ลูฟาสวุ่นวายใจเพราะจิรัชยาจนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร แม้แต่ราชกิจที่ค้างคาอยู่เบื้องหน้า เขากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด ทั้งๆ ที่พยายามแล้ว พยายามที่จะทำเป็นไม่สนใจหล่อน พยายามที่จะเลือดเย็นกับหล่อน
ใช่... แล้วเขาก็แสดงออกไปได้อย่างยอดเยี่ยมจนน่าได้รับรางวัลนักแสดงชายดีเด่น แต่ภายในใจลึกๆ แล้วเขากลับร้อนใจ หงุดหงิดใจ และวุ่นวายใจจนแทบเป็นบ้า
บาดแผลบนเรือนร่างของหล่อนทำให้เขารู้สึกอยากจะสั่งตัดหัวไอ้คนกระทำ เขายังจดจำความรู้สึกยามที่เห็นมารดาของฮันนาเฆี่ยนตีจิรัชยาได้ดี เขาโกรธ และไม่พอใจมาก แต่ก็จำต้องกัดฟันอดทนเอาไว้ และแสดงท่าทางไม่ไยดีออกไป ทั้งๆ ที่ภายในแสนเป็นห่วง
มือหนาสีคร้ามแดดยกขึ้นลูบต้นคอแรงๆ พร้อมกับเรือนกายทรงพลังที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้นุ่ม
เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้จริงๆ เลย ความรู้สึกที่ยากจะควบคุม ความรู้สึกที่ไม่อาจจะสั่งมันได้อีกต่อไป
สองเท้าก้าวออกจากห้องทำงาน
