฉันเลือกที่จะไม่อยากเห็นหน้าพี่ตามเลย
เหม็นขี้หน้า
หมับ!
ทว่า...
แต่แล้วทุกอย่างดูเลวร้ายลงเมื่อพี่ตามเข้ามาคว้าฝักบัวจากมือฉันไปทั้งที่ฟองสบู่ยังไม่หมดตัว ร่างกายทุกส่วนของเขาเบียดเข้ามาปะทะร่างกายของฉันที่แน่นอนว่ามีเรี่ยวแรงน้อยกว่าทำให้ถอยไปติดกับผนังกระเบื้อง
“ตูนจะรีบไปหาลูก พี่ตามปล่อยนะ”
“ไม่มี...” นาทีนี้ฉันงงมากจนกระทั่งพี่ตามขยายความต่อให้จบประโยคความงงงวยจึงหายไป “ต้องตาไปกับไอ้เฮียติ ทานข้าวข้างนอกแล้วนอนบ้านย่าเลย”
“เฮียติต้องรอตูนก่อนสิ ไหนบอกว่าไปด้วยกันไง”
“เหรอแต่ที่มันกระซิบพี่ไม่ใช่นะ” ฉันโดนเฮียติหักหลังเข้าแล้วอย่างจัง “มันบอกพี่ว่าควรบังคับตูนทำการบ้านได้แล้ว”
- ผู้เขียน
