ลูฟาสพูดแค่นั้นก็หมุนตัวกำลังจะเดินออกไป แต่จิรัชยาที่เป็นห่วงมารดาจับหัวใจ ถลาวิ่งลงจากเตียง และไปคุกเข่าตรงหน้าของเขาเสียก่อน
“เราบอกให้เจ้าพักยังไงล่ะ”
“ได้โปรด... อย่าทำร้ายแม่ของหม่อมฉันเลยเพคะ”
“เราสั่งให้เจ้ากลับขึ้นไปนอนบนเตียง!”
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา สบประสานสายตากับดวงตาดุดันมืดลึกของเขาอย่างขอความเห็นใจ
“ทรง... เมตตาด้วยเพคะ... ได้โปรด...”
ลูฟาสจ้องดวงหน้าหวานที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยความหงุดหงิดหัวใจ เขากำลังจะก้าวพ้นจากนรกอเวจีนี้ได้อยู่แล้ว แต่หล่อน... หล่อนกลับมาขวางหน้าเอาไว้ และก็ทำร้ายความมุ่งมั่นที่จะไม่แตะต้องตัวของหล่อนอีกจนพังพินาศ
“เธอเลวมาก...!”
“อ๊ะ...”
เขาโน้มตัวลงขยุ้มหัวไหล่ และกระชากร่างอรชรบอบบางให้ลุกขึ้นยืน แต่เพราะอ่อนแรงเหลือเกิน ทำให้หญิงสาวถลาเข้าไปในปะทะแผงอกกว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ
ดวงตาสองคู่สบประสานกัน ราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งเข้าใส่ทั้งสองข้าง
